literatura światowa

Okej, rozumiem, że to nieco konfundujące. Co robi recenzja „Porąb i spal. Wszystko co mężczyzna powinien wiedzieć o drewnie” na blogu poświęconym szeroko rozumianej rozrywce i popkulturze? To zasadne pytanie. Pozwólcie zatem, że spróbuję wam to wytłumaczyć.

„Wyobraź sobie teatr. Dzieł enviro zbija deski, żeby była scena, a na scenie kładą sztuczną trawę. Potem questowcy ustawiają meble i rekwizyty, mówią aktorom, jak mają się poruszać podczas konkretnych scen. Za kulisami dział postaciowców dobiera aktorom garderobę i sztuczne brody. Game designerzy budują dźwignie do podnoszenia tych postaci, animatorzy wymyślają choreografię części baletowych, a testerzy siedzą na widowni i mówią, żeby przesunąć kredens bardziej w lewo.”

Początki nowoczesnej kryminalistyki sięgają XIX wieku. To oznacza, że wcześniej, jeżeli sprawcy przestępstwa nie ujęto na gorącym uczynku, praktycznie nigdy nie można było mieć pewności, czy skazuje się odpowiednią osobę. O ile w ogóle udało się kogokolwiek ująć. Dziś wystarczającym dowodem może być plama krwi milion razy mniejsza od drobinki soli. „Anatomia zbrodni” autorstwa Val McDermid obrazuje długą drogę i skomplikowaną drogę, jaką przeszła ta nauka. 

Henninga Mankella, szwedzkiego pisarza zapamiętaliśmy głównie jako twórcę powieści kryminalnych. To one cieszą się największą popularnością, choć dorobek urodzonego w Sztokholmie twórcy jest większy. Mankell na swoim koncie miał także sztuki teatralne czy scenariusze do filmów. Dziś, 5 października 2015 roku, żegnamy autora wielu dzieł, który w wieku 67 lat zmarł z powodu raka płuc. O swojej chorobie poinformował rok temu.

Jeśli myślicie, że takiego tematu jak przestępczy półświatek, a już w szczególności włoska mafia, nie da się położyć i przedstawić tak, że czytelnik będzie ziewał z nudów, dajcie szansę książce „Mafia nie daje czasu” Anny Vinci – wyprowadzi was z błędu.

Ze zdumieniem obserwowałem atmosferę towarzyszącą premierze książki „THORN”, autorstwa Jasona Hunta. Tym większym, im dalej brnąłem w jej treść. Przez jednych wychwalana pod niebiosa, przez innych bezlitośnie wykpiwana, nie zasługuje ani na jedno, ani na drugie, w istocie będąc po prostu dziełem wtórnym i nieciekawym.