"Harry Potter - 20. rocznica: powrót do Hogwartu" to znakomity program jubileuszowy. Tak się robi reuniony!

1 stycznia w serwisie HBO GO zadebiutował specjalny program jubileuszowy pt. "Harry Potter - 20. rocznica: powrót do Hogwartu", który w nieco ponad półtorej godziny w zgrabny sposób przypomina i podsumowuje wszystko, co w tej serii niezwykłe i najistotniejsze. Zgadza się, to materiał w stylu głośnego reunionu "Przyjaciół", który miał swoją premierę w maju, jednak zdecydowanie od niego ciekawszy. Po pierwsze: wyższy budżet zagwarantował znacznie atrakcyjniejszą realizacje. Po drugie: program o "Harrym Potterze" nie przypomina talk show, a zdecydowanie bardziej sentymentalną opowieść o tym zjawisku, na którą składają się wspomnienia i opowieści członków ekipy i ogrom interesujących zakulisowych materiałów archiwalnych.

Tę opowieść o sercu filmów adaptujących prozę J.K. Rowling zamknięto w skrupulatnie przemyślanej formie, nie zapominając o tym, co w Harrym Potterze najważniejsze: magii. Ale nie tej przywoływanej machnięciem różdżki.

Obraz podzielony jest na segmenty poświęcone kolejnym odsłonom filmowej sagi. Twórcy - na szczęście! - zrezygnowali z zupełnie niepotrzebnej funkcji prowadzącego, dzieląc ją między trójkę odtwórców głównych ról - Daniela Radcliffe'a, Emmę Watson i Ruperta Grinta. Aktorzy odwiedzają znane z filmów lokacje, wspominają i dyskutują; spotykają się z innymi twórcami czy aktorami, moderując rozmowy i nadając im odpowiedni kierunek.

Kolejne rozdziały filmu poruszają niezwykle istotną kwestię nieprawdopodobnej skali fenomenu serii. Na ekranie usłyszymy ciąg wspomnień starszych i młodszych aktorów, jednak to ci drudzy są tu najważniejsi. Gdy po raz pierwszy zjawili się na planie, nie wiedzieli jeszcze, że ich życie lada moment zmieni się raz na zawsze, a ich twarze przez dekady będą kojarzone z wymyślonymi przez brytyjską pisarkę postaciami. I tak przez lata dzieciaki śmiały się, bawiły, uczyły, zakochiwały, płakały, zacieśniały więzy na planie filmowym, z czasem pojmując, że w pewnym sensie zostały naznaczone na resztę życia. I właśnie to jest jednym z najmocniejszych elementów tego reunionu - potterowe trio, teraz już dorosłe, przygląda się całej dekadzie swojego życia z perspektywy czasu, dwie dekady po premierze "Kamienia Filozoficznego". Słuchamy więc nie tylko o tym, co wspaniałe, ale i o bezpowrotnym utraceniu części dzieciństwa czy samotności.

Znakomicie wypadają też spotkania młodych aktorów ze starszą gwardią. Radcliffe wraz z Garym Oldmanem opowiadają o zacieśniających się między nimi więzach; Robbie Coltrane wyznaje, że spędzał z główną obsadą więcej czasu niż z własnymi dziećmi (i podkreślając, że Hagrid pozostanie jego unieśmiertelniającym łącznikiem z kolejnymi pokoleniami, gdy on sam już odejdzie); Helen Bonham Carter wspomina miłosne smsy od Daniela, a widz wzrusza się i śmieje na przemian.

Okej, jeśli wolicie, napiszę za siebie: wzruszałem się i śmiałem na przemian. Nie czułem się szczuty serią cynicznych chwytów, wycelowanych w moją emocjonalność. Miałem za to wrażenie, że przysłuchuję się rozmowom starych przyjaciół, którzy wspólnie przeżyli niesamowitą przygodę. Coś prawdziwie unikalnego i fascynującego. Bo jak wiele filmowych serii realizowano właściwie film po filmie przez dekadę, rejestrując kamerami dojrzewanie uwielbianych na całym świecie bohaterów, dorastających wraz ze swoimi postaciami? Oczywiście, "Harry Potter - 20. rocznica: powrót do Hogwartu" pełni też swego rodzaju funkcję marketingową - jest to jednak marketing najwyższej jakości.

Twórcy nie szczędzili też smaczków - zakulisowych ciekawostek czy fragmentów zwykłych, sentymentalnych pogaduszek członków ekipy, których - tak po prostu - świetnie się słucha. Co ważne: należycie omówiono unikalne aspekty każdej odsłony, poświęcając czas wszystkim reżyserom, którzy ją kształtowali. Jubileuszowy program jest więc, rzecz jasna, laurką, w którą fani będą wpatrywać się szklącymi się oczami, ale też zaserwowaną z sercem nową opowieścią o uwielbianych filmach - od "wewnątrz" i z perspektywy upływu czasu. Tej opowieści - wzruszającej, ale i zadziwiająco autentycznie brzmiącej - jeszcze nie słyszeliście. Myślę, że się wam spodoba.