Polacy mieli swoje „Stranger Things” zanim to było modne. Zauważono podobieństwa do „13 Posterunku”

Netflix do tej pory zrobił tylko jeden serial w Polsce, a „1983” nie odniosło na dodatek wyraźnego sukcesu. Można jednak żartobliwie powiedzieć, że zanim firma zdecydowała się produkować w naszym kraju, my już dawno stworzyliśmy za nich 3. sezon „Stranger Things”. Skąd ten absurdalny, a mimo to genialny w swej przewrotności pomysł?

W internecie nie brakuje zestawień dwóch teoretycznie różnych dzieł, które jednak mają w sobie coś niezwykle podobnego. I nie chodzi tutaj o nawiązania czy parodie, bo tych nie brakuje w samym „Stranger Things” (najciekawsze easter eggi z 3. odsłony znajdziecie TUTAJ). Rzecz polega raczej na znajdywaniu tego, co na pierwszy rzut oka niedostrzegalne.

Oczywiście na poziomie formalnym i fabularnym mamy do czynienia z zupełnie innymi historiami, choć w obu nie brakuje humoru. Przy odrobinie wyobraźni można jednak zobaczyć, że komendant Władysław Słoik miał niemało wspólnego z Jimem Hopperem, Kasia z pistoletem wygląda uderzająco podobnie do Nancy Wheeler, a posterunkowy Cezary Cezary to podobny archetyp co Jonathan Byers.

A na tym podobieństwa się nie kończą. Przeważnie jest to dzieło przypadków, choć nie zawsze. Nie jest żadną niespodzianką, że twórcy 3. sezonu „Stranger Things” i „13 Posterunku” oparli wygląd pewnej postaci na Arnoldzie Schwarzeneggerze z „Terminatora”.

W jaki sposób wiecznie wykręcający się od obowiązków Cezary, jego uwielbiający buldoga angielskiego przełożony i reszta posterunku poradziliby sobie z Łupieżcą Umysłów? Zważywszy na to, że z każdej opresji udawało się im wyjść cało, to szanse byłyby całkiem duże. Potrafię sobie wyobrazić granego przez Cezarego Pazurę bohatera, który ciągłym gadaniem odwraca uwagę radzieckich szpiegów, a w tym czasie Kasia wysadza ich promień. Nie wspominając o tym, że Rysio, Stępień i posterunkowy „Luksus” byli tak nietypowymi ludźmi, że zdołaliby bez problemu zinfiltrować grupę Billy'ego i udać porwanych przez Łupieżcę Umysłów mieszkańców Hawkins.

Znacznie trudniej mieliby bohaterowie „Stranger Things”. Radzenie sobie z absurdami Polski przełomu wieków to wyzwanie jedyne w swoim rodzaju. Tu nie wystarczy moc telekinezy. Radzenie sobie z zamkniętymi w jednej celi kibicami Legii i Widzewa, depresją Pershinga i dużą ilością broni palnej wyciąganej przy każdej możliwej okazji mogłoby przekroczyć nawet pomysłowość dzieciaków z Hawkins.