Ostatnią grą w Squid Game jest obejrzenie 3. sezonu Squid Game. Recenzja

2. sezon „Squid Game” zakończył się cliffhangerem. Właśnie dobiegała końca wielka rebelia uczestników, która miała położyć kres odbierającej godność biedakom grze. Już wtedy wiedzieliśmy, że to przegrana sprawa, pytanie, jakie przed nami stawiał serial, dotyczyło tylko kosztu, jaki będzie trzeba zapłacić. 3. sezon szybko się z tym pytaniem rozprawia. Najwyższej ceny nie musi zapłacić organizator rebelii, gdyż… najwyraźniej Lider czuje do niego jakiś rodzaj sympatii. Drugi powód jest znacznie bardziej prozaiczny i fabularny – nie może zginąć główny bohater, którego przygody śledzimy od 1. odcinka.

I tak to już jest z tym serialem. Z jednej strony kolejne gry w widowiskowo brutalny sposób wyłączają kolejnych graczy, a z drugiej strony widz, czyli ja i wy, może poczuć, że pewne rzeczy muszą się wydarzyć, aby historia mogła trwać dalej i budzić emocje. Gdy zaczynał się 2. sezon mogliśmy mieć nadzieję, że nie powtórzy on fabuły 1. serii. Znaczna część akcji rozgrywała się przecież poza tajemniczą wyspą i mogliśmy dowiedzieć się więcej o sposobie rekrutacji do tajemniczej organizacji.

Szybko jednak serial wpadł w znajome koleiny. Hwang Dong-hyuk, twórca serialu, wiedział bowiem, że musi dać widzom to, po co przyszli, czyli jeszcze jedną pełną krwi, chaosu i złych emocji grę. Raz jeszcze oglądamy w gruncie rzeczy to samo, choć podkręcone trochę przez wydarzenia rozszerzające lore świata „Squid Game”. Problem polega na tym, że ani ponowne pojawienie się Seong Gi-huna, ani wywołana przez niego rewolucja nie mogą przerwać gry, gdyż widzowie (zarówno ci przed telewizorami, jak i milionerzy obserwujący grę) muszą dostać to, czego oczekują.

Śledzimy po raz kolejny zmagania graczy i serial robi, co może, aby wywołać silne emocje. Poruszające historie, złamane życia, panika i brutalna walka o przetrwanie nie mogą pozostawić nikogo obojętnym. Działa to do czasu, aż widz nie uświadomi sobie, że jest szantażowany, że za zakładnika wzięto jego empatię. Bo czy można nie wzruszyć się, gdy matka staruszka chroni swojego syna? Czy można być obojętnym, gdy kobieta w ciąży musi walczyć o przetrwanie? Czy w końcu nie zapłaczesz, gdy zobaczysz, że chłopak, którego otoczono opieką w chwili próby odwraca się od swojej dobrodziejki? Oczywiście, że zapłaczesz - o to przecież chodzi.

Problem w tym, że za każdym razem trzeba zrobić coś więcej. Tego samego szantażu nie da się zastosować kolejny raz, więc 3. sezon „Squid Game” idzie jeszcze dalej i jeszcze mocniej stara się angażować. W pobliżu finałowego odcinka serial staje się absurdalnie bezwstydny, każąc bohaterowi opiekować się… Musicie zobaczyć to sami.

Jednocześnie mimo świetnych dialogów, angażującej historii i naprawdę kapitalnej realizacji, „Squid Game” zupełnie ignoruje to, co mógłby powiedzieć o świecie, o nierównościach społecznych i o tym, co popycha ludzi na skraj człowieczeństwa. Zamiast tego produkcja staje się orgią przemocy i zwierzęcych instynktów.

Piszę to z dużym bólem, bo tego finału nie był w stanie ocalić ani Jung-Jae Lee (gracz 456), ani fenomenalny Lee Byung-hun (Lider). Obaj to aktorzy naprawdę wspaniali, choć każdy z nich w pewnym momencie popada w rutynę tych samych gestów i emocji. Podobnie zresztą jak w rutynę popada cały serial, który najzwyczajniej w świecie zmarnował swój gigantyczny potencjał.

Czytaj więcej na temat serialu Squid Game: