Gry

Ćmy na monitorze! Nie-cierpię-nienawidzę! Nie jestem zwolennikiem ciągłego upijania się z najgłupszego powodu, ot choćby, dlatego że są wakacje i trzeba się bawić. Lubię imprezować okazyjnie - powiedzmy imprezka przy ognisku nad jeziorkiem, czy już od biedy nad jakąś czystą rzeką z limitowaną ilością piwa. I z gromadką najlepszych znajomych w liczbie co najmniej dwudziestu osób. W innym wypadku letnie wieczory przychodzi mi spędzać w domu przed ekranem monitora, bo jako nocny marek nie jestem w stanie klepnąć się do łóżka wcześniej niż o godzinie 00.00. W letnie noce panuje letnia pogoda, dlatego okna w pokoju mam otwarte 24/7. I to mnie naraża na te piekielne owady, których zdolność do podnoszenia adrenaliny jest odwrotnie proporcjonalna do ich stanu umysłowego i rozmiarów.

Jedni je kochają, drudzy ich nie rozumieją, do reszty po prostu nie trafiają. Gry z tego gatunku mają to do siebie, że potrafią przyciągnąć setki graczy przed monitory, by wpatrywali się oni godzinami w setki tabelek i wykresów, uzależniają oraz są głównym powodem zaniedbań życia codziennego. Na początku innym mogło się to jeszcze wydawać dziwne, ale wraz z upływem czasu, wydawaniem kolejnych części oraz niesłabnącej popularności, musieli przejść nad nimi do porządku dziennego. Niektórzy jeszcze próbują się do nich przekonać i albo przy nich zostają - albo omijają je szerokim łukiem. Moje ukochane managery piłkarskie.

Firma znana na świecie dzięki ciekawej i co najważniejsze dobrej serii gier strategicznych Earth 21x0. Każdy kolejny RTS spod tej marki, a było ich bodaj trzy, podnosił i tak już wysoki poziom swoich poprzedniczek. W efekcie Earth 2160 dysponowała naprawdę masą dobrze zrealizowanych pomysłów i cudowną grafiką, naszprycowaną najnowszymi technologiami. Teraz, gdy Reality Pump ma już pewną pozycję w branży i przychylne oczy graczy, panowie stacjonujący w Krakowie przystąpili do realizacji gry swoich marzeń.

Twórcy serii Disciples pokazują graczom, że z błędów da się jednak wyciągać odpowiednie wnioski. Pierwsza część Apostołów z podtytułem Święte Ziemie była produktem dość przeciętnej jakości, ale nie zmienia to faktu, że miała wielu swoich zwolenników. Sam nie pamiętam ile razy pożyczałem ją kumplowi. Spędziłem przy tej grze wiele, wiele godzin, przechodząc fabułę od początku do końca, bawiąc się w pojedynczych scenariuszach, a także tworząc własne. Nie mam pojęcia dlaczego do tej pory nie wziąłem do rąk drugiej części, pomimo że od jakiegoś czasu spogląda na mnie z półek w Empiku w pudełku z napisem eXtra Klasyka za marne 20 zeta z dodatkami!

Czy jest gdzieś na sali gracz, który nie słyszał nigdy o Diablo? Nie? To bardzo dobrze. W takim razie każdy z was wie, co to gra typu "hack&slash", prawda? Tak, tak. Chodzi mi o prowadzenie swojego herosa przez coraz to ciemniejsze podziemia, zabijając coraz silniejszych wrogów i dostając przy tym coraz potężniejsze przedmioty. Dobrze chłopcy, co byście powiedzieli na to, że znalazłem dla was godnego zastępcę dla Diablo? Tak, nie żartuję. Nazywa się Titan Quest i niedawno ujrzał światło dzienne.

X-Men: Ostatni Bastion, cokolwiek by o nim nie mówić, zarzucać mu nieścisłości i przekombinowanie, rzucać mięsem na lewo i prawo, bądź też rozpływać się w zachwytach - okazał się trafną inwestycją i przyniósł producentom masę zielonych papierów. Czy gra podzieli sukces obrazu? Pewnie tak, tym bardziej, że jest to produkt naprawdę przyzwoity.