Tak powinny wyglądać wszystkie feel-good movies. Oceniamy francuską komedię „#tuiteraz”

Na nikim już nie robią wrażenia chwyty marketingowe pod postacią napisów na plakatach kolejnych francuskich komedii informujących o milionach rozbawionych widzów. Oczywiście, wciąż je w większym lub mniejszym gronie oglądamy, bo liczymy, że dostarczą nam emocji na miarę „Nietykalnych”. Co prawda jest to marzenie ściętej głowy. Najczęściej natrafiamy na filmy tendencyjne wręcz, a cały ich potencjał niknie pod ciężarem klisz. Są to feel-good movies, które zamiast wprawić nas w dobry nastrój wprawiają jedynie w zażenowanie. Mimo to raz na jakiś czas zdarzają się warte uwagi produkcji należące do tego chętnie eksploatowanego nad Sekwaną gatunku.

Jednym z nich jest Eric Lartigau. Reżyser potrafi tchnąć w znane wszystkim i od dawna niedziałające jak należy klisze, nowe pokłady ładunku emocjonalnego. Bo przecież wystarczy coś odwrócić i lekko zmienić, aby odświeżyć nieco skostniałą konwencję. Dlatego, chociaż fabularnie nie ma tam nic odkrywczego, w „Rozumiemy się bez słów”, po salwach śmiechu, ryczymy jak bobry, kiedy Paula piosenką żegna się ze swoimi głuchoniemymi rodzicami. Na podobnych zasadach działa „#tuiteraz”. Jego magia tkwi w prostocie, szczerości i zabawie przemielonymi wielokrotnie przez kinematografię motywami.

Lartigau jest aż bezczelny w swoim obnoszeniu się z tym, że robi film ku pokrzepieniu serc. Wszystko tu od początku krzyczy, że po seansie  będziemy napełnieni optymizmem. Oglądamy bowiem przepiękne pejzaże francuskiej części Kraju Basków i poznajemy Stéphane. Francuski szef kuchni ma dwóch dorosłych synów, całkiem nieźle dogaduje się z byłą żoną i z powodzeniem prowadzi własną restaurację. Ma wszelkie powody, aby czuć się spełnionym i cieszyć życiem. Tak jednak się nie dzieje. Zamiast tego nawiązuje przez Instagrama znajomość z Soo. Protagonista niewiele wie o Koreance, ale nie przeszkadza mu to w sprzedaży części swojego majątku, spakowaniu się i ruszeniu do Seulu.

Facet spotka się z kobietą na lotnisku, padną sobie w ramiona, potem pokłócą się o jakąś pierdołę, a na koniec los sprowadzi wszystko na właściwe tory i będziemy świadkami przerysowanego happy endu. Nie tym razem. Lartigau chce żebyśmy tak myśleli, ale chowa jednocześnie kilka asów w rękawie. Soo nie czeka na Stéphane. Ignoruje jego telefony i wiadomości. Mężczyzna jednak nie wyjeżdża. Zostaje w Seulu dłużej, niż podpowiadałby to zdrowy rozsądek. Ciągle też żywi nadzieję, że jego wybranka w końcu się pojawi. Jednocześnie zawiera nowe znajomości, wrzuca coraz więcej fotek na media społecznościowe i dzieli się z followersami swoją historią. A wiemy, jak działa internet. Bohater szybko staje się gwiazdą. Ludzie zaczepiają go na ulicy i media chcą z nim rozmawiać. Zyskał sławę, o jakiej nawet nie śnił.

Lartigau bez przerwy bawi się naszymi przyzwyczajeniami i myli gatunkowe tropy. Początkowo „#tuiteraz” zapowiada się na kolejny film o tym, że nigdy nie jest za późno na miłość. Mocny nacisk położony w fabule na siłę mediów społecznościowych przenosi ciężar znaczeniowy na samotność w dobie internetu, kiedy to jesteśmy otoczeni przez ludzi, a jednak ciągle brakuje nam bliskości. Na koniec natomiast przesłanie sprowadza się do tego, że to czego potrzebujemy, jest blisko nas i nie musimy szukać tego daleko. Wszystko to brzmi jak banał. Tak, nie dowiemy się z produkcji niczego odkrywczego, a jednak opuścimy kino naładowani pozytywną energią.

Dobrze wie, w jakie struny uderzyć, aby na naszych twarzach pojawił się uśmiech albo w oku zakręciła się łza. Nakładem prostych środków „#tuiteraz” wybudza w widzu cały wachlarz pozytywnych emocji. Czy od lekkiej komedii można oczekiwać czegoś więcej? Raczej nie. Szczególnie w czasach wciąż trwającej pandemii nieco optymizmu przyda się każdemu. Z tego powodu trudno wyobrazić sobie lepszy film na rozpoczęcie tegorocznego, skromnego przecież, sezonu kinowego.