Premiery

Pierwsza płyta La Roux wydana w 2009 roku pod mało oryginalnym tytułem „La Roux” i trzeci singiel promujący ten krążek, „Bulletproof” były objawieniem. Wszyscy zastanawiali się kim jest ta androgyniczna kobieta przechadzająca się w teledysku wyjętym niczym spod ręki Pieta Mondriana. Utwór „Bulletproof” podbił listy przebojów (w Wielkiej Brytanii długo gościł na pierwszym miejscu), teledysk do tej pory został odtworzony na YouTube ponad 16 milionów razy, a debiutancki album La Roux, zespołu pochodzącego z Wysp Brytyjskich (a nie, jak wielu mylnie myślało, solowej piosenkarki) zdobył w UK status platynowej płyty.

Ed Sheeran to utalentowany 23-letni chłopak z Wielkiej Brytanii. Od niespełna tygodnia w serwisie Spotify możemy słuchać jego drugiej płyty, „X”, która swoją premierę miała 23 czerwca 2014 roku. Nie minęło nawet 7 dni, a krążek Brytyjczyka został odsłuchany blisko 24 miliony razy na całym świecie, bijąc absolutny rekord Spotify. Do tej pory podobnym wynikiem mógł pochwalić się Eminem, kiedy to w listopadzie ubiegłego roku jego album „The Marshall Mathers LP 2” w pierwszym tygodniu zanotował ponad 22 miliony odsłuchań.

Są takie filmy, które po prostu muszą skończyć się dobrze. Kiedy idziemy do kina, albo naciskamy przycisk „play” wiemy, że co prawda czeka nas trochę zamieszania, ale w gruncie rzeczy historia będzie miła, przyjemna i z happy endem. I tym razem jest podobnie. Fred Schepisi wyreżyserował film, który bawi, wzrusza oraz mówi o walce, cierpieniu, miłości i próbie poprawy swojego życia. Standard, powiedzielibyśmy. Ale „Wypisz, wymaluj… miłość” to naprawdę całkiem niezłe kino.

Od dłuższego czasu mam problem z wybraniem serialu, który rzeczywiście chciałabym oglądać i wytrwać z nim do samego końca. Jeszcze parę lat do tyłu na bieżąco byłam z większością popularnych tytułów. Niestety niektóre z nich dobiegły końca albo ich format stał się nieco nudny i wtórny z każdym odcinkiem czy sezonem. Po „The Killing”, które obejrzałam w ubiegłym roku jednym tchem, stwierdziłam, że to najlepszy serial kryminalny, jaki do tej pory oglądałam. I że trudno będzie go pobić. Cóż, nie pomyliłam się.

W „W krainie czarów” Sylwia Chutnik powraca do znanych czytelnikom tematów i treści. W nowym zbiorze jedenastu opowiadań znajdziemy posmak „Kieszonkowego atlasu kobiet”, a także tekst „Muranooo”, który mogliśmy zobaczyć na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie. Chutnik tka przed nami magiczną tkaninę, w którą spowija galerię postaci – kobiety, mężczyzn czy duchy. Czy tytułowa kraina czarów rzuca na nas urok?

„Śpiącą Królewnę”, baśń, której autorstwo przypisywane jest zarówno braciom Grimm jak i Charlesowi Perrault’owi, zna każdy. Historia o tej pięknej dziewczynie, na którą rzucono klątwę, gdy była jeszcze niemowlęciem, przedstawiana jest na różne sposoby. W każdej opowieści dodajemy jakiś, wydawałoby się, nieznaczący fakt, który zmienia nieco losy naszych głównych bohaterów. Dwie rzeczy są jednak pewne. Po pierwsze, na Aurorę zły czar rzuciła równie zła wróżka, a po drugie właściwie nie wiadomo, dlaczego to zrobiła. Tak jest i już.