Filmy

Danny Ocean wraz ze swoją zgraną ekipą udowodnili nam już dwukrotnie, że nie ma takiego sejfu, do którego nie potrafiliby się włamać. Gdyby jeszcze tylko równie dobrze wychodziłoby im wyłamywanie się ze schematyczności, byłoby rewelacyjnie.

W dzisiejszych czasach stworzenie dobrego filmu kryminalnego graniczy z cudem. Najbardziej można narzekać na brak zdolności w poprowadzeniu zaprezentowanej intrygi. Twórcy najczęściej starają się urozmaicić fabułę poprzez dodawanie wielu niepotrzebnych wątków, komplikując sprawę na tyle, że zaskakujące zakończenie wydaje się być wyssane z palca. Spójrzmy chociaż na takie hollywoodzkie produkcje jak "Złodziej Życia" czy "Amnezja", których finały są przykładem stereotypowego amerykańskiego zakończenia. Po długiej przerwie, Fabryka Snów postanowiła przywrócić obrazy zahaczające temat seryjnych morderców i wypuściła "Mr. Brooksa" z Kevinem Costnerem i Demi Moore w czołowych rolach.

Biedna Sandra Bullock. Z tego co widzę nie powodzi jej się ostatnio. Po dwuletniej przerwie, w 2004 roku powróciła z przełomową rolą w Oscarowym "Mieście Gniewu" i od tej pory chwyta się obojętnie jakiej produkcji, niczym tonący brzytwy. Przypomnijcie sobie chociaż takie produkcje jak "Miss Agent 2" czy "Dom Nad Jeziorem". Zdecydowanie były to filmy kasowe, ale jej popularność dzięki nim nie wzrosła jakoś diametralnie. Chcąc uniknąć losu niemalże zapomnianej Julii Roberts, Sandra nie odmawia współpracy z twórcami, którzy mogą jej pomóc w powrocie szczyt. Tym samym na ekranach kin pojawiło się "Przeczucie".

David Fincher kojarzony jest przeze mnie, a jak sądzę także przez większość znających to nazwisko osób, z takimi filmami jak Se7en (Siedem) oraz Fight Club (Podziemny Krąg). Te bowiem dwa filmy znalazły się na co najmniej kilku listach The Best of… w filmowych światku. Nie zapomnę też filmu Azyl, w którym mogliśmy ujrzeć bardzo efektowne ujęcia (np. kamera przejeżdżająca przez ucho kubka). Po tych obrazach Fincher na stałe wpisał się do mojego rankingu jako jeden z najlepszych reżyserów ostatnich lat. I naprawdę nie sądziłem, że będzie kiedykolwiek nagrywał film, którego akcja dzieje się na przełomie lat 60/70.

12 lat chłopaki. 12 lat minęło od ostatniej części Szklanej Pułapki. Tłumacze nieźle przejechali się na pierwszej części, a pozostali trzymali się schematu. W ten sposób mamy cztery filmy akcji z czego tylko pierwszy ma jakikolwiek związek z tytułem. W każdej części rozrywkę zapewniał nam niezastąpiony twardziel Bruce Willis, w ostatnich minutach utytłany po uszy we własnej krwi i rzucający ostateczne: "Yipee-yi-yay, motherfucker".

Recently, Eli Roth was treated as an artist, whose controversial topic approach appeared to reach worldwide popularity. After his debut, "Cabin Fever", the critics called him the hope of contemporary horror movies. The film wasn't perfect, but it covered many schemes seen in the 70s and converged them with the 21st century visual representation of terror and fear. Since then, many doors have been opened to Roth. One of them had a label "hostel", which made him a specialist in presenting human tortures. The released film divided people in opinions, but also made the so-called "commercial gore" (sometimes called also "porno gore") popular again. Despite the various accusations towards the director, "Hostel 2" appeared in theatres.