Musicie obejrzeć tę chwytająca za serce mroczną baśń. Recenzujemy kandydata do Oscara

O kondycji rodzimego kina współczesnego najlepiej świadczy fakt, że największym zwycięzcą zeszłorocznego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni okazała się polsko-szwedzko-duńska koprodukcja (zdobyła łącznie 11 nagród!). Tytuł bardziej zresztą duński niż szwedzki czy polski, bo w wyścigu po Oscara dla najlepszego filmu międzynarodowego reprezentuje właśnie Danię. W dodatku w przeciwieństwie do naszego kandydata "Pod wulkanem" wciąż jeszcze ma szansę zdobyć najbardziej upragnioną statuetkę w branży. Nic dziwnego. "Dziewczyna z igłą" to chwytająca za serce mroczna baśń, która opiera się na prawdziwej historii.

Akcja przenosi nas do Kopenhagi tuż po I wojnie światowej. Młoda dziewczyna musi mierzyć się z przeciwnościami losu. Jej mąż zaginął gdzieś na froncie, ale nie został oficjalnie uznany za zmarłego, więc bohaterka nie może ubiegać się o rentę wdowią. Z powodu braku pieniędzy od dłuższego czasu zalega z czynszem, więc właściciel mieszkania bez litości wyrzuca ją na bruk. W ten sposób zaczyna się nakręcać spirala nieszczęść.

"Dziewczyna z igłą" to film, który widza bije. Rzuca go na ziemię i nie pozwala się podnieść, bo stojący za kamerą Magnus von Horn pławi się w dramatach. Każdy promyk nadziei, jaki wpuszcza do życia swojej bohaterki, zaraz dusi w zarodku. Dlatego książę z bajki okazuje się tchórzem - zamiast Karoline ratować, pod wpływem matki, ucieka na swym białym koniu, pozostawiając ją samą, bezrobotną i w dodatku z ciążowym brzuchem. Nie widząc możliwości samodzielnego wychowania dziecka, postanawia ona dokonać aborcji. Wykonywany na własną rękę zabieg przerywa tajemnicza Dagmar. Kobieta jest właścicielką sklepu ze słodyczami, co już samo w sobie narzuca skojarzenia z baśniowymi wiedźmami.

"Dziewczyna z igłą" opowiada o wewnętrznej sile, determinacji i woli przetrwania. Dlatego pomimo swej beznadziejnej sytuacji Karoline ciągle prze do przodu, podczas gdy reżyser ciągle ją testuje, wystawiając na coraz cięższe próby. Główna bohaterka znosi kolejne cierpienia ze spokojem biblijnego Hioba, podczas gdy z oddali dobiega nas śmiech Federico Felliniego. Podobnie jak włoski mistrz von Horn przyrównuje ludzkie życie do cyrku. Robi to zresztą otwarcie, bo wracający z frontu mąż właśnie tam znajduje zatrudnienie. Przez swoje okaleczenie występuje przed publicznością w roli potwora, podczas gdy stopniowo odkrywa przed nami swoje szlachetne serce.

Nie można von Hornowi odmówić kinofilskiego zacięcia. Czarno-białe zdjęcia pełnią u niego podwójną rolę. Z jednej strony służą za zabieg stylistyczny, wzmagający posępny klimat opowieści, a z drugiej zmieniają film w list miłosny do historii X muzy. Sposób kadrowania, ciekawość w przyglądaniu się twarzom bohaterów, odnosi nas przecież do okresu kina niemego. Za Kopenhagę robią tu m.in. industrialne pejzaże czy mroczne zakamarki Wrocławia, które w obiektywie Michała Dymka nabierają charakteru surrealistycznych dekoracji z niemieckiego ekspresjonizmu. Produkcja zyskuje w ten sposób klaustrofobiczny klimat.

"Dziewczyna z igłą" to film wysmakowany, stylowy, a jednocześnie prowokacyjny i odważny. Von Horn umiejętnie balansuje między brutalnym realizmem a poetycką atmosferą. Serwuje nam spektakl okrucieństwa, który ogląda się zachwytem, ale i z narastającą gulą w gardle. Trudno się po nim emocjonalnie pozbierać, bo roztrzaskuje widza w drobny mak.

Premiera filmu "Dziewczyna z igłą": 17 stycznia w kinach.

Więcej o premierach filmowych poczytasz na Spider's Web: