W co trzeba zagrać na Windows Phone? Najlepsze darmowe produkcje przed Wami (część 2)

Czyniąc tekst o polsko-serbskim obiekcie kultu, jakim był Pegasus, nie przypuszczałem, że tak szybko ponownie zetknę się z nieśmiertelnymi produkcjami „gry telewizyjnej”. „Czołgi”, jak potocznie mawialiśmy ten tytuł, trafiły na Windows Phone w całej swojej 8-bitowej krasie.

Konwersja na telefony z systemem operacyjnym Microsoftu wypadała bardzo dobrze. Wszystko jest na swoim miejscu, zgodnie z kultowym oryginałem – orzeł, którego musimy strzec, przeciwnicy, pojawiający się w góry ekranu, „dopalacze” dla naszego czołgu i system rozgrywki, w stu procentach wierny pierwowzorowi.

Niestety, Battle City jest wybrakowane z perspektywy dwóch niesamowicie istotnych elementów. Po pierwsze, brakuje edytora poziomów, znanego z wersji na żółtym kartridżu. Po drugie, skandalicznym jest nieobecność trybu wieloosobowego, gdzie, czy to przez Wi-Fi, 3G czy Bluetootha „orzełka” chronilibyśmy wspólnie z kumplem. Początkowo tragiczne wydawało mi się również sterowanie, ale te można zmienić w opcjach na znacznie bardziej komfortowe. Nowum jest również lista rankingowa wszystkich graczy, wzmagająca chęć do wykręcania jak najlepszych wyników. Swoją drogą, dzięki moim mistrzowskim umiejętnościom operowania czołgiem, Splay zajmuje w nim całkiem wysoką lokatę.

Brakuje ci Temple Run na Windows Phone? Łącząc się w bólu sugeruję tymczasową alternatywę, przez którą paskudne, rozpikselowane konary drzew w 3D śnią mi się po nocach. Forest Run 3D opiera się na bardzo prostych założeniach i jeszcze prostszym wykonaniu.

Nie wiadomo co, nie wiadomo jak, nie wiadomo dlaczego. Po prostu musimy biec przez siebie, w nocy, przez nieskończenie długi las. Na naszej drodze stają przeszkody matki natury, które omijamy lawirując na boki przy użyciu żyroskopów, przeskakujemy nad zawalonymi drzewami i wślizgiem unikamy gałęzi, które przez całe swoje jestestwo rosną tylko w jednym celu – aby nas dopaść.

Banalna w swoich założeniach gra posiada szereg dodatków urozmaicających rozgrywkę. Podczas biegu zbieramy różnej maści „dopalacze” pomagające nam w pokonywaniu kolejnych metrów oraz monety, które możemy wydać w sklepie na ekwipunek ulepszający nasze umiejętności. W grze tego typu typu nie mogło zabraknąć listy rankingowej, gdzie niektórzy ludzie wykręcają takie wyniki, że zaczynam się zastanawiać, jak to w ogóle możliwe. Miłym urozmaiceniem jest również zestaw osiągnięć do odblokowania. Forest Run tak samo wciąga, jak irytuje. No i ten piękny dźwięk, który słyszymy podczas czołówki z drzewem, mmm. Na specjalne wyróżnienie zasługują dłonie naszego bohatera, po prostu coś cudownego.

Dla tych, którzy nie bali się chemii jak ognia, natomiast rozszerzona matura z tego przedmiotu wydawała się świetną zabawą, powstało Fling Theory. Gra logiczna to luźna mieszanina Angry Birds i Cut the Rope, w której łączymy ze sobą protony, elektrony i neutrony, miotając nimi po całej planszy, pod czujnym okiem szalonego naukowca.

To, co mi się podoba, to respektowanie podstawowych zasad chemicznych, dzięki którym wszystko, co robimy na ekranie, ma ręce i nogi. Nie nazwałbym tego grą edukacyjną, ale młodym aspirantom tworzenia „śmierdzących bomb” może się to przydać. Miła dla oka jest również oprawa graficzna, chociaż na sprzętach z 512 MB RAMu tytuł może się delikatnie przyciąć. Niesamowicie irytująca jest za to muzyka, która sprawa, że chcemy zalać uszy betonem.

Space Tube to bezczelna kopia rewelacyjnego SpeedEx pod Androida. W dodatku znacznie łatwiejsza i bardziej tolerancyjna na błędy gracza. Pędząc w neonowym tunelu, który z czasem przybiera rozmaite, bardziej płaskie lub wymyślne formy, pokonujemy kolejne metry, dopóki aplikacja nie uzna, że przeszliśmy dany etap. Brzmi nieciekawie? Używanie żyroskopów w kolorowym, pędzącym tunelu jest naprawdę wciągające, nawet pomimo braku rewelacyjnej oprawy muzycznej z pierwowzoru.

No właśnie, SpeedEx zapadł mi w pamięci nie tylko ze względu na ciekawą i wymagająca rozgrywkę, ale TEN utwór muzyczny, który idealnie pasuje do gry. Nie irytuje, nie drażni i aż chce się tego słuchać. W Space Tube charakterystycznego kawałka zabrakło, gracze dostali za to pobrzękiwania, jak gdyby Daft Punk musiał grać na kacu, jedną ręką, na instrumentach z sali muzycznej w szkole podstawowej. Boli, ale nie aż tak bardzo, jak reklamy, które najzwyczajniej w świecie przeszkadzają.

Nawet pomimo tego Space Tube wciąga i potrafi zauroczyć, głównie za sprawą sprawdzonego pomysłu, który zdał egzamin już ładnych parę lat temu.

Ten tytuł znalazł się w zestawieniu tylko i wyłącznie z dwóch powodów. Po pierwsze, jest to gra, która idealnie nadaje się do wepchnięcia w ręce najmłodszej części rodziny, aby zyskać kilkanaście minut cennego spokoju. Bajkowa grafika i potwory przypominające wyglądem menażerię znaną z „Lilo i Stich” czy „Potwory i Spółka” są jak ulał skrojone na potrzeby najmłodszego pokolenia graczy.

Po drugie, Monster World to prawdziwa wylęgarnia osiągnięć w systemie Xbox Live. Achievementy wypadają z gry w tempie ostrzału z karabinu maszynowego. Jeżeli jesteś miłośnikiem podbijania swojego Gamescore, będziesz w niebie.

W przeciwnym razie Monster World jest kaleką, pozbawioną większej głębi kopią Angry Birds, z paroma ciekawymi pomysłami i rozgrywką na śmiesznie łatwym poziomie. Feeria barw i milusińskie stwory po pół godziny zaczęły wzbudzać we mnie odruch wymiotny, lecz nawet pomimo tego trzeba oddać twórcom, że wydali produkt pełny, doszlifowany, bogaty w zawartość i na wysokim poziomie.