Seks jako obowiązek i kobiety jako brudne szklanki. Internetowi pato-edukatorzy w akcji

Jeszcze niedawno na TikToku krążył bijący rekordy popularności filmik, w którym ksiądz porównywał współżyjące przed ślubem kobiety do brudnych szklanek, a zaledwie parę dni temu w sieci zawrzało za sprawą katolickich youtuberów przekonujących, że odmowa seksu w małżeństwie jest — nomen omen — pogwałceniem małżeńskiego obowiązku. I choć nagranie kontrowersyjnego księdza zostało już usunięte, a Ramona i Janek Figatowie sprostowali swoje słowa o tym jakoby żona „nie rozporządzała swoim ciałem”, to takich materiałów wypaczających temat ludzkiej seksualności w internecie jest znacznie więcej.

Opublikowane przez salezjanina Jakuba Piątkowskiego (na TikToku księdza obserwuje prawie 40 tys. osób) nagranie, w którym kapłan mówi o tzw. czystości przedmałżeńskiej, wywołało lawinę reakcji. Wszystko przez to, że zakonnik porównał współżyjące poza małżeństwem dziewczyny i kobiety do... brudnych szklanek.

— mówił w filmiku salezjanin, ostentacyjnie krzywiąc się na samą myśl o seksie z nie-dziewicą.

Podobne kontrowersje wywołał parę dni temu filmik katolickich youtuberów, Ramony i Jana Figatów, którzy prowadzą kanał o nazwie „Jednym sercem”. Para stwierdziła w nagraniu, że „żona nie rozporządza własnym ciałem”, a gdy odmawia mężowi współżycia, naraża go na groźne nałogi:

— przekonują w głośnym nagraniu youtuberzy, powołując się na cytat ze świętego Pawła.

— usłyszeliśmy w filmiku.

W opublikowanym wczoraj materiale para odpiera zarzut promowania „gwałtu małżeńskiego”, ale nadal w wypowiedziach youtuberów padają kontrowersyjne stwierdzenia:

— przekonuje małżeństwo.

— mówią w filmie influencerzy.

Przywołane wyżej przykłady nie są odosobnionymi przypadkami, gdy osoby nieposiadające odpowiednich kompetencji wypowiadają się na temat ludzkiej seksualności i planowania rodziny (zwłaszcza gdy na te tematy, i to w taki stygmatyzujący, pozbawiony empatii sposób wypowiadają się osoby żyjące w celibacie). To skutek m.in. kulejącej w naszym kraju edukacji seksualnej.

— czytamy na stronie powołanej przez Rubik fundacji.

Niestety, zarówno fala krytyki ze strony środowisk katolickich pod adresem projektu Anji Rubik, jak i wszelkich pomysłów dotyczących edukacji seksualnej w szkołach („Nie będą mi elgiebety uczyć Brajanka masturbacji!”) powoduje, że w Polsce nadal mamy ogromny problem z uświadamianiem młodych ludzi na temat seksu.

A przecież gdyby wiedza dorastających ludzi na temat funkcjonowania ich własnych ciał, faz cyklu menstruacyjnego i płodności kobiety czy metod planowania rodziny (z uwzględnieniem zarówno „tradycyjnej” antykoncepcji, jak i tzw. naturalnych metod promowanych przez środowiska konserwatywne) była większa, to być może trwające protesty kobiet po kontrowersyjnym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji, miałyby łagodniejszy przebieg.

To przypomina mi powtarzany przez skrajną prawicę jak mantrę argument o tym, jakoby „tęczowa mniejszość” chciała narzucić młodym Polakom i Polkom jedyne słuszne poglądy. Tymczasem te same środowiska same stosują identyczną technikę, naiwnie wierząc (lub kierując się cynizmem — niepotrzebne skreślić),  że Polska to katolicki kraj i wszyscy powinni postępować według nauki Kościoła.

Efekt takiej narracji nie tylko ośmiesza konserwatywne środowiska, ale przede wszystkim jest przeciwskuteczny: wystarczy tu wspomnieć o trendującym w ostatnim czasie w Google haśle „apostazja” i zapytać pięć losowych uczestniczek Ogólnopolskiego Strajku Kobiet, by przekonać się, że za wolnością wyboru w tak delikatnej kwestii, jaką jest przerywanie ciąży, są nie tylko lewicowe aktywistki nazywane pogardliwie „feminazistkami”, ale również „zwykłe” kobiety: żony, matki, a często również i osoby głęboko wierzące i identyfikujące się z katolicką wykładnią.

Na koniec przykład z mojego własnego podwórka. Kiedy byłam w podstawówce, uczestniczyłam w zajęciach WDŻ (wychowanie do życia w rodzinie) prowadzonych przez nauczycielkę biologii. Nie pamiętam, aby ktoś uczył nas masturbacji, ani zachęcał do zmiany płci. Pamiętam natomiast, że dziewczynki były uczone szanowania własnych granic, również cielesnych i zdecydowanego reagowania na przejawy ich przekraczania. Dostałyśmy też pakiet podpasek i świetnie wydaną, kolorową gazetkę dotyczącą pierwszej miesiączki.

Kiedy parę lat później nadszedł „ten dzień” (menstruacja nadal jest takim tabu, że sama przyłapuję się na mówieniu i pisaniu o niej nie wprost), w którym „stałam się kobietą” (kolejne uproszczenie), bardzo mi ten „intymny pakiet ratunkowy” pomógł. Bo o tym, że zaczęłam miesiączkować, byłam gotowa przyznać się mamie dopiero parę miesięcy później, tak bardzo był to dla mnie wstydliwy temat.

I nie, nie każdy pochodzi z idealnych domów, w których rozmawia się na temat cielesności, seksu i emocjach z tym związanych, bo wielu rodziców ma z tym ogromny kłopot. Dlatego to szkoła powinna wziąć na siebie część tej odpowiedzialności i tak jak są zajęcia z postaw przedsiębiorczości (niejednokrotnie będące czystą fikcją, bo połowa moich znajomych przed trzydziestką nadal nie umie samodzielnie wypełnić PIT-u), tak to w szkole dziecko powinno być uczone podstawowych pojęć i mechanizmów opisujących życie płciowe.

Dlaczego nie oburzamy się na lekcje religii w szkole, a tak bardzo wzburza nas pomysł edukacji seksualnej? Dlaczego wolimy, by dziewczynki były narażone na metafory o brudnych szklankach, a poznawanie własnego ciała traktujemy niemal jako zamach na ich niewinność?

A do rodziców, katechetów i katolickich publicystów, którzy rozdzierają szaty nad „lewacką edukacją seksualną” mam właściwie jedno przesłanie: jeśli jesteście aż tak fatalnymi, pozbawionymi autorytetu  wychowawcami, że byle zajęcia w szkole są zagrożeniem dla wartości, które wpajacie swoim dzieciom i wychowankom, to nawet mi was nie żal.