Feministki, przełknijcie nową Bridget Jones, a najlepiej trzymajcie się od niej z daleka

W skrócie: Bridget Jones, a właściwie Bridget Darcy, wraca do randkowania cztery lata po śmierci Marka Darcy'ego. Bridget ma już ponad pięćdziesiąt lat, dwójkę dzieci, dom i jest samotna. Po stracie męża wycofała się trochę z życia, nieco zaniedbała i teraz, na przestrzeni niemal dwóch lat dziennika, bohaterka wciąga czytelnika w historię rozpoczynania życia miłosnego po ogromnej stracie.

By jednak odpowiednio odebrać "Mad About The Boy" trzeba uświadomić sobie kilka rzeczy, o których wielu recenzentów chyba zapomniało.

Dzienniki Bridget Jones nigdy nie były literaturą wysokich lotów, a zabawnymi, lekkimi komediami romantycznymi. Lepszymi niż Harlequiny, ale poniżej poziomu noblistów.

Sama bohaterka nigdy nie grzeszyła książkową inteligencją, za to epatowała prostotą, chęcią znalezienia partnera i miłości, nieporadnością i prostym, instynktownym, pełnym humoru podejściem do życia.

Jones nigdy NIE BYŁA kobietą niezależną, feministką czy inną modelową singielką z karierą zamiast rodziny. Nie była wzorem kobiety, która radzi sobie bez mężczyzn, a wręcz odwrotnie. Od pierwszej, wydanej w 1995 roku książki była osobą, która szuka szczęścia i pojmuje je dosyć tradycyjnie, w modeli kobieta-mężczyzna-dzieci-dom.

Bridget Jones to pokłosie lat dziewięćdziesiątych i całkiem innych czasów w kwestii podejścia do związków, widzenia roli kobiet i tak dalej. To wytwór wczesnej, gorącej z perspektywy 2013 roku dyskusji na temat bycia singlem, randkowania, tego, czy kobieta może łączyć karierę z życiem rodzinnym i tak dalej.

Jeśli weźmie się pod uwagę powyższe, to okazuje się, że "Mad About The Boy" jest po prostu dalszym, naturalnym ciągiem "Dzienników..." i "W pogoni za rozumem".

Bridget przede wszystkim bawi. Jej wewnętrzne monologi, wymówki przed samą sobą, ograniczone spojrzenie na świat i wymykająca się spod kontroli emocjonalność nie zmieniły się praktycznie od 20 lat. To właśnie podbiło serca czytelników i spowodowało sukces prowadzący do ekranizacji dzienników i przez tę nieporadność pełną wad Bridget stała się symbolem, ale właściwie nie wiadomo czego. Bo...

Nigdy nie była i nie stała się nią nagle. Wręcz odwrotnie - Jones najczęściej określa samą siebie poprzez pryzmat mężczyzn i czasem ma się wrażenie, że bez nich bohaterka nie ma szans istnieć, a przynajmniej nie w formie interesującej dla czytelnika. W "Mad About The Boy" dostajemy więc w sumie historie perypetii Jones z trzema mężczyznami, a wszystko podszyte jest jeszcze nieżyjącym Markiem Darcy'ym. Dostajemy też standardowe rozterki "on mnie nie lubi, nienawidzę go, uwielbiam go, czy napisze?"

Jones wciąż nie do końca radzi sobie z domem i nie stała się, pod wpływem małżeństwa, gospodynią domową na medal. Wciąż przypala jedzenie, a nawet zdarzają się jej małe pożary w kuchni. Wciąż nie przepada za sprzątaniem, ale teraz ma od tego dedykowaną panią (wskazówka: pieniądze odziedziczyła pewnie po Darcy'ym), wciąż nie radzi sobie z obowiązkami domowymi i tak dalej. Jones ma teraz dwójkę dosyć małych dzieci i choć kocha je ogromnie, to potrzebuje pomocy niani w radzeniu sobie z choćby szkolnymi obowiązkami.

A właściwie spokoju i bliskości mężczyzny. W większości recenzji, które miałam okazję przejrzeć, a które napisane są oczywiście przez kobiety czytam, że Jones jest hańbą dla kobiet, że jest pochwałą płytkości intelektualnej opartej na poradnikach, że jest to żałosny obraz przegranej kobiety z umysłem dziecka, która się nie rozwija i emocjonalnie oraz psychicznie stoi w miejscu.

Otóż nie jest. Nie wiem, czego spodziewały się niezależne publicystki-recenzentki po książce skierowanej do mas i kur domowych, która jest kontynuacją opowieści o prostej bohaterce z prostą emocjonalnością i prostą psychiką. Może "Mad About The Boy" powinno być pokazem samorozwoju, a Bridget miała stać się głęboką, inteligentną i wnikliwą panią w średnim wieku, która spędza samotne wieczory na strofowaniu dzieci i czytaniu Faulknera w blasku kominka? Może Jones miałaby, zgodnie z dzisiejszym wizerunkiem kobiety szczęśliwej jako kobiety sukcesu, stać się CEO jakiegoś Facebooka czy innego Google'a i udzielać rad innym kobietom, niczym Sheryl Sandberg?

Bridget Jones to postać wymyślona, płytka i prosta, a krytykowanie bierze się z przekonania, że kobieta musi udowadniać swoją wartość i to prowadzi do szczęścia. Przecież Jones była szczęśliwa w swoim wykonaniu. Miała męża, o którym gdy wspomina, ze stron dziennika wylewa się ciepło i tęsknota. Miała to, czego pragnęła, a że jest to inne pragnienie, niż miewają dzisiejsze publicystki i recenzentki? Czy to złe, że jej wizja szczęścia nie jest tak skomplikowana? Wręcz odwrotnie - czytanie o tym, że nie wszyscy potrzebują wydumanego samospełnienia i wystarczy im przy boku kochająca i miłości potrzebująca osoba jest mocno odświeżające.

Przypisuje się jej zły wpływ na kształtowanie wizerunku kobiet, mówi o spłycaniu kobiecości i sprowadzaniu jej do chichotania i prostackich flirtów, tymczasem to przecież świat wymyślony! Momentami porąbany, ale gdy oderwie się od brania go na poważnie całkiem przyjemny w czytaniu!

W recenzjach prawie całkowicie pominięto też warstwę radzenia sobie z stratą partnera. Może czytałam inną książkę, ale to, co odebrałam ja, to przede wszystkim próba pokazania jak ciężko bywa po śmierci bliskiej osoby. Wszystkie momenty, w których Jones wspomina Marka, to, że co chwila nawiązuje do niego, nawet na ostatnich stronach książki, gdy opisuje swoje ułożone już życie, jest poruszające.

Czasy się zmieniły, czytelnicy podrośli i ich oczekiwania się zmieniły, zabrakło jednego z ulubionych bohaterów, Jones wydaje się psychicznie za młoda jak na wiek pani w średnim wieku, ale "Mad About The Boy" nie jest tak tragiczne! Miało być lekko, więc jest.

Tak naprawdę "Mad About The Boy" opowiada o ruszaniu dalej. W banalny sposób, właściwy dla Fielding, ale wcale nie taki zły, jak opiniują to recenzentki. I całkiem przyjemny w odbiorze, jeśli nie oczekuje się lektury zmieniającej życie.

Bridget Jones: Mad About The Boy na Amazon.com. Polskiego wydania na razie nie ma.