Adaptacje komiksów wydawnictwa DC nie potrafią dobić do poprzeczki zawieszonej niezwykle wysoko przez Disneya, a wytwórni Warner Bros. nie udało się stworzyć odpowiedzi na Marvel Cinematic Universe. Mimo to po latach posuchy i potworków w postaci „Batman v Superman”, „Suicide Squad” czy „Ligi Sprawiedliwości”, otrzymaliśmy wreszcie kilka niezłych, a momentami wręcz wybitnych filmów.

Złą passę DC przerwała dość niespodziewanie „Wonder Woman”, a zaraz po niej przyszła kolej na kilka innych udanych strzałów. Kolejno dostaliśmy luźniejszego „Aquamana”, sympatycznego i rodzinnego „Shazama!” oraz oderwanego całkowicie od DC Extended Universe i mrocznego „Jokera”. Nic dziwnego, że rozochoceni odbiorcy nie mogli się doczekać kolejnego filmu z tej samej stajni.

Pierwotnie nowy blockbuster Patty Jenkins debiutować 13 grudnia 2019 r. Wytwórnia zdecydowała się jednak tę premierę opóźnić, aczkolwiek z perspektywy czasu włodarze Warner Bros. muszą sobie teraz nieźle pluć w brodę. Okazało się to fatalną w skutkach decyzją, gdyż „Wonder Woman 1984” zaliczała obsuwę za obsuwą ze względu na trwającą pandemię koronawirusa.

Film trafił na ekrany kin dopiero teraz, na tydzień przed świętami, ale tylko w kilku krajach. Tydzień później, czyli 25 grudnia 2020 r., produkcja wyemitowana została zaś w wybranych kinach w Stanach Zjednoczonych oraz… w usłudze HBO Max. Mamy tu podobną sytuację jak w przypadku „Mulan”, które było dostępne na premierę w ramach Disney+, tyle że za nowy hit DC nie trzeba dodatkowo płacić.

Aż trudno uwierzyć, że reżyserka odpowiedzialna za film, który przywrócił fanom wiarę w DC Extender Universe, popełniła taki blamaż, ale słowa krytyki płynące w stronę „Wonder Woman 1984” są zasłużone. Średnia ocen w agregatorach wynosząca 5,7/10 punktów w serwisie IMDb oraz 63 proc. od krytyków w Rotten Tomatoes wydają się w dodatku aż nazbyt łaskawe, biorąc pod uwagę to, co dostaliśmy.

Problemem filmu jest lichy scenariusz, który w całości opiera się o McGuffina w postaci jakiegoś magicznego kamienia spełniającego życzenia. Fakt, że najwyraźniej najpierw twórcy wpadli na pomysł, że pokażą nam życie bohaterki w latach 80., bo retro klimat jest na topie, a dopiero później dopisali do tego na kolanie historię, to jednak tylko wierzchołek góry lodowej problemów.

Jak tak sobie o tym teraz myślę, to nawet „Venom”, którego oceniałem negatywnie, na tle „Wonder Woman 1984” wypada zjadliwie. Ten quasi spin-off Spider-Mana z Tomem Hardy’ym nie był w końcu złą produkcją per se, tylko nakręcony został tak o dekadę albo dwie zbyt późno. Nowy film o Wonder Woman rozczarowywałaby z kolei nawet wtedy, gdyby jego premiera przypadała na tytułowy 1984 r.

W filmie leży wszystko, od dialogów aż po efekty specjalne. Doprawiono to w dodatku wręcz takim slapstickowym poczuciem humoru. Scena z początku filmu, podczas której Diana łapie złodziei w centrum handlowym, wyglądała niczym w krzywym zwierciadle — przestępcy mieli na twarzach przerysowane grymasy, a sunąca po ziemi uśmiechnięta dziewczynka przypominała skecze Benny’ego Hilla.

Aktor znany przede wszystkim z „Gry o tron” i „Narcos”, o którym mówi się, że teraz w disnejowskim „Mandalorianinie” niesie na swych barkach całą sagę „Star Wars”, w „Wonder Woman 1984” zagrał jednowymiarowego i karykaturalnego barona naftowego. Trudno było jednak traktować go poważnie, gdyż cały czas przypominał mi aż nadto ekspresyjnego Cezarego Pazurę z „Killera”.

Druga z nowych postaci, która pojawiła się w „Wonder Woman 1984”, jest koleżanka z pracy Diany, czyli doktor Barbara Minerva. Przemiana tej cichej myszki w wyzwoloną femme fatale wypadła jednak kompletnie sztucznie. Fakt, że obie kobiety stanęły naprzeciw siebie w finale, wynika nie z naturalnego rozwoju tej postaci, tylko wymuszeniu na niej tego przez scenariusz.

Od dawna wiedzieliśmy, że Chris Pine powróci do swej roli, chociaż jego bohater zginął w trakcie I wojny światowej. Okazało się, że było to możliwe za sprawą wspomnianego wcześniej magicznego kamienia, ale z jakiegoś powodu pilot nie wrócił w tym ciele, a jedynie jego duch nawiedził jakiegoś bogu ducha winnego mężczyznę. Dopiero w momencie, w którym Diana go rozpoznała, podmieniono aktora.

Niestety fakt, iż Trevor wrócił w taki pokrętny sposób, skłania nas do zadania sobie kilku niewygodnych pytań: co się stało ze świadomością mężczyzny, w którego ciało wszedł Steve? Czy to, iż Diana się z nim całowała (a najpewniej i z nim przespała, co sugerowała scena wspólnej pobudki) nie było de facto z jej strony molestowaniem i gwałtem? Niestety film w ogóle na tę kwestię nie zwraca uwagi.

Oczywiście można wzruszyć się na samą myśl o tym, że Wonder Woman przez tyle lat zachowała w swoim sercu miejsce dla ukochanego, który zginął, gdy bohatersko uratował świat, ale nie uważam, by było to zdrowe. Pamiętajmy, że chociaż po Dianie tego nie widać, w tym świecie minęło pół wieku, a bohaterka nie potrafi żyć własnym życiem i izoluje się, bo tęskni za swoim pierwszym i jedynym chłopakiem.

Oczywiście ten motyw można było zgrabnie rozwinąć, ale „Wonder Woman 1984” tematu żałoby w zasadzie nie podejmuje — podobnie jak wielu innych, o które aż się prosiło. Uważam, iż to zmarnowana szansa, bo przez superbohaterski pryzmat można było tu powiedzieć coś mądrego na temat straty i miłości, ale ważniejsze były tandetne efekty specjalne, które bardziej przywodziły na myśl lata 80. niż scenografia

Smuci mnie, że tak jak Patty Jenkins i Gal Gadot otrzymały ogromny kredyt zaufania, tak przygotowany przez nie film wygląda jak adaptacja grubego nićmi szytego fanfika spod pióra przedszkolaka. Działo się tu bowiem całkiem sporo, ale 2,5-godzinny film się momentami dłużył, a wszystko to, co zobaczyliśmy miało tyle samo sensu, co chwytanie się lassem błyskawic celem dogonienia samolotu…

Od 2022 r. Janusz Stankiewicz co roku przedstawia czytelnikom nową powieść z tytułowym półorkiem Gorathem w roli głównej. Do książek "Gorath. Uderz pierwszy" i "Gorath. Krawędź Otchłani", które ukazały się nakładem wydawnictwa Alegoria (obecnie, po odkupieniu przez autora praw do książek, seria ukazuje się pod szyldem Sinister Project: inicjatywy autorskiej, którą tworzy wraz z Jarkiem Dobrowolskim i Kają Flagą-Andrzejewską), dołączył w minionym roku 3. tom cyklu, czyli "Gorath. Droga gniewu". Tym razem autor postanowił nieco rozszerzyć wykreowany przez siebie magiczny świat i skupił się nie tylko na przygodach Goratha, ale również dał więcej przestrzeni pozostałym bohaterom. I - jak zwykle - zrobił to doskonale.

Przypomnę, że w poprzednich częściach Gorath zostaje wysłany przez Kathanę Marr na Wybrzeże Szkutników, gdzie ma za zadanie przeniknąć w szeregi gildii zabójców - Nocnych Cieni. Gdy półork morduje niedoszłą ofiarę Cieni, celowo zwraca na siebie uwagę zabójców (aby dostać się w ich szeregi), co w konsekwencji powoduje, że nie może wykonać zleconej mu misji. W związku z bestialską działalnością gildii, Gorath pozbywa się piętna, siły Kathany Marr ostatecznie kładą kres Nocnym Cieniom, a sam półork decyduje się przenieść na Wyspy Południowe. Planuje tam zacząć uczciwe życie, jednak na dobrych chęciach niestety się kończy.

Po brutalnej wojnie z ostatnimi królestwami leśnych elfów, która odcisnęła ponure piętno na wyspiarskiej społeczności, Gorath trafia w szeregi rywalizujących ze sobą gangów przestępczych. Niedługo później półork przyjmuje zlecenie od jednej z dawnych klientek Nocnych Cieni, co prowadzi go na piracki statek dowodzony przez kapitana zwanego Czarnym Żniwiarzem. Zadaniem jego załogi jest zdobycie statku Theran, zamorskiego ludu z Natanbanu, i przejęcie znajdującego się na nim pewnego artefaktu, który pragnie posiąść jeden z Kathanów z Imperium.

"Gorath: Droga do gniewu" to kontynuacja przygód Goratha, który próbuje odzyskać kontrolę nad własnym losem - wciąż nie odpowiedział sobie na pytanie, czy podczas wojny z Dominium Natanbanu uda mu się odkupić swoje winy, a także przed czyim obliczem przyjdzie mu stanąć: Marr czy Bovis-Tora. Tymczasem Czarny Żniwiarz, który został przywódcą bandyckiej florty, wyrusza wraz ze swoją załogą w krwawy rejs, a elf Evelon udaje się w podróż do elfiej stolicy, aby przygotować swój naród do nadchodzącej wojny.

Jestem pełna podziwu, że Stankiewiczowi udało się stworzyć niesamowity świat, który sukcesywnie w każdej swojej kolejnej powieści rozwija. Ponownie możemy poczuć wiatr we włosach i morską bryzę na statku Czarnego Żniwiarza, zasmakować przepychu w zamczysku Bovis-Tora, a także przenieść się na ulice elfickiej dzielnicy, Dolnego Strumienia. Autor po raz kolejny dał mistrzowski popis, jeśli chodzi o pogłębione, bogate i szczegółowe opisy miejsc, które są tak skonstruowane, że, zamiast nudzić, jeszcze bardziej pozwalają zanurzyć się w świat przedstawiony.

To samo dotyczy różnorodnych przedstawicieli poszczególnych grup społecznych - w powieści natknąć się można nie tylko na orków, ale również na elfy, piratów czy krasnoludów, a każda z tych frakcji jest starannie opisana. Swoją drogą jest to spore ułatwienie dla czytelników, którzy w natłoku imion nowych bohaterów mogą wrócić na początek książki i zweryfikować, kto należy do Elity Władzy Imperium, Orków Siczowych, Frakcji Baronessy, Elfiej Opozycji, Piratów, Gangsterów czy Sił Natanbanu. A jest to istotna kwestia, ponieważ w najnowszym "Gorathcie" autor pochyla się nad pozostałymi bohaterami, poszerzając swoje uniwersum o historie opowiedziane z innej perspektywy.

"Gorath. Droga gniewu" to po prostu kolejna solidnie napisana książka fantasy, z którą powinien zapoznać się nie tylko każdy fan gatunku - myślę, że pożeracze innego typu powieści również mogą z "Gorathem" poeksperymentować. Ja, choć jestem miłośniczką kryminałów, do kolejnych tomów z cyklu Stankiewicza wracam z ekscytacją, bo wiem, że nie zawiodę się pod względem warsztatu autora. I mimo że w kwestii fantasy jestem raczej laikiem, to powieści Stankiewicza czytam z przyjemnością - stworzył on bowiem brutalny, krwawy i fantastyczny świat, w którym warto zostać na dłużej.

O książkach czytaj w Spider's Web: