Kultowa rola Ivana Drago w "Rockym 4" mogła być dla Dolpha Lundgrena początkiem błyskotliwej kariery. W końcu zaakceptował go sam Sylvester Stallone, co z łatwością pozwoliło mu wejść do panteonu hollywoodzkich twardzieli lat 80. Niestety, sprawy potoczyły się nie do końca po myśli samego zainteresowanego. Kilka box office'owych wpadek, skupienie na innych rzeczach, a potem zmiany w amerykańskim kinie akcji, sprawiły, że największy mięśniak wśród członków MENSA na długo zniknął z wielkiego ekranu (a od czasu "Niezniszczalnych" sporadycznie na niego wraca). Prężnie rozwijał się jednak w bardziej niszowych, raczej B-klasowych produkcjach. I to nie tylko jako aktor, ale również producent i reżyser.

Dolph Lundgren jest współscenarzystą i reżyserem "Morderczego występu", w którym wcielił się również w główną rolę. Gra Joe Reynoldsa - perkusistę rockowego zespołu i byłego komandosa. A skoro ma militarną przeszłość, to jak dobrze wiemy z filmów ze Stevenem Seagalem, zaraz ktoś zakłóci jego spokojny, acz głośny żywot. Będzie to grupa terrorystów, wdzierająca się na charytatywny koncert w Moskwie. Jednym z ich zakładników okazuje się prezydent Rosji i tylko główny bohater może go uratować. Oczywiście, wykorzystując wszystkie swoje mordercze zdolności.

Zacznijmy od tego, że sam koncept "Morderczego występu" brzmi cool. Nie da się go inaczej określić. Grany przez Dolpha Lundgrena umięśniony rockman kopie tyłki terrorystom - to musi przemówić do każdego, kto wychowywał się w osiedlowych wypożyczalniach wideo. Bo film ma VHS-ową prostotę. Nikt tu nie udaje, że robi ambitne kino. Wszyscy grają w jednym rytmie, aby dostarczyć frajdy miłośnikom oldschoolowego kina akcji, kiedy to nie tyle liczyły się efekty specjalne, co atletyczne sylwetki aktorów i ich umiejętności kopania tyłków.

Jakkolwiek urocze B-klasowe zacięcie by nie było, wiąże się z pewnymi ograniczeniami. Naiwna, momentami wręcz głupawa fabuła nie wymaga od widza zbyt wiele. To w końcu tylko pretekst, żeby prezentować nam kolejne sceny akcji. Nie należy się jednak spodziewać ich tak rozbudowanych, jak w "Johnie Wicku". Mimo to choreografia kolejnych starć i sposób ich realizacji pozostają jednak na całkiem satysfakcjonującym poziomie. Kto jak kto, ale Dolph Lundgren w ciemię bity nie jest i dobrze wie, jak się naparzać, żeby spragnioną rozrywki publiczność zadowolić. Proponowana przez niego prostota jak najbardziej się sprawdza.

Dolph Lundgren może i za bardzo lubi kierować kamerę na siebie, ale trzeba mu oddać, że wciąż całkiem nieźle wychodzi mu granie kozaków, którzy w najniebezpieczniejszych dla siebie momentach, znajdują chwilę, aby rzucić chwytliwym one-linerem. "Morderczy występ" ma dzięki temu sporo charakteru, pozwalającego wybaczyć mu wszelkie niedociągnięcia.

"Morderczy występ" to jedna wielka klisza, w której nie ma nic odkrywczego. Ale w tego typu produkcjach o tę powtarzalność właśnie chodzi. Ich jakość zależy od tego, w jaki sposób wykorzysta się wytarte motywy i schematy. A Dolph Lundgren podchodzi do nich tak, żeby było głośno i mocno. Czyni to produkcję idealną propozycją na weekendowe rozluźnienie. Za grosze (do 10 zł) obejrzycie ją na platformach VOD.

Więcej o filmach akcji poczytasz na Spider's Web:

Użytkownicy Netfliksa uwielbiają się zatracać w kryminalnych zagadkach. Żeby się o tym przekonać, wystarczy spojrzeć na listę najpopularniejszych seriali dostępnych na platformie w naszym kraju. Na drugim miejscu zestawienia są "Ocaleni", których goni "Sara. Kobieta cienia", popędzana przy okazji przez "Dept. Q". Gdzieś tam z daleka (z ósmej pozycji topki) spogląda na nie "Rezerwat".

To nie jest tak, że subskrybenci Netfliksa dopiero niedawno się kryminałami zafascynowali. Ten romans z gatunkiem trwa już od dłuższego czasu, bo przecież nie da się inaczej wytłumaczyć liczby seriali na podstawie Harlana Cobena - realizowanych co chwilę w różnych częściach świata. Serwis się na to zdecydował, gdyż odkrył regułę, od której wyjątki są strasznie rzadkie: do oferty wpada serial kryminalny, staje się hitem.

Już sama przynależność gatunkowa "Nabrzeża" do kryminału sugeruje, że będzie to hit. Ma na to spore zadatki, bo również jego koncept wydaje się porywający. To oparta na faktach opowieść o rodzinie Bukcleyów, która usiłuje zachować kontrolę nad podupadającym imperium rybnym w Karolinie Północnej. Sięga przy tym po coraz drastyczniejsze środki.

Opis fabuły brzmi, jakby Netflix dalej szukał swojego "Yellowstone" i dla niepoznaki zmienił fabularny pejzaż. Zresztą, nie ma w tym nic dziwnego. Platformie zdarzało się już bardziej otwarcie mizdrzyć się do fanów sagi rodziny Duttonów. Nie tak dawno - w połowie kwietnia - dostaliśmy "Ransom Canyon" o trzech dynastiach hodowców, walczących o ziemię, dziedzictwo i ludzi, których kochają.

W "Nabrzeżu" jest więc mnóstwo haczyków na widza. Publiczność będzie mogła się na nie łapać już od przyszłego czwartku. To dobry moment na premierę tego typu serialu. W końcu zbliża się weekend, więc użytkownicy Netfliksa bez żalu i obaw, że spóźnią się do pracy, będą mogli zarwać nockę, aby obejrzeć produkcję naraz, nawet kosztem nieprzespanej nocy.

A co obejrzeć do czasu premiery "Nabrzeża"? Przede wszystkim wypada nadrobić ewentualne wstydliwe zaległości z mijającego właśnie tygodnia. W końcu w ostatnich dniach Netflix dodał kilka głośnych tytułów. Szczególną uwagę należy zwrócić na "Anielę", bo to polski serial. A prócz tego na pewno też wypada zobaczyć 2. sezon "Fubar" - pierwszego serialu z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej. A poza tym? Coś sobie z nowości platformy na pewno wybierzecie.

Więcej o nowościach Netfliksa poczytasz na Spider's Web:

Dobrze czytacie. Nie "obejrzeć", tylko "doświadczyć". "Ash" nie jest bowiem zwykłym filmem. To filmowy trip, który zabiera widzów w kosmos, gdzie - jak dobrze wiadomo - nikt nie usłyszy naszych krzyków. A krzyczeć się na pewno chce, bo do najłatwiejszych produkcja nie należy. Artysta znany pod pseudonimem Flying Lotus jest w swej wizji bezkompromisowy. Jego opowieść wdziera się do umysłów widzów i sieje w nich spore zniszczenie. Dlatego przed seansem należy uzbroić się w mocne nerwy i jeszcze mocniejsze żołądki.

Każdy, kto widział debiut Flying Lotusa - "Kuso", który z grubsza rzecz ujmując jest festiwalem obrzydliwości - wie, że to o nerwach i żołądkach nie jest pustym frazesem. Ba! W tym kontekście rozśmieszyć wręcz mogą zapewnienia reżysera, że w swoim drugim filmie chciał spróbować sił w kinie bardziej mainstreamowym. Rzeczywiście, "Ash" jest filmem narracyjnym, a przez to przystępniejszym od poprzedniej produkcji artysty. Wciąż jednak zwykłym zjadaczom popcornu przyprawi o mdłości.

Oddając Flying Lotusowi sprawiedliwość trzeba zaznaczyć, że korzysta on z wytartych już schematów i klisz kina science fiction. Akcja "Asha" zabiera nas na stację kosmiczną - dosłownie chwilę po masakrze. Badaczka Riya budzi się, zupełnie nie pamiętając, co się wydarzyło. Teraz musi to odkryć. A pomaga jej w tym Brion - inny naukowiec. Wspólnie stopniowo poznają przerażającą prawdę. Tak, tę.

Może i fabularnie "Ash" bywa przewidywalny. Ale nie tyle liczy się w nim "co", a "jak" zostało opowiedziane. Flying Lotus wielokrotnie podkreślał w wywiadach, że to film zrobiony dla graczy. Jedną z głównych inspiracji reżysera było "Dead Space". Jego fani, doświadczając produkcji, poczują ten sam klaustrofobiczny klimat. Będą dyszeć z przerażenia, bo przestrzeń na ekranie wydaje się coraz ciaśniejsza i nieraz zaczyna brakować tchu.

Flying Lotus stawia na pełną immersję, dlatego chętnie korzysta z growych wyrazu. Spoglądając na kolejne trupy Riya doznaje flashbacków. Te ułamki wspomnień, które oglądamy z prespektywy pierwszej osoby, stopniowo łączą się w spójną całość. W międzyczasie atakuje nas przesterowane światło i intensywne barwy. Czerwień zalewa ekran, przez co film robi się lepki. Z rwanym montażem dostarcza to nie tylko psychodelicznych wrażeń, ale też wzmaga napięcie.

Oczywiście, "Ash" to film, który przede wszystkim stawia na klimat. Nie znaczy to jednak, że boi się przemocy. Wcale od krwi nie stroni i pokazuje nam rozdarte ciała nieco dłużej, niż podpowiadałby to zdrowy rozsądek. On się wręcz pławi w tej brutalności, nie zważając czy akurat macie pod ręką jakiś pojemnik na wymioty. Dostajemy przez to produkcję pulsującą jak otwarta rana. I równie bolesną.

Więcej o science fiction poczytasz na Spider's Web:

Mój osobisty stosunek do twórczości z udziałem Sandlera opisałbym jako "50/50". Nie był, nie jest i nie będzie moim ulubionym aktorem, także wśród tych komediowych, ale filmy z nim, czy tego chcę czy nie, jakoś kształtowały moje pierwsze filmowe gusta. Czy uznaję "Duże dzieci" i ich sequel za mistrzowskie dzieło kinematografii? Niespecjalnie, natomiast ilekroć widzę te produkcje w telewizji, dla odmóżdżenia nie przełączam na inny kanał i poddaję się tej lekko głupiej, acz prześmiesznej zabawie.

Zupełnie inne rejony tematyczne oferuje osadzony w gatunku science-fiction "Astronauta". Jakub Prochazka (Sandler) jest czeskim astronautą, biorącym udział w jednoosobowej misji kosmicznej. Jej podstawowym celem jest zbadanie różowej chmury, która pojawiła się na niebie. Mężczyzna, lecąc w kosmos, zostawia na Ziemi swoją ukochaną, Lenkę (Carey Mulligan). Kobieta planuje odejść od męża, dla którego wyprawa w kosmos staje się także okazją do przemyśleń na temat niepewności tego, co będzie dalej - zwłaszcza, jeśli chodzi o jego małżeństwo. W podróży, a także dramatycznych rozważaniach, towarzyszy mu Hanus (Paul Dano) - tajemnicza istota przypominająca pająka.

To właśnie relacja głównego bohatera z pajęczym rozmówcą jest największą siłą tego filmu. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, na ile ten drugi jest prawdziwym, pozaziemskim bytem, a na ile wytworem coraz bardziej pokiereszowanej psychiki Jakuba. Dynamika między nimi jest bardzo ciekawa, pełna naturalnych emocji, obaj stają się dla siebie towarzyszami, dialogi pomiędzy Jakubem a Hanusem przypominają osadzoną w międzygwiezdnym świecie terapię, pozbawioną jednoznacznego oceniania, ale nie dającą uciec od krytyki określonych postaw. Tempo akcji jest dość spokojne, co zdecydowanie koresponduje z treścią "Astronauty". Siłą filmu jest również jego aspekt audiowizualny - kapsuła, w której znajduje się Jakub dość wyraźnie przypomina pułapkę, a muzyka Maxa Richtera dokłada kamyczek do dość ponurego, egzystencjalnego nastroju produkcji.

"Astronauta" stoi przede wszystkim tytułowym bohaterem. Adam Sandler gra bardzo ascetycznie, dzięki czemu ponownie świetnie odkleja łatkę komika. Aktorowi udaje się mistrzowsko oddać przygnębienie, poczucie wyalienowania i samotności bohatera. Nie sympatyzujemy z nim, przynajmniej nie wprost - nietrudno odnieść wrażenie, że kosmiczna eskapada była jego sposobem na ucieczkę od codziennych problemów, także związanych z jego małżeństwem. Carey Mulligan jest na ekranie dość krótko, ale wystarczająco, by zaznaczyć siłę swojej postaci. Świetną robotę wykonał również Paul Dano, który użyczył swojego głosu Hanusowi - pasuje do tej postaci, jej emocji czy usposobienia jak ulał.

"Astronauta" to film, który mógłby być lepszy. Nie obraziłbym się, gdyby był nieco dłuższy i pozwolił pewnym pobocznym wątkom na rozwinięcie. Na wielu innych polach spełnia się jednak znacznie lepiej. Jeśli chcecie zwolnić, zanurzyć się w egzystencjalnym klimacie i wzruszyć, "Astronauta" jest filmem, który powinien Wam się spodobać.

"Astronauta" jest dostępny do obejrzenia w ramach ofery platformy streamingowej Netflix.

Więcej informacji o ofercie Netflixa przeczytacie na Spider's Web:

Fakt, że dana komedia kilkakrotnie skutecznie mnie rozbawi, nie czyni z niej jeszcze w pełni udanego filmu. Jasne, w przypadku tego gatunku śmiech jest raczej fundamentem, jednak okazjonalnie zabawne dowcipy to za mało, by wystawić całości wysoką notę. Mówimy przecież o tekście kultury, który jest sumą wielu istotnych komponentów. Może trafić z żartem, a jednocześnie obrażać inteligencję odbiorcy lub marnować jego czas - miałkością połowy skeczy, wtórnością scenariuszową, mizernym aktorstwem, pustką tematyczną, płytkością.

Cenię sobie komedie, lubię obejrzeć również te bardziej głupawe, proste, stonerskie, czasem wręcz prostackie - mogę dobrze się bawić, ale wciąż jeszcze nie będzie to. Bo dobrych twórców operujących w sferze tego gatunku stać na więcej. „Pod przykrywką” Toma Kingsleya o tym przypomina.

O co tu chodzi? W skrócie: o trójkę nieudaczników, a raczej ludzi, którzy się nieudacznikami czują. Ich życia nie potoczyły się tak, jak by tego chcieli; są rozczarowani miejscem, w którym się znaleźli oraz, siłą rzeczy, samymi sobą. Trafiają na siebie na zajęciach dla aktorów improwizacyjnych - Kat (Bryce Dallas Howard) je prowadzi, a Marlon (Orlando Bloom), niespełniony i odrzucany aktor, oraz Hugh (Nick Mohammed), niezdarny społecznie pracownik biurowy, postanawiają wziąć w nich udział.

Pewnego dnia zostają zrekrutowani przez detektywa Billingsa (Sean Bean) z londyńskiej policji do udziału w serii pozornie (słowo klucz) błahych tajnych operacji. Na start mają zinfiltrować nielegalnych handlarzy papierosami - ich improwizacyjne umiejętności i brak oficjalnego związku z służbami ma ułatwić wydobywanie informacji i gromadzenie dowodów. Naszym bohaterom idzie jednak tak dobrze, że zostają przedstawieni groźnemu przemytnikowi, Flyowi (Paddy Considine). Od tej pory sprawy coraz bardziej się komplikują, a trio brnie w tę coraz bardziej niebezpieczną kabałę. 

Siłą „Pod przykrywką” jest cała ekipa - zarówno twórców, jak i aktorów. Ci ludzie potrafią znakomicie ograć dowcip i dowieźć go w niespadającej formie do samego końca. Poważnie: Howard, Bloom i Mohammed bawią się ekranowymi wizerunkami i sprawiają, że ten w gruncie rzeczy niedorzeczny film pochłania od pierwszej do ostatniej minuty. W gruncie rzeczy nieustannie odgrywają podwójną rolę i świetnie odnajdują się w tej konwencji, ba, wręcz się w niej zatracają. Nie lekceważą żartów, nie mrugają do widza, nie dystansują się od historii. Po prostu dobrze się bawią, z rozbrajającym zaangażowaniem zanurzając się w tych kreacjach. Właśnie tak powinno się obchodzić z absurdem - widz może zaakceptować wiele bzdurek, jeśli tylko służą one kolejnym dowcipom. A tu tak właśnie się dzieje.

Świetnie wypada też nieco dalszy plan. Główne trio jest otoczone rozpoznawalnymi twarzami, które kojarzą się z rolami twardzieli - Considine, Sean Bean czy Ian McShane sprawiają, że szalone scenariuszowe pomysły świetnie łączą się z kryminalną atmosferą. Są bezbłędni.

Skrypt może i nie pogłębia bohaterów psychologicznie i nie dodaje zbyt wielu warstw, stawia jednak na siłę innego rodzaju: jest ciepły i krzepiący. Pokazuje nam postacie z problemami, które grają do jednej bramki, wspierając się, czerpiąc wzajemnie energię ze swoich wyrazistych osobowości, uzupełniając się. Wchodzą w zaskakujące interakcje, dają się ponieść, zarażają energią. To, co czułem w trakcie seansu, to rosnący entuzjazm - a zawdzięczam go właśnie im.

Uwielbiam również pomysł wyjściowy, zaskakujący w swej prostocie: skoro praca pod przykrywką jest w istocie metodą aktorską, to co by się stało, gdyby w drobne operacje policyjne wmieszać grupę improwizatorów, którzy cały czas instynktownie rozbudowują kreacje i dodają coś od siebie? Twórcy nie tylko traktują ten koncept na serio, ale i budują na nim całą fabularną strukturę, rozwijając na niej całą akcję i rzucając postacie w wir piętrzącego się zagrożenia i absurdu, nieustannie pozbawiając ich gruntu pod stopami. To rzecz przemyślana i konsekwentna w humorze, pełna celnych puent i... nadziei na lepsze życie. 

Czytaj więcej:

Czytając opinie zagranicznych widzów można poczuć żal, że "Warfare" nie weszło do polskich kin. W Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii jeszcze w kwietniu można było obejrzeć najnowszy film Aleksa Garlanda (zrealizowany wraz z Rayem Mendozą) na wielkich ekranach. U nas dopiero teraz trafił od razu do streamingu - na Prime Video. Do jego oglądania przyda się duży telewizor, bo przecież twórca "Ex Machiny" znany jest z dbałości o wizualne szczegóły i wysmakowane kadry. Najdobitniej udowodnił to "Civil War" - zeszłoroczną produkcją sygnowaną jego nazwiskiem.

W "Warfare" Alex Garland ponownie podejmuje temat wojny. Tym razem nie jakiejś wyimaginowanej jak w "Civil War", a prawdziwej. Akcja osadzona jest bowiem w kontekście bitwy o Ramadi w trakcie wojny w Iraku. Fabuła skupia się na oddziale Navy SEAL, który z domu zwykłej rodziny obserwuje ruchy sił USA na terenach kontrolowanych przez rebeliantów. Oparta na faktach historia rozgrywa się w czasie rzeczywistym, precyzyjnie pokazując realia współczesnych konfliktów zbrojnych.

"Warfare" bardzo przypadło do gustu krytykom. 93 proc. pozytywnych recenzji na Rotten Tomatoes mówi samo za siebie. Ich autorzy twierdzą, że narracyjnie jest to film obdarty do kości i podkręcony niezwykłą wrażliwością artystyczną, przez co szarpie nerwy, przywołując prawdziwy terror wojny. Chwalą więc produkcję za realizm, który zresztą porywa również widzów.

Osoby, które film widziały, w mediach społecznościowych nie mogą się "Warfare nachwalić. Nazywają go intensywnym doświadczeniem. Wystawiają mu maksymalne oceny i piszą, że na pewno trafi na ich listę najlepszych produkcji tego roku:

Co najlepsze, według krążących po sieci opinii "Warfare" to film wielokrotnego użytku. Jeden z widzów napisał, że widział go dwukrotnie i podczas ostatniego seansu zauważył rzeczy, które przegapił za pierwszym razem. Teraz w Polsce możemy sprawdzić, czy rzeczywiście tak jest. Dzięki udostępnieniu produkcji na Prime Video, użytkownicy platformy Amazona mogą przecież oglądać ją w kółko i odkrywać w ten sposób całe jej bogactwo.

Więcej o ofercie Prime Video poczytasz na Spider's Web: