7 psychopatów – Walken jako psychol z Polski
Psychopaci od dawna fascynują pisarzy i reżyserów, a co za tym idzie – zwykłego odbiorcę. Martin McDonagh postanowił więc, że uderzy filmem nie o jednym, a siedmiu psychopatach.
Bohater (Colin Farrell) jest pisarzem i scenarzystą, który ma kłopot z rozwinięciem pomysłu na scenariusz o siedmiu psychopatach. Widząc jak boryka się z brakiem weny, jego przyjaciel Billy daje ogłoszenie skierowane do psycholi, którzy chcieliby opowiedzieć mu swoje historie.
Tytuł zobowiązuje, dlatego zobaczymy tu niejednego osobliwego typa spod ciemnej gwiazdy. Wszystkie postacie są jednak przerysowane, bo mamy do czynienia z czarną komedią. Najbardziej spodobał mi się morderca Zachariah, który zawsze nosi ze sobą króliczka i, niczym Hannibal Lecter, zaskakuje spokojem. Zabawnie wypada także okrutny gangster, któremu mimo to mięknie serce na widok swojego pupila, psa rasy Shih tzu.
McDonagh, podobnie jak Federico Fellini w „Osiem i pół”, ciekawie miesza dwa światy – prawdziwy i filmowy. Bohatera coraz bardziej pochłania skrypt, którego elementy niechybnie przenikają do jego życia. Daje to fajny efekt, czyniący fabułę pokręconą i zabawną! Autor bawi się bowiem kliszami kina akcji i humorystycznie je przetwarza. Czasami z takiej zabawy wychodzi papka, ale przyznam, że w przypadku „7 psychopatów” podołano wyzwaniu. Pomimo pokręconej historii fabuła tworzy spójną i lekką całość.
Doborowa obsada (Rockwell, niedoceniany Farrell czy Walken jako kradnący psy psychopata z Polski) i całkiem oryginalna, przepełniona czarnym humorem historia czynią z filmu McDonagha produkcję wartą obejrzenia. Czasami irytowało mnie nadmierne przerysowanie, zataczające nieco o tanią komedię, lecz i tak dobrze się bawiłem. Komedia (tutaj czarna) nie ma obecnie łatwo, dlatego psychopaci od irlandzkiego reżysera to wataha warta poznania.
