Sci-fi wszech czasów trafiło na Prime Video. Bez zmian: to wielkie kino

„Łowca androidów” z 1982 r. w reżyserii Ridleya Scotta zyskał status kultowego, choć początkowo odniósł umiarkowany sukces kasowy i spotkał się z mieszanym odbiorem. Wreszcie jednak zdano sobie sprawę, że obraz w istocie zrewolucjonizował sposób portretowania przyszłości w kinie. Co więcej, stał się też inspiracją dla całych pokoleń twórców. 

Akcja film rozgrywa się w ponurej, przeludnionej metropolii Los Angeles w 2019 r. (no cóż, dla Scotta w latach 80. ten rok zdawał się odległą przyszłością). Główny bohater, Rick Deckard (Harrison Ford), to były funkcjonariusz specjalnej jednostki policyjnej odpowiedzialnej za „wycofywanie” nielegalnych replikantów - bioinżynieryjnych jednostek, androidów stworzonych przez korporację Tyrella do niebezpiecznych zadań i pracy kolonizacyjnej poza Ziemią. Po krwawym buncie na jednej z kolonii, replikanci nie mogli przebywać legalnie na ziemi.

Dedkard zostaje zmuszony do powrotu do służby i dostaje zlecenie zlikwidowania kilku replikantów, którzy zbiegli na Ziemię, by odnaleźć swego twórcę i wymusić na nim przedłużenie swojego życia (zostali bowiem zabezpieczeni przed dłuższym żywotem ze względu na rozwijające się w nich uczucia). 

„Łowca androidów” to dzieło absolutnie wyjątkowe - fabularnie, wizualnie i dźwiękowo. Łączy cyberpunkową estetykę z filmowym noir - deszczowe, neonowe ulice, dym, mrok, brutalizm, dekadencja, ambiwalencja moralna. Miasto zdaje się tętnić życiem, jednocześnie sprawiając wrażenie opresyjnego i odczłowieczonego. Ścieżka dźwiękowa autorstwa Vangelisa, syntezatorowa, futurystyczna i melancholijna, buduje klimat zagubienia i osamotnienia. Dystopijna fabuła luźno opiera się na motywach powieści „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” autorstwa Philipa K. Dicka. Zwraca uwagę na problemy takie jak globalizacja, przeludnienie, problemy klimatyczne, inżynieria genetyczna. Zadaje pytanie o człowieczeństwo, o to, co czyni nad ludźmi; o przekraczanie technologicznych granic i istotę pamięci. 

W filmie wystąpili:

Produkcja doczekała się kilku wersji. Podczas burzliwego produkcji producent ingerował bowiem w montaż, co doprowadziło do wypuszczenia nowych, zgodniejszych w wizją reżysera wersji - Reżyserskiej (Director’s Cut) z 1992 r. oraz Final Cut na pięciopłytowej i dwupłytowej edycji DVD z 2007 r., która zadebiutowała także w kinach. To właśnie ta ostatnia jest wg Scotta tą „prawdziwą” - z otwartym zakończeniem, pozbawioną komentarza z offu, pozwalającą widzowi samodzielnie wysnuć wnioski oraz wzbogacona o scenę, która istotnie wpływa na wydźwięk opowieści i odbiór postaci. 

Czytaj więcej: