„Wonder Woman 1984” daje radę, ale tylko jako film dla serwisu VOD

Adaptacje komiksów wydawnictwa DC nie potrafią dobić do poprzeczki zawieszonej niezwykle wysoko przez Disneya, a wytwórni Warner Bros. nie udało się stworzyć odpowiedzi na Marvel Cinematic Universe. Mimo to po latach posuchy i potworków w postaci „Batman v Superman”, „Suicide Squad” czy „Ligi Sprawiedliwości”, otrzymaliśmy wreszcie kilka niezłych, a momentami wręcz wybitnych filmów.

Złą passę DC przerwała dość niespodziewanie „Wonder Woman”, a zaraz po niej przyszła kolej na kilka innych udanych strzałów. Kolejno dostaliśmy luźniejszego „Aquamana”, sympatycznego i rodzinnego „Shazama!” oraz oderwanego całkowicie od DC Extended Universe i mrocznego „Jokera”. Nic dziwnego, że rozochoceni odbiorcy nie mogli się doczekać kolejnego filmu z tej samej stajni.

Pierwotnie nowy blockbuster Patty Jenkins debiutować 13 grudnia 2019 r. Wytwórnia zdecydowała się jednak tę premierę opóźnić, aczkolwiek z perspektywy czasu włodarze Warner Bros. muszą sobie teraz nieźle pluć w brodę. Okazało się to fatalną w skutkach decyzją, gdyż „Wonder Woman 1984” zaliczała obsuwę za obsuwą ze względu na trwającą pandemię koronawirusa.

Film trafił na ekrany kin dopiero teraz, na tydzień przed świętami, ale tylko w kilku krajach. Tydzień później, czyli 25 grudnia 2020 r., produkcja wyemitowana została zaś w wybranych kinach w Stanach Zjednoczonych oraz… w usłudze HBO Max. Mamy tu podobną sytuację jak w przypadku „Mulan”, które było dostępne na premierę w ramach Disney+, tyle że za nowy hit DC nie trzeba dodatkowo płacić.

Aż trudno uwierzyć, że reżyserka odpowiedzialna za film, który przywrócił fanom wiarę w DC Extender Universe, popełniła taki blamaż, ale słowa krytyki płynące w stronę „Wonder Woman 1984” są zasłużone. Średnia ocen w agregatorach wynosząca 5,7/10 punktów w serwisie IMDb oraz 63 proc. od krytyków w Rotten Tomatoes wydają się w dodatku aż nazbyt łaskawe, biorąc pod uwagę to, co dostaliśmy.

Problemem filmu jest lichy scenariusz, który w całości opiera się o McGuffina w postaci jakiegoś magicznego kamienia spełniającego życzenia. Fakt, że najwyraźniej najpierw twórcy wpadli na pomysł, że pokażą nam życie bohaterki w latach 80., bo retro klimat jest na topie, a dopiero później dopisali do tego na kolanie historię, to jednak tylko wierzchołek góry lodowej problemów.

Jak tak sobie o tym teraz myślę, to nawet „Venom”, którego oceniałem negatywnie, na tle „Wonder Woman 1984” wypada zjadliwie. Ten quasi spin-off Spider-Mana z Tomem Hardy’ym nie był w końcu złą produkcją per se, tylko nakręcony został tak o dekadę albo dwie zbyt późno. Nowy film o Wonder Woman rozczarowywałaby z kolei nawet wtedy, gdyby jego premiera przypadała na tytułowy 1984 r.

W filmie leży wszystko, od dialogów aż po efekty specjalne. Doprawiono to w dodatku wręcz takim slapstickowym poczuciem humoru. Scena z początku filmu, podczas której Diana łapie złodziei w centrum handlowym, wyglądała niczym w krzywym zwierciadle — przestępcy mieli na twarzach przerysowane grymasy, a sunąca po ziemi uśmiechnięta dziewczynka przypominała skecze Benny’ego Hilla.

Aktor znany przede wszystkim z „Gry o tron” i „Narcos”, o którym mówi się, że teraz w disnejowskim „Mandalorianinie” niesie na swych barkach całą sagę „Star Wars”, w „Wonder Woman 1984” zagrał jednowymiarowego i karykaturalnego barona naftowego. Trudno było jednak traktować go poważnie, gdyż cały czas przypominał mi aż nadto ekspresyjnego Cezarego Pazurę z „Killera”.

Druga z nowych postaci, która pojawiła się w „Wonder Woman 1984”, jest koleżanka z pracy Diany, czyli doktor Barbara Minerva. Przemiana tej cichej myszki w wyzwoloną femme fatale wypadła jednak kompletnie sztucznie. Fakt, że obie kobiety stanęły naprzeciw siebie w finale, wynika nie z naturalnego rozwoju tej postaci, tylko wymuszeniu na niej tego przez scenariusz.

Od dawna wiedzieliśmy, że Chris Pine powróci do swej roli, chociaż jego bohater zginął w trakcie I wojny światowej. Okazało się, że było to możliwe za sprawą wspomnianego wcześniej magicznego kamienia, ale z jakiegoś powodu pilot nie wrócił w tym ciele, a jedynie jego duch nawiedził jakiegoś bogu ducha winnego mężczyznę. Dopiero w momencie, w którym Diana go rozpoznała, podmieniono aktora.

Niestety fakt, iż Trevor wrócił w taki pokrętny sposób, skłania nas do zadania sobie kilku niewygodnych pytań: co się stało ze świadomością mężczyzny, w którego ciało wszedł Steve? Czy to, iż Diana się z nim całowała (a najpewniej i z nim przespała, co sugerowała scena wspólnej pobudki) nie było de facto z jej strony molestowaniem i gwałtem? Niestety film w ogóle na tę kwestię nie zwraca uwagi.

Oczywiście można wzruszyć się na samą myśl o tym, że Wonder Woman przez tyle lat zachowała w swoim sercu miejsce dla ukochanego, który zginął, gdy bohatersko uratował świat, ale nie uważam, by było to zdrowe. Pamiętajmy, że chociaż po Dianie tego nie widać, w tym świecie minęło pół wieku, a bohaterka nie potrafi żyć własnym życiem i izoluje się, bo tęskni za swoim pierwszym i jedynym chłopakiem.

Oczywiście ten motyw można było zgrabnie rozwinąć, ale „Wonder Woman 1984” tematu żałoby w zasadzie nie podejmuje — podobnie jak wielu innych, o które aż się prosiło. Uważam, iż to zmarnowana szansa, bo przez superbohaterski pryzmat można było tu powiedzieć coś mądrego na temat straty i miłości, ale ważniejsze były tandetne efekty specjalne, które bardziej przywodziły na myśl lata 80. niż scenografia

Smuci mnie, że tak jak Patty Jenkins i Gal Gadot otrzymały ogromny kredyt zaufania, tak przygotowany przez nie film wygląda jak adaptacja grubego nićmi szytego fanfika spod pióra przedszkolaka. Działo się tu bowiem całkiem sporo, ale 2,5-godzinny film się momentami dłużył, a wszystko to, co zobaczyliśmy miało tyle samo sensu, co chwytanie się lassem błyskawic celem dogonienia samolotu…