W telewizyjnym Fargo czuć ducha braci Coen

Zacząłem od laurki, ale musiałem to z siebie wyrzucić, po tym jak na samym początku zebrała się we mnie żółć. Po pierwszym spotkaniu z serialem Hawleya, czułem zniechęcenie, znudzenie, po czym podarłem plakat z braćmi Coen, którzy – koniec końców – byli wśród producentów Fargo (emitowanego przez kanał FX). Jedynym jasnym punktem na planszy Hawleya okazał się antybohater, grany przez Billy’ego Boba Thorntona – Lorne Malvo. Psychopatycznego zabójcę nie dało się nie lubić, z głupia grzywką, mroczną otoczką, bezwzględny morderca homo sapiens, ale okazujący współczucie najsłabszym – zwierzętom i Lesterowi Nygaardowi (Martin Freeman).

Malvo był powodem, dla którego obejrzałem pilotażowy odcinek Fargo jeszcze raz i nie żałuję (dzięki Malvo). Gdy już wszystko miałem poukładane w głowie, serial wydał mi się bardziej wartościowy i wszystko się zmieniło. Nawet początkowe napisy (o tym, że serial oparty na faktach) wywołały u mnie uśmiech, potem było już tylko lepiej. Malvo zaskarbił sobie moją sympatię już za pierwszym razem, więc o niego się nie martwiłem. Pierwsze minuty spędzone z tą postacią, dają widzowi do zrozumienia, że to taki antybohater, którego rozumie się bez słów. I faktcznie, początkowo Malvo nic nie mówi, widzimy tylko jak przyjeżdża do jakiejś „dziury” (Bemidji) w Minnesocie, a my już wszystko o nim wiemy.

Malvo to zabójca do wynajęcia, który swoją aurą zmienia nagle porządek w miasteczku, do którego przybył. W spokojnej miejscowości trup ściele się gęsto, a życiowy nieudacznik (Lester Nygaard) zamienia się w wyrachowanego mordercę. Tego nieudacznika, niedorajdę i popychadło gra nie kto inny, jak Martin Freeman, który do takich ról nadaje się idealnie. Już sam wyraz twarzy Lestera wzbudza odrazę. Typ człowieka, któremu zamiast współczuć, chce się uderzyć w brzuch i spokojnie odejść. Lester jest poniżany przez żonę, na tle „jestem zwycięzcą” brata wypada jak Twój Ruch w sondażach, jako agent ubezpieczeniowy jest beznadziejny, a spotkanie z kolesiem, który go gnębił przez całe życie kończy się dla niego złamaniem nosa – i to nawet nie w wyniku bójki a poślizgnięcia.

Wizyta w szpitalu zmienia jednak życie Lestera kompletnie, tam poznaje Malvo, który uświadamia mu, jaką „dupą” był do tej pory. Ba, Malvo tak się wczuł w beznadziejną opowieść Lestera, że sam postanawia mu pomóc i na celownik wybiera już swoją pierwszą (w Bemidji) ofiarę. Raz wprawiony w ruch morderczy mechanizm, nie zatrzymuje się na chwilę. Bemidji zmienia się nie do poznania, człowiek staje się człowiekowi wilkiem, a to wszystko za sprawą jednego bohatera.

Akcja serialu nie szybuje jednak jak nasze F-16, wręcz przeciwnie, groteska rozlewa się powoli, a czarny humor jednostajnie przybiera na sile – co też było powodem mojego znudzenia podczas pierwszego seansu. Hawley wykreował swoje postacie w podobny sposób co bracia Coen, bohaterowie są szarzy, z jedną twarzą i papierowi. Lokalny cwaniaczek, (Sam Hess) nawet jako dorosły chłop i ojciec dwóch (prygłupich) synów, ciągle jest jednowymiarowym skurczybykiem. Ta reguła dotyczy w zasadzie każdej z postaci, żony Lestera, brata Lestera, rodzinki Hessa i wszystkich mieszkańców Bemidji oprócz… Lestera (który staje się „fajny”) i policjantki Molly Solverson, która wraz z rozwojem serialu ewoluuje, stając się stróżem prawa, jakiego mieszkańcy miasteczka będą potrzebować.

Fargo jest serialem, który chce się oglądać i patrzeć jak sprawy będą się rozwijać. Widz niczym wprawny socjolog, dostaje do ręki lupę, dzięki której może przyglądać się zmieniającej społeczności. Mimo oczywistego oparcia serialu o fabułę Fargo z 1996 roku i odczuwania spuścizny braci Coen, serial Hawleya broni się jako niezależne dzieło. Obojętne jest to, czy widz oglądał film Coenów czy nie, telewizyjne Fargo i tak będzie się dobrze oglądać, dzięki świetnemu klimatowi.