Zabrzmi to nieco patetycznie, ale to właśnie seans Wszystkich ludzi prezydenta sprawił, że zacząłem myśleć o zawodzie dziennikarza. Afera Watergate i śledztwo dziennikarzy Washington Post – Boba Woodwarda i Carla Bernsteina – do dzisiaj jest symbolem siły wartościowego dziennikarstwa. Opowiadający o tamtych wydarzeniach film Alana J. Pakuli stanowi z kolei wzór filmu opartego na faktach. Wszyscy ludzie prezydenta to doskonale skonstruowane dzieło. Pakula wraz ze scenarzystą Wiliamem Goldmanem wiedzą jak oddzielić ziarno od plew, czyli które informacje zachować w filmie, a które pominąć. Każdy kto miał okazję przeczytać nagrodzoną Pulitzerem książkę wie, że to dzieło monumentalne i niezwykle szczegółowe. Twórcy Wszystkich ludzi prezydenta (w przeciwieństwie do Spielberga i jego Czwartej władzy) ani na moment nie zapominają o podkręcaniu emocji. A przy tym są w stanie zaprezentować to zawiłe śledztwo bez konfudujących skrótów i przeinaczeń.
Dziennikarze rzadko kiedy są bohaterami, tym bardziej pozytywnymi, w przekazach kultury masowej. Choć to niezwykle ważny i często niedoceniany zawód, stosunkowo nieczęsto stają się oni postaciami, które dokonują naprawdę wielkich czynów. A siła prasy jest w stanie zmienić świat.
Niedawno do mediów trafiły doniesienia, że Netflix i CBS pracują nad oryginalnymi serialami o aferze Watergate. To utwierdza mnie w przekonaniu, że temat ekranizacji skandali politycznych ciągle jest aktualny.
