Takiego serialu ramówka TVN potrzebowała. "Herkules" to kryminał z bohaterem w spektrum autyzmu

Trochę w polskiej telewizji kryminalnych procedurali brakuje, prawda? Okej, zawsze można zażartować, że przecież jest "Ojciec Mateusz", ale w ostatnich latach kręci się przede wszystkim seriale skupione na ciągłości fabuły. Tymczasem w "Herkulesie" TVN-u - niczym w klasycznych "Poirotach" (aluzja oczywista), "Detektywie Monku" czy innym "Mentaliście" - mamy do czynienia z pojedynczymi kryminalnymi sprawami, których rozwiązanie zajmuje jeden odcinek. Ta forma ma wielu miłośników (głównie za sprawą tego, że nie wymaga wiernego śledzenia całej serii), a wydaje mi się, że "Herkules" może zaspokoić ich oczekiwania również w innych aspektach.

Z czym dokładnie mamy do czynienia? Herkules Nowak, jako osoba w spektrum, ceni sobie porządek, systematyczność i dokładność. Jego marzeniem jest pójść w ślady ojca i zostać policjantem. Podręczniki do kryminologii i kryminalistyki oraz wszelkie kodeksy i regulaminy zna na pamięć. Niestety, gorzej idzie mu z emocjami, dlatego też po raz dziesiąty oblewa praktyczną część egzaminu.

Herkules ufa tylko sobie - ma o sobie zresztą (słusznie!) bardzo wysokie mniemanie. Jest szczery do bólu, nie szczędzi bezpośrednich, przykrych komentarzy, które rozmówcy często biorą do siebie. Pewnego dnia Nowak spotyka Sylwię Mazur, policjantkę, która jest jego przeciwieństwem - niedbała, lubiąca się napić, ale dobrze czytająca ludzi; posiadająca znakomitą intuicję, którą nie boi się kierować. Chyba nie muszę pisać, że będą stanowić znakomicie uzupełniający się duet?

Wcielający się w Nowaka Rafał Maćkowiak stosuje metodę na "Atypowego" - jego tiki, mimika, gesty i zachowania są bliźniaczo podobne do aktorskich sztuczek, jakie stosuje Keir Gilchrist kreując autystycznego Sama. Mnożenie podobnego obrazu osoby w spektrum - introwertycznej, genialnej, a w pewnym sensie również przebojowej - niespecjalnie dziwi. To właśnie ten obraz jest najatrakcyjniejszy i najwdzięczniejszy do osadzenia w opowieści.

Niestety, scenarzyści nie poszczycili się finezją przy pisaniu Herkulesa - to nieskomplikowana postać oparta na przejaskrawionych cechach autyzmu. Również Sylwia nie należy do najgłębszych charakterów - w przypadku tej pary kluczowa jest zabawa kontrastami, która póki co działa świetnie, ale szybko może znudzić. Zakładam jednak, że z czasem do strzępków informacji na temat przeszłości protagonistów dojdą kolejne, stopniowo ich rozbudowując i ubarwiając główną relację.

Pierwsza z zagadek to prosta sprawa - nie doświadczycie tu zwrotów akcji, wielowarstwowych motywacji czy układania puzzli z porozrzucanych przez scenarzystów tropów. Bohaterowie gładko odhaczają kolejne etapy, by wreszcie sprawę rozwiązać. Czy w przyszłości możemy oczekiwać ciekawszych, bardziej rozbudowanych intryg? Trudno przewidzieć, ale twórcy "Herkulesa" niewątpliwie powinni o nie zadbać.

"Herkules" jest okej. To prosty, niewymagający serial, który wyróżnia się parą głównych bohaterów - osobno nie są zbyt interesujący, ale w duecie wypadają naprawdę dobrze. Sceny "docierania się" Weronika Książkiewicz i Maćkowiak odgrywają z niemal nonszalancką naturalnością. Sam Maćkowiak w swoim odgrywanym autyzmie najbardziej przekonujący jest właśnie wówczas, gdy sam na sam dyskutuje z partnerką. Twórcy serialu powinni jednak zadbać o rozpisanie osobistych wątków postaci i ciekawsze wątki kryminalne, w przeciwnym wypadku para dających się lubić głównych bohaterów może nie wystarczyć, by przyciągać widzów przed ekrany.

Pierwszy sezon "Herkulesa" składa się z ośmiu odcinków - obejrzycie je na TVN w każdy poniedziałek o 21:35. Znajdziecie je również w serwisie Player.