Opowieści z Dzikich Pól
Kresy Rzeczypospolitej są na tyle piękne, na ile pozwala cieszyć się nimi Twoja szabla. Przenieś się do świata, w którym infamia i banicja są powodem do dumy, a zajazd czy bójka szarą rzeczywistością. Miejsca, gdzie prócz brzęków szabli i wystrzałów bandoletów słychać dźwięki miłosnych uniesień i pijackich przyśpiewek. Do kraju bogatego, opływającego w mleko i gorzałkę, pełnego dworów, folwarków i wsi. Wreszcie do pięknej krainy, gdzie każda pora roku jest niczym wyjęta z obrazka.
To właśnie nasza Rzeczpospolita, panowie bracia! A w niej my, wolna szlachta polska. Nasze dwory i folwarki, a w nich piękne córy i beczki miodu. I szable. Lepsza dobra zygmuntówka niż pachołków parę - prawda taka. Iluż to, świeć Panie nad ich duszą, warchołów i pijaczyn ubił, ha! A i naszej Rzeczypospolitej bronić, nie łaska, obowiązek zacny. Gdzie jam nie był, zresztą długo by prawić, panowie bracia. Mało kto, niestety, w pięknej Rzeczypospolitej naszej żyje w zgodzie, a byle jaki spór każdy albo sądzić się idzie, albo zajazd szykuje. Więc, "gdy wieczorne zgasną zorze, zanim głowę do snu złożę, modlitwę moją zanoszę, Bogu Ojcu i Synowi. D**********e sąsiadowi!"
Generalnie, kto pisze o książce sprzed dwóch lat bez żadnego specjalnego powodu? Nikt. Więc jedyne pytanie, które tutaj się nasuwa to - po co to wszystko? A po to, panie bracie, że już na wrzesień przewidziana jest premiera "Bohuna", czyli najnowszej powieści Jacka Komudy. Co to ma do rzeczy? A ma właśnie to, że masz jeszcze czas, by zajść do biblioteki i zrobić to samo co ja - wypożyczyć "Opowieści z dzikich pól" i "Wilcze gniazdo".
"Opowieści z dzikich pól" to dokładnie siedem opowiadań o panach braciach, ich losach i zwadach. Zwadach, zresztą trzeba przyznać, najczęściej (nie liczymy gorzałki i miodu, bo szkoda miejsca) obfitujących w pogonie i bójki. Trup ściele się nader gęsto, jednak po tym, co przeczytaliście, nie powinniście być zdziwieni. Naprawdę warto poznać losy pana Janusza Sienieńskiego, który dla zarobku gotowy poświęcić jest najbliższych, Jana Kunickiego, który oddaje duszę Borucie i Jacka Dydyńskiego, popijającego katowską gorzałkę. Wszystkie opowiadania tworzą niepowtarzalny obraz Kresów, jakże podobny do tego historycznego. Bez magii, potworów i tego wszystkiego, do czego przyzwyczaja najpopularniejszy typ fantastyki. W Rzeczypospolitej nie doświadczysz dumnych rycerzy na przepięknych rumakach ratujących z opresji księżniczki. Obejdzie się bez okrutnych smoków i barbarzyńskiego, orkowego ścierwa. Tylko szlachta i kozackie rezuny, tylko szabla i pistolet - bez zbędnego kolorowania!
Opowiadanie "Veto" jest inne od pozostałych, przez co bardzo zapadło mi w pamięć. Brakuje wartkiej akcji, do jakiej przyzwyczaja nas Komuda, brakuje pojedynków i gorzałki. Wszystko dzieje się nie na Kresach, ale w obleganej Moskwie. Jak wiemy z historii, Polacy jako jedyni zdobyli stolicę Rusi, jednak ich krwawe rządy wywołały kolejno powstanie w Moskwie i zwołanie drugiego pospolitego ruszenia, które otoczyło miasto. Właśnie w tym okresie rozgrywa się akcja opowiadania. Krzysztof Wilamowski jest namiestnikiem broniącej się dzielnicy Moskwy. Wszędzie panuje głód, co doprowadza jego ludzi do kanibalizmu - żołnierze rozkopują groby w poszukiwaniu czegokolwiek do zjedzenia. On jednak zdecydowanie się przeciwstawia, wbrew wszystkiemu pragnie zostać człowiekiem do końca, który jest blisko. Nikt nie ma złudzeń, że pomoc nadejdzie…
"Opowieści…" warte są poświęcenia czasu i udania się po nie do biblioteki. Wszak mamy już wrzesień, a "Bohun" tuż, tuż. Chociażby dlatego warto książkę przeczytać. Ale nie tylko. Polecam ją każdemu miłośnikowi wartkiej akcji i zaciętych pojedynków, a przede wszystkim dla samego opowiadania "Veto", które jeszcze na długo zagości w mojej pamięci. Zapraszam także do następnego numeru, do recenzji wspomnianego "Bohuna", która okraszona zostanie jeszcze paroma smaczkami, więc wytrzymajcie do października!
Autor: Jacek Komuda
Wydawnictwo: Fabryka Słów (październik 2004)
Rodzaj oprawy: Miękka
Cena: 26.99
