Kordiana Piwowarskiego, reżysera obrazu, poznano głównie dzięki realizacji dość dużej ilości odcinków Na dobre i na złe. Jego kinematograficzna kariera jednak oscyluje w zupełnie innych granicach. Etiudy i krótkometrażówki są symbolem stylu twórcy, co widać też w zwiastunie do filmu Baczyński. Sam obraz jest zresztą fabularyzowanym dokumentem, którego według wielu krytyków, siłą nie jest to, że prezentuje realia wojny, ale postać poety jako człowieka pełnego rozterek, kłopotów – nie idola, a przeciętnego obywatela.

Sam film nie jest jednak aż tak ważny. Przyciągnie pewnie uwagę większości polonistów, którzy będą katować biednych licealistów dziełem z niszowej półki. Intryguje jednak warstwa muzyczna. W filmie przedstawiającym portret osobisty polskiego pisarza, znalazł się duet podkreślający jego najważniejsze cechy – niestabilność i artystyczność. Czesław Mozil i Mela Koteluk spotkali się razem w studio i nagrali utwór promujący kawałek. „”Baczyński – Pieśń o szczęściu” będący interpretacją poematu „Szczęśliwe drogi” jest kawałkiem solidnym, lecz wyjątkowo stronniczym. Już pierwsze dźwięki pianina oraz tlącego się z tyłu akordeonu sugerują, że to brzmi jak Czesław Śpiewa. I nic więcej. Mela wszak rozpoznawalna ze swoim nosowym głosem a’la Nosowska średnio pasuje do klimatu typowo Czesiowego. Porównując z innymi duetami filmowymi (jak np. Wyszkoni + Cugowski do filmu Syberiada polska) Mozil i Koteluk wypadają całkiem dobrze, lecz brakuje głównie muzycznego kompromisu. W końcu Czesław już śpiewał Miłosza, więc wie jak zinterpretować poezję.

Szkoda, że artystycznie tak istotny obraz nie jest promowany na większa skalę. Na platformie WiMP pojawił się wspomniany utwór, ale nikt nie pomyślał, by wrzucić wcześniejsze filmy Piwowarskiego na platformy VOD lub całą ścieżkę dźwiękową Bartosza Chajdeckiego, którą można jedynie kupić w sklepach branżowych, jak empik.com oraz merlin.pl (tu również dostępna do wstępnego odsłuchu).

Poematy sygnowane nazwiskiem „Baczyński” można za darmo poczytać  w Internecie, na przykład na fanowskiej stronie poety. Ktoś zaintrygowany projektem Piwowarskiego, nie może pójść do kina bez podstawowej znajomości literackiego dziedzictwa wieszcza. Jak zaintryguje twórczość to i zwiastun filmu będzie trochę bardziej atrakcyjny.

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi), co w konsekwencji powoduje, że nie może wykonać zleconej mu misji. W związku z bestialską działalnością gildii, Gorath pozbywa się piętna, siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: