ludzka stonoga

Widzowie potrafią być bardzo delikatni, a ich żołądki nieprzystosowane do oglądania krwawych scen na ekranie. Z tego powodu opuszczali oni seans najnowszego filmu Jennifer Kent, która dała się poznać wcześniej jako reżyserka „Babadooka”.

Tom Six, twórca, który zasłynął przerażająco odrażającą, i przy okazji w sumie nudną, serią "Ludzka stonoga" zapowiedział swój nowy film. "The Onania Club" - według zapewnień reżysera - opowiadać ma tylko o kobietach i być "najbardziej odrażającym doświadczeniem w historii kina". Z tej okazji, przygotowując się mentalnie do tego "dzieła", zebrałem wszystkie znane mi filmy, które wzbudzały we mnie odruchy wymiotne i szeroko rozumiane odrzucenie. Życzę (nie)przyjemnej lektury.

Jeśli nigdy nie masz dość ekranowych obrzydliwości i żołądkowych sensacji, to ten film jest dla ciebie. Reżyser Ludzkiej stonogi zapowiedział powstanie nowej produkcji. Dzieło nosi tytuł The Onania Club.

Firma PR Edelman opublikowała badania wskazujące 10 filmów z Netfliksa, których widzowie nie byli w stanie skończyć oglądać. Ponoć dlatego, że były za straszne.

Seria "Ludzka stonoga" to chyba najdziwniejsza rzecz jaka wydarzyła się w światowej kinematografii. Szalony doktor Heiter, który wprowadza w życie swój niecny plan, polegający na zszyciu kilku osób - najpierw trzech, a potem dwunastu - w jeden wielki organizm połączony ustami i odbytami, budzi niedowierzanie i politowanie.

To już dwa i pół roku odkąd ukazała się druga, ogromnie rozczarowująca, część "Human Centipede". Niecodzienna seria o psychopatach, których życiową ambicją jest łączenie ust z odbytami coraz większej ilości osób doczeka się wkrótce kontynuacji. Jak zapewnia Tom Six, reżyser i producent "Ludzkiej Stonogi", najnowsza odsłona ma się znacząco różnić od poprzedniczek. Pewnie nie możecie się doczekać. 

Złe filmy dzielą się na dwie kategorie. Pierwsza to oczywiście twory sensu stricto okropne, męczące i nudne, których oglądanie jest dla widza wręcz bolesne. Do drugiej zaliczymy dzieła, które są złe – głupie, amatorskie czy przesadzone – ale z którymi obcuje się jednak z pewną przyjemnością. W przypadku „Human Centipede” musimy – niestety – mówić o obu tych kategoriach.