Achaja

„Coś poszło nie tak z polską fantastyką. Nastąpiło w pewnym momencie jakieś prawicowe skrzywienie gatunku” — mówi rysowniczka i autorka komiksów Kasia Babis w filmiku pt. „Dziady polskiej fantastyki”.

Nie to, żeby „Pomnik Cesarzowej Achai tom 2” czytało się źle. Ziemiański pod względem językowym nie dorównuje autorom, którzy kilkoma dobrze dobranymi zdaniami budują pełnie światy, jednak jest poprawny i ma swój pewien urok. Fabuła „Pomnika Cesarzowej” to oczywiście kontynuacja pierwszego tomu – pojawia się więc wątek czarownicy Kai i żołnierz Shen, pojawia się Tomaszewski, a poza tym Ziemiański dodał postać Randa, spekulanta – wywiadowcy z głuchoniemą towarzyszką Aie. Tu jednak należy się kilka słów wyjaśnienia wszystkim, którzy zaczytywali się w (momentami lepszej, momentami gorszej, ale całościowo wciągającej, lekkiej i przemyślanej) „Achai”.

Tytuł jest nieprzypadkowy. Może zanadto dosadny, ale kto wędrował razem z Achają w nierównym szyku wojsk królestwa Arkach (ma na myśli szczególnie tom drugi trylogii) na pewno pamięta, że Ziemiański nie przebiera w słowach.