Cyfrowe nowości muzyczne: Spotify, Deezer, Wimp i Rdio #29

Lubię tak zaczynać, spokojnie, z dobrym brzmieniem, tekstami i muzyczną chemią. Angus & Julia Stone to genialna propozycja na początek zestawienia. Jeżeli jakiś artysta decyduje się na nazwanie swojego krążka swoim imieniem/pseudonimem, to musi być bardzo dumny ze swojego dzieła. Najwyraźniej Angus & Julia Stone muszą być bardzo dumni ze swojego krążka i bardzo dobrze. Australijskie rodzeństwo swoim folkiem rozgrzewa uszy do czerwoności, wokale przeplatają się ze sobą i brzmią razem przepięknie. A do tego nie głupie teksty, czuć powiew lata w tych piosenkach.

Bear in Heaven... cóż tu dodawać? Łatwo się domyślić, że mamy do czynienia z zespołem indie rockowym (tylko one wpadaja na "takie" nazwy). W zasadzie, jeśli mówimy o najnowszym krążku Bear in Heaven, czyli "Time Is Over One Day Old", brzmienie zespołu przesuwa się ku krautrockowi i silnym wpływom muzyki psychodelicznej. Jeżeli macie w nosie kateogryzację, a cenicie po prostu dobą muzykę to w "Time Is Over One Day Old" powinniście się zakochać. W wolnym tempie, płyta będzie snuć się przez wasze uszy i dostarczać z każdą minutą coraz intensywniejszych wrażeń.

Folk? Indie rock? Znowu? No tak, ale po raz kolejny także w jak najlepszym wydaniu. Charlie Simpson dopilnuje żebyście się nie nudzili. Podobnie jak w przypadku Angus & Julie Stone, na płycie Simspna znajdziecie mnóstwo folkowych utworów, które szybko wpadają w ucho i nie męczą. Proste aranże, ciepły męski wokal powinny przypaść wam do gustu.

Chwila oddechu od folku i coś dla fanów muzyki elektronicznej, czyli Hanssen z krążkiem Seven Years Week. Nowa płyta Hanssen (a tak naprawdę Bob Hansen), to zwrot ku muzyce elektronicznej z lat 70-tych i starym brzmieniom syntezatorów. Seven Years Week oddaje klimat źródeł inspiracji Hansena, czyli gwieździste niebo i przepastny kosmos. Słuchając płyty ma się wrażenie, że uczestniczy się w podróży międzyplanetarnej.

Dave Hyde (The Futureheads) i Neil Bassett sięgają po to, co najlepsze w latach 60-tych i 70-tych. Krążek tego duetu ("Keep Moving") to mieszanka popu, rock&rolla i psychodeli (choć tej zbyt dużo nie ma). Na tle naprawdę różnorodnych aranżacji, połączone wokale Hyde'a i Bassetta wypadają naprawdę nieźle, a już w szczególności przy lekkich kawałkach jak Animals.

Owl John, to kolejny przykład tego, że warto iść swoją drogą i wykorzystywać swój potencjał w pełni. Scott Hutchinson (z Frightened Rabbit), tak właśnie zrobił i ruszył z solowym projektem Owl John, czyli prostym do bólu przekazem i brzmieniem. Surowość "Owl John" czuć w każdej piosence, pośród  brząkających gitar, na piewsze miejsce i tak wysuwa się wokal Hutchinsona i jego przekaz.

Mało wam indie rocka prawda? No to macie jeszcze najnowszy, ósmy krążek Spoon. Grupa nagrała swój materiał już z nowym klawiszowcem i nowym podejściem do swoich piosenek. Tym razem zespół korzystał z solowych doświadczeń członków zespołu. Owocuje to tym, że praktycznie w każdym utworze czućjzabawę i rozluźnienie jakie towarzyszyło muzykom podczas nagrywania piosenek.

Ok, to na koniec jeszcze raz... indie rockowa kapela. Nie odwracajcie jednak głowy z niesmakiem, The Rosebuds przygotowali naprawdę dobry album. "Sand + Silence" możecie słuchać "od góry do dołu", a wręcz powinniście tak zrobić. Ciężko znaleźć słabą pozycję wśród całego materiału zgromadzonego na "Sand + Silence". Rozbujane rytmy i zmiana tempa potrafią skupić uwagę słuchacza i zapaść na dłuższy czas w pamięci.