Karol Kurowski

Będzie o jednorazówkach, ale tym razem nie o Macarenie, 99 Luftballons, Don’t Worry, Be Happy czy The Final Countdown. Postanowiłem wziąć pod lupę tylko hip-hopowe kawałki i dodatkowo sprawdzić co się aktualnie dzieje z naszymi jednostrzałowcami.

Lata siedemdziesiąte ubiegłego stulecia to umowny okres narodzin hip-hopu, zjawiska, które stworzyło potężną kulturę i zdefiniowało na nowo zasady ekonomii. Taką tezę w swojej książce The Tanning of America: How Hip-Hop Created A Culture That Rewrote The Rules Of The New Economy postawił Steve Stoute. Książka posłużyła do stworzenia czteroczęściowego filmu dokumentalnego wyprodukowanego przez VH1 The Tanning of America: One Nation Under Hip Hop, który jest w istocie zwizualizowaną  historią zaczynającą się w Bronxie i kończącą w Białym Domu.

Jak nie uważałeś, jak robisz, to zrobisz, jak uważasz. To krótkie zdanie chyba najtrafniej opisuje sytuację, w jakiej znalazł się tytułowy wykapany ojciec David a la „Buhaj” Woźniak (Vince Vaughn), kiedy dowiedział się, że 533 już prawie dorosłych dzieci, to jego „ręczna robótka”, a przeszło stu z nich zamierza na drodze prawnej wywalczyć prawo do poznania tożsamości biologicznego tatuśka (daaaaaaaaammmmn!).

Są takie płyty w historii muzyki rozrywkowej, które zapisują się w jej annałach i stają się kamieniem milowym. 10 lat temu właśnie takie wydawnictwo ujrzało światło dzienne. 10 lutego 2004 roku usłyszeliśmy po raz pierwszy debiutancki album Kanye Westa - College Dropout.

"Proszę pana ja jestem umysł ścisły. Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem. Po prostu. No... To... Poprzez... No reminiscencję. No jakże może podobać mi się piosenka, którą pierwszy raz słyszę." Ten cytat inż. Mamonia znamy wszyscy i bardzo często zdarza się, że taki Mamoń siedzi cichutko w każdym z nas i pozwala nam słuchać tylko poznanych wcześniej artystów. A gdyby tak chociaż na chwilę wygonić inżyniera z głowy?

W minionym  tygodniu rozdano najważniejsze nagrody muzyczne, czyli „Grammy”. Ucieszyliśmy się z sukcesu rodaka Włodka Pawlika tak bardzo, jakbyśmy wszyscy jazzem co dzień rano bułki smarowali. News jak to news, swojego żywota dokonał, za chwilę będą przecież Maliny, Oskary i inne takie takie.