Pan Lodowego Ogrodu tom 2

Najpierw słychać entuzjastyczne westchnięcia, jeżeli nie okrzyki. Potem chwila krzątaniny, by wreszcie dało się odnotować głuche buchnięcie na kanapę, fotel czy cokolwiek jeszcze. Kontemplacja okładki, napisów z tyłu - oczywiście wynoszących książkę nad niebiosa. Zważenie jej w rękach, przełkniecie śliny, głęboki oddech i pierwsza strona.

Zacznę tę recenzję niestandardowo - bo powiem Wam, że bardzo chciałem znaleźć w książce jakąś wadę. Trochę w akcie zemsty, za te dwa długie lata, a trochę też za to, że przecież jeżeli ktoś wypuszcza na rynek tak genialne książki, to musi się liczyć z tym, że złośliwi i niegodziwi czytelnicy właśnie liczyć będą na każde potknięcie. I bardzo rozczarowałem się tym, że nic nie znalazłem. O ile pierwszemu tomowi można zarzucić to i owo, chociażby nudzące opisy życia młodego następcy tronu, o tyle drugi tom jest idealny. Jest najlepszą literaturą podróży jaką czytałem od czasów trylogii husyckiej, choć nie jestem w stanie stwierdzić, które z tych dwóch było lepsze (!). A mordujcie mnie fani Sapkowskiego, ale jak boga kocham - tak właśnie jest!

Ale już wróćmy. Trylogia (przypuszczam, bo tego Grzędowicz nie wyjawił) opowiada o losach Vuko Drakkainena - trochę Fina, po trochu Chorwata i Polaka - wysłanego na nowo odkrytą planetę w poszukiwaniu poprzedniej ekipy badawczej, która zaginęła bez śladu. W tym miejscu chciałbym prosić wszystkich tych, którzy nie czytali części pierwszej o przejście dalej, ponieważ zaraz wyjawię jej treść. Już? Dobrze. Vuko odkrywa, że zagubionym naukowcom wcale nie dzieje się źle. Jeden zginął, owszem, ale następny przykładowo założył swoje własne królestwo i zamierza zalać świat we krwi. Wiedza, która wynieśli z Ziemi, oraz nadprzyrodzone zdolności, które posiedli już tutaj, zrobili z nich chodzących bogów - tak wszechmogących, że mogą robić rzeczy o jakich zwykli śmiertelnicy tylko marzą. Drakkainen dochodzi do wniosku, że będzie zmuszony ich zabić…

Z kolei inne rozdziały, które umieszczone są pojedynczo po rozdziałach opisujących przygody Vuko, opowiadają ucieczkę młodego następcy tronu z upadłego imperium, zawładniętego teraz przez straszliwą Pramatkę, który w towarzystwie swojego najwierniejszego i jednego z ostatnich sług próbuje dotrzeć do dalekich ziem - tak jak mówi przepowiednia. Dziwnym trafem do tych samych, w których znajduje się Vuko, więc stawiam (co podejrzewałem zresztą od pierwszego temu), że obaj panowie spotkają się w ostatnim tomie. Równie wielce prawdopodobne, że wielka Pramatka, która wróciła mniej więcej w tym czasie, w którym zaginęła załoga ziemskiego statku, jest właśnie jedną z astronautek - chociaż to już tylko i wyłącznie moje przypuszczenia.

Za co książkę można pochwalić, a za co nie? Jak już pisałem - wad nie uświadczycie, chociaż parę rzeczy faktycznie mi nie podeszło. Weźmy na przykład jedno z pierwszych zdań książki. Atmosfera jest jak najbardziej poważna i ciężka, a porównanie gór do półdupków trochę niszczy klimat. Tak samo było w paru innych przypadkach, można powiedzieć nawet, że Grzędowicz czasami nie jest konsekwentny w budowaniu go. Również miejscami bełkotliwy styl średnio mi się podobał. Może i budował psychodeliczny klimat, świat widziany oczami szaleńca, jakim jest van Dyken (ów naukowiec, który chce wywołać ogromną wojnę), ale jestem bardzo uczulony, a może i przeczulony na takie coś.

Zalety? Miliony. Fabuła, klimat, styl (mimo wszystko) słynący z obrazowych porównań. Czego chcieć więcej? Książka zaspokoi nawet najwybredniejszych. A czego życzę sobie na święta? Żebym na trzeci tom nie musiał czekać kolejnych dwóch lat, bo inaczej chyba zwariuję…