Blair Witch Project

Wokół „Blair Witch Project” pojawiło się ostatnio wiele kontrowersji. Z początkiem kwietnia do sieci trafiła informacja o tym, że będzie realizowana kolejna odsłona filmowej serii. Tego zadania podjęły się dwa studia – Blumhouse oraz Lionsgate. W tym powrocie do klasyka nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie fakt, że twórcy oryginalnego tytułu z 1999 roku nie mieli pojęcia, że takie plany w ogóle istnieją.

Twórcy „Archiwum 81” nieśmiało wykorzystują found footage, które na początku lat dwutysięcznych w kinie grozy eksploatowano na wszelkie możliwe sposoby. Na przestrzeni kolejnych dekad technika ta ewoluowała i szukano nowych sposobów, aby spieniężyć idący z nią autentyzm. Dzisiaj być może jesteśmy świadkami jej renesansu.

Netflix zapowiadał „Archiwum 81” jako swój najnowszy horror oparty na technice found footage, którą rozsławiły takie hity jak „Paranormal Activity” czy „Blair Witch Project”. Nie jest to jednak wcale nowy pomysł. Swoje opowieści grozy w taki sposób wzmacniali już Edgar Allan Poe i H.P. Lovecraft. Found footage jest też popularne w grach wideo.

Widzowie potrafią być bardzo delikatni, a ich żołądki nieprzystosowane do oglądania krwawych scen na ekranie. Z tego powodu opuszczali oni seans najnowszego filmu Jennifer Kent, która dała się poznać wcześniej jako reżyserka „Babadooka”.

To jeszcze nie koniec tropienia wiedźmy z lasów Maryland. Pojawił się plan przeniesienia historii z Blair Witch Project na mały ekran.

Tak to już jest z tym Hollywood. W sumie trudno się dziwić, że wytwórnie starają się monetyzować filmy, które przynoszą bajońskie zyski. Szczególnie w przypadku horrorów, które jak wiemy są jednym z najbardziej dochodowych gatunków w ogóle. Kosztują przeważnie kilka milionów, a przynoszą czasem nawet kilkadziesiąt razy większe przychody. Jednym z filmów, który przeniósł horrory w XXI wiek było właśnie „Blair Witch Project” z 1999 roku. Być może niewielu z was pamięta, ale był to jeden z najgłośniejszych filmów przełomu wieków. Głośno było o nim jeszcze na długo przed premierą, kiedy to po mediach i w internecie (jeszcze wtedy nie rozwiniętym tak jak dziś) zaczęły krążyć filmiki i zwiastuny utrzymane w konwencji dokumentalnej, formalnie wyglądające jak rzeczywisty zapis z taśmy wideo. Filmiki przerażały i wyglądały na realne do tego stopnia, że masy ludzi uwierzyły w to, że „Blair Witch Project” opowiada prawdziwą historię i, że naprawdę jest zapisem ze znalezionej taśmy.