Nawet Ford nie mógł przewidzieć tego, co stanie się z hostami. Omawiamy 5. odcinek 2. sezonu Westworld

W tekście znajdują się spoilery z serialu Westworld.

Nie byłem przesadnym fanem pierwszej serii, chociaż ciągle jestem zdania, że to jedna z najciekawszych produkcji serialowych ostatnich lat. Nie zawsze przecież chodzi o to, aby tylko bawić widza i dostarczać mu akcję, zwroty fabuł, romans i odrobinę nagości w odpowiednich proporcjach. Gra o tron pokazała już, że droczenie się z widzami jest jak zimny prysznic w skwarny dzień.

To orzeźwienie bywa jednak dość przewrotne, bo może zdarzyć się tak, że twórca tak bardzo zakocha się w swoim pomyśle, że serial przestanie zapewniać to, co powinien, czyli rozrywkę. Pierwszy sezon Westworld nie podlizywał się widzowi. Szedł własnym tempem, nudził czasem, ale finał wynagradzał dość trudny seans. I – powiedzmy to sobie wprost - oglądaliśmy go również dla ciekawego konceptu świata.

Fabuła nie kryje już tak wielu niespodzianek. Prawdopodobnie trudno oczekiwać takich zaskoczeń, jak w ostatnim odcinku poprzedniej serii. Nie oznacza to wcale, że obecna seria jest przewidywalna. Ciągle nie możemy być pewni tego, co nastąpi, a dorzucenie nowych parków rozrywki sprawia, iż twórcy mogą wrzucić do tego świata absolutnie cokolwiek.

W centralnym punkcie 2. sezonu umieszczono hosty, które przeżywają swoje przygody w parkach rozrywki i chociaż dostajemy więcej informacji o włodarzach Delos, to trudno interpretować 5. odcinek inaczej niż jako drogę androidów do pełnej wolności.

Dolores, Bernard i Maeve wydają się już świadomi tego, kim są - oczywiście w szerszym sensie niż tylko określenie swojej odmienności od ludzi. Okazuje się bowiem, że są oni dopiero na początku drogi do poznania swoich możliwości. Trudno powiedzieć na ile to, co dzieje się z bohaterami wynika z planu stwórcy, którym w tym wypadku jest Ford, a ile to wynik niekontrolowanego rozwoju. Może być bowiem tak, że sztuczna inteligencja, gdy zyskała świadomość, będzie ewoluować w kierunkach, o których nikt nie miał pojęcia.

Widać to doskonale, gdy pogardliwy Lee Sizemore mówi o hostach, że są tylko linijkami kodu, że ich uczucia to fikcja i narracja. A my, widzowie, wiemy już, że się myli, że emocje napisane przez specjalistów od fabuł zaczęły żyć własnym życiem i stały się podwalinami prawdziwych i rozwijających się charakterów.

Gdy Maeve i jej ekipa spotyka hostów z parku Shogun World, okazuje się, że korporacja Delos oszczędza tak bardzo, iż decyduje się tworzyć dokładnie te same historie, ale osadzone w zupełnie innych realiach - swoją drogą jest to całkiem interesujący i złośliwy komentarz do ciągle trwającego recyklingu popkultury. Maeve spotyka kobietę, która jest jej odpowiednikiem w sąsiednim parku. Motywacje obu bohaterek są bardzo podobne, a u ich podstaw leżą matczyne uczucia. Nawet jeśli jedna poszukuje swojego dziecka, a druga staje w obronie jednej ze swoich pracownic. Maeve jednak zauważa, że ona sama powinna charakteryzować się egoizmem – tak przecież została napisana!

Chodzi oczywiście o wydawanie hostom poleceń. Maeve odkrywa, że może się z nimi komunikować bez używania głosu. Co to może oznaczać? Prawdopodobnie właśnie tę zaskakującą ewolucję. Bohaterka stała się czymś więcej, czymś pomiędzy hostem, a technikiem, który za pośrednictwem urządzeń może wydawać polecenia innym androidom.

Na konkretną odpowiedź będziemy pewnie musieli jeszcze trochę poczekać, ale pewną wskazówkę podsunął nam Bernard. To właśnie on kilka odcinków wcześniej tłumaczył, że hosty znajdujące się blisko siebie, są ze sobą połączone. A co jeśli właśnie Meave zdobywa właśnie kontrolę nad technologią parku, czy uda się jej rozwinąć jeszcze te komunikacyjne zdolności i lokalizować lub neutralizować inne postacie na znacznie większe odległości?

Cóż, niecierpliwie czekam na odpowiedź.