Oscary 2017 – zwycięzcy i przegrani, czyli najważniejsza filmowa noc w roku

Mija noc oskarowa, po której wiemy już kto otrzymał najwyższe wyróżnienie za swoją ciężką pracę. Czy faworyci zostali obsypani nagrodami? A może tym razem amerykańska akademia filmowa postawiła na mniej oczywiste wybory? Oto relacja z oskarowej nocy, pełnej niespodzianek, uroku i… dość niespodziewanych zwrotów akcji.

Ceremonię otwarł i poprowadził Jimmy Kimmel, gwiazda amerykańskich talk-show. Jednak zanim wszedł na scenę ceremonię otwarł występ muzyczny. A konkretniej, występ z playbacku od Justina Timberlake'a, wykonującego nominowaną do Oskara piosenkę wiodącą Can't Stop the Feeling z filmu Trolle. Publiczności się podobało. Niestety, Timberlake, choć znakomity artysta studyjny, nadal nie jest w stanie grać na żywo bez fałszowania, stąd konieczność ułatwienia życia producentom telewizyjnym i decyzja o playbacku.

W przemówieniu Kimmela, niestety, nie zabrakło też motywów politycznych. Co prawda z pewną klasą, dowcipem i smakiem, ale zastanawiam się, czy konflikt zwolenników i przeciwników Donalda Trumpa powinien być przywoływany podczas takiej ceremonii.

Na szczęście Kimmel nie zawiódł jeśli chodzi o zwyczajowe żartowanie na początku ceremonii z nominowanych. Z przyjemnością się tego słuchało, choć, tu ponownie świecka tradycja, niektóre bardziej dosadne żarty z pewnością podzielą publiczność na zachwyconą i tą zniesmaczoną. Z jednym możemy się jednak wszyscy zgodzić: przemówienie Kimmela było jedno z lepszych, porównując do imprez z poprzednich lat.

Rozdanie zostało przerwane na kolejny muzyczny moment. A konkretniej na utwór How far I’ll go w wykonaniu Lin-Manuel Miranda z filmu Vaiana: Skarb oceanu. Bardzo miły przerywnik, a piosenka jest jednym z faworytów do nagrody. Disney umie chwytać za serca, to trzeba przyznać. Wykonanie oprawione było bajkową choreografią i zakończone gromką owacją.

Co ciekawe, i smutne, reżyser nie mógł odebrać osobiście nagrody z uwagi na blokadę ruchu granicznego z Iranu nałożoną przez Biały Dom...

Ten niemiły moment przypieczętowało wykonanie bardzo smutnej, nominowanej do Oskara piosenki The Empty Chair z filmu Jim: The James Foley Story przez Stinga. Dziwnie mi to pisać, ale przerwa reklamowa uratowała nastrój imprezy...

Po przyznaniu nagrody Sandgreenowi przyszedł czas na kolejny muzyczny moment. Tym razem zagrał dla nas John Legend, wykonując w czarujący sposób utwór City of stars z filmu La la land. Prawdziwie hollywoodzki moment, przywołujący najlepsze tradycje amerykańskiego kina. Brawo!

Kolejny punkt w programie został dopisany w ostatnich chwili. Akademia postanowiła ukłonić się zmarłemu dosłownie przed chwilą, cudownemu aktorowi, Billowi Paxtonowi. To fakt, będziemy tęsknić... Uhonorowano też innych niedawno zmarłych filmowych artystów. Bardzo piękny moment tej ceremonii.

No i na sam koniec niezła kompromitacja. Odczytano La la land jako zdobywcę nagrody za najlepszy film, a po przemówieniach okazał się, że... odczytano złą kopertę. Nastąpiło zamieszanie i konsternacja, a producenci La la land byli zmuszeni na scenie oddać statuetkę producentom Moonlight!

Trudno powiedzieć kto był największym przegranym ceremonii rozdania Oscarów. Chciałoby się rzec, że Donald Trump, aktualny prezydent Stanów Zjednoczonych, któremu się obrywało przy każdej możliwej okazji podczas imprezy. Problem w tym, że tak jak postać pana Trumpa jest faktycznie kontrowersyjna, tak czy rozdanie nagród amerykańskiej akademii filmowej jest faktycznie najlepszym miejscem na gderanie o polityce?

Niestety, tym razem faktycznie rozdanie Oscarów zdominowała polityka. Nie tolerancji, nie czyichś interesów czy poprawności politycznej. Zamiast skupiać się na magii kina i czarze chwili, Oscary 2017 to impreza dzieląca Amerykanów na zwolenników i przeciwników prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Sam fakt, że o tym piszę jest dość smutny. A szkoda, bo wiele chwil dzisiejszej ceremonii miało potencjał na pozostanie w naszej pamięci.  A tak pozostaje tylko pochwalić Kimmela za dowcipne prowadzenie gali, organizatorów zganić za infantylne wstawki i przerywniki. A nagrody...?

Trudno mi skomentować wybór ekspertów z akademii filmowej, chociażby z uwagi na fakt, że wiele z nominowanych filmów jeszcze nie było emitowanych w Polsce. La la land, tak jak przewidywano, został obsypany nagrodami (sześć Oskarów, choć nie za najlepszy film!), choć nie zdobył wszystkich możliwych statuetek (czyżby klątwa oskarowa Leonardo DiCaprio miała przejść na Ryana Goslinga?). Całość oglądało się z lekkim zażenowaniem. I choć magia Hollywood nadal była odczuwalna, miejmy nadzieję, że w przyszłym roku skupimy się na wspaniałym kinie. A nie na problemach związanych z polityką, dyskryminacją mniejszości i tym podobnych tematów. Są one z pewnością bardzo istotne, ale... to nie czas i miejsce.