Człowiek najgroźniejszym drapieżnikiem na planecie. Powstrzymać mrok – recenzja

Głównym bohaterem filmu "Powstrzymać mrok" jest emerytowany badacz i tropiciel wilków (w tej roli Jeffrey Wright). Przybywa on do znajdującej się na Alasce wioski. Wezwany przez zapłakaną matkę, której dziecko zostało porwane i najprawdopodobniej zjedzone przez stado wilków. Mężczyzna wyrusza więc śladami zwierząt, nie spodziewając się jeszcze, że sprawa skrywa o wiele więcej tajemnic i niewiadomych.

Filmy od Netfliksa przeważnie są marnymi kalkami filmów i historii, które wielokrotnie opowiadało nam już kino. W przypadku "Powstrzymać mrok", o ile sama historia może nie jest nadzwyczaj oryginalna (choć też daleko jej do wtórności), tak już sama forma jest co najmniej interesująca.

Pisząc o formie nie mam tu na myśli niewiadomo jakich pomysłów formalnych, nowatorskich rozwiązań czy rewolucji w opowiadaniu. Aż tak daleko bym się nie posunął. Jednak mimo wszystko "Powstrzymać mrok" odznacza się dość ciekawie i niestandardowo prowadzoną narracją.

Reżyser filmu, Jeremy Saulnier, wziął na swoje barki dość odważne i wymagające zadanie. Postanowił on wrzucić do filmowego kociołka całą masę składników. Jego dzieło zaczyna się niczym rasowy kryminał, po czym przechodzi w opowieść o samotnej podróży przez zaśnieżone lasy Alaski tropem watahy wilków. A gdy wydaje nam się, że tak będzie wyglądał cały film i że czeka nas współczesna wersja "Zjawy", to nagle akcja kompletnie zmienia bieg i zaczyna podążać w nieoczekiwanych kierunkach.

Saulnier, którego być może niektórzy z was kojarzą z jego poprzednich filmów, takich jak "Blue Ruin" czy "Green Room", tym razem postawił wszystko na jedną kartę i wyznaczył sobie ambitny cel. I w większości odniósł sukces, choć "Powstrzymać mrok" nie jest filmem idealnym.

Mnogość różnorodnych motywów i nagłych zwrotów akcji może i jest dość efektowna, jednak wywołuje wrażenie, jakbyśmy oglądali antologię kliku krótkometrażowych, odmiennych filmów, połączonych wspólnym wątkiem. Ta zabawa z widzem wciąga i utrzymuje naszą uwagę przy ekranie. Reżyser tyle razy myli tropy, że w skupieniu śledzimy akcję rozgrywającą się przed naszymi oczami. Z drugiej strony można też odnieść wrażenie, że jednak Saulnier trochę za dużo chciał upchać do jednego filmu.

Raz jego wybory dotyczące rozwoju fabuły czy skakania po liniach czasowych wydają się świetne. Innym razem niezbyt pasują do całości. Trochę tak, jakbyśmy oglądali dzieło zdolnego, ale jeszcze nie do końca dojrzałego twórcy, który ma masę pomysłów i nie bardzo potrafi zdecydować, z czego należałoby zrezygnować.

Jest znakomicie sfilmowana. Zdjęcia i reżyseria są na naprawdę solidnym kinowym poziomie. Przepiękne i trochę złowieszcze zarazem rejony mroźnej Alaski zostały sportretowane z uwagą, wiernością szczegółom i skupieniu na tym, by uczynić z nich jednych z głównych bohaterów filmu.

Obsada również spisuje się świetnie. Ciężar tej produkcji spoczywa na barkach Jeffreya Wrighta, a ten wykonuje tu kapitalną robotę. Aktor z wyczuciem wciela się w skrytego, trochę zmęczonego życiem, samotnego tropiciela wilków, który próbuje się odnaleźć w małej społeczności wioski na mroźnej północy kontynentu.

Na drugim planie równie dobre wrażenie zostawia po sobie Riley Keough (prywatnie wnuczka Elvisa Presleya). Gra ona sparaliżowaną smutkiem i tragedią młodą matkę, skrywającą mroczną tajemnicę. Alexander Skarsgard po raz kolejny ucieka od roli wymuskanych i idealnych herosów Hollywood, na rzecz mrocznej, tajemniczej i złowrogiej postaci.

Wszystkie inne zwierzęta, w tym przepiękne wilki pokazane w filmie Netfliksa, żyją w zgodzie z naturą i swoimi instynktami, utrzymując równowagę ze światem. Człowiek tej równowagi utrzymać nie potrafi i sam jest dla siebie, nomem omen, wilkiem.