Żenua story. Oceniamy "Krime Story. Love Story"

Michał Węgrzyn przygotował dla nas sporo atrakcji w swoim "Krime Story. Love Story". Film rozpoczyna się od pościgu ulicami Warszawy. Realizacja tej wyraźnie inspirowanej "Francuskim łącznikiem" sceny pozostawia jednak widza z bólem głowy. Kamera trzęsie się na wszystkie strony, aż można poczuć mdłości. A to i tak jest przyjemniejsze, niż konfuzja, która nadchodzi potem. Bo twórcy dwoją się i troją, aby ich produkcja była nowoczesna, dynamiczna, efekciarska i napędzana hip-hopową energią. Nie wychodzi im to jednak najlepiej.

Zgodnie z tytułem mamy tu przede wszystkim historię gangsterską i miłosną. Nie spodziewajcie się jednak czegoś na kształt "Urodzonych morderców". Narracje z tymi wątkami połączone są na słowo honoru. Przez lwią część seansu podążamy za Krime'em, który wraz z najlepszym przyjacielem, po przydługiej ekspozycji, przyjmuje zlecenie, aby ukraść walizkę przykutą do ręki pewnego biznesmena. Jednocześnie raz na jakiś czas pojawiają się sceny z Kamilą imprezującą wraz ze swoimi licealnymi przyjaciółkami. Po co? Dlaczego? No kiedyś wątki te będą musiały się przeciąć, ale nie jest to "Maratończyk", abyśmy siedzieli jak na szpilkach czekając, aż z chaosu powstanie spójna całość. Zamiast tego nachodzi znużenie.

I nie zmienia tego fakt, że Węgrzyn co chwilę zmienia wektor swoich zainteresowań. Gangsterka przeplata się z teen drama i thrillerem o seryjnym mordercy, aby potem przejść w kino zemsty i w końcu w melodramat. Wolty gatunkowe przeprowadzane są z dozą podszytej nihilizmem ironii a la Quentin Tarantino. Bezsens ma tu być pełnoprawnym środkiem narracyjnym, a okazuje się pustym zabiegiem, mającym wyciągnąć twórców z tarapatów, kiedy sami pogubią się w swojej opowieści. Nie ma to nawet pastiszowego uroku filmu "Chłopaki nie płaczą".

Węgrzyn mnoży wątki, bohaterów i konteksty, ale nie potrafi złączyć ich w jedną całość. Ta opowieść rozpada się co chwilę, kiedy twórcy zamierzają nas czymś zaskoczyć. O ich nieudolności najlepiej świadczy wprowadzenie postaci Krzysztofa Kowalewskiego. Grany przez niego menel pojawia się co jakiś czas niczym nośnik suchych żartów w stylu Patryka Vegi, aby w końcu rzucić komunałem o "bożym planie" i w napisach zostać podpisanym jako Anioł. Aha, deus ex machina godne nawróconego... Patryka Vegi.

Gwoździem do trumny "Krime Story. Love Story" jest Michał Koterski cytujący Edwarda Gierka. Rozumiecie? Oczko do widza, zmieniające się w przejaw artystycznego narcyzmu, bo przecież Węgrzyn zrobił "Gierka" z Koterskim w tytułowej roli. Oba filmy mają zresztą wiele ze sobą wspólnego. Wypełnione są dłużyznami i nic niewnoszącymi do fabuły scenami. Ich wartości można się co najwyżej doszukiwać w stylizacji.

Łatwo dać się filmowi oszukać i nawet zachichotać, kiedy twórcy wbijają szpilę domorosłym raperom, kiedy Adam Zdrójkowski nieumiejętnie składa rymy w amatorskim studiu. Bo "Krime Story. Love Story" wygląda ładnie. Dzięki dynamicznemu montażowi, zgrabnych zdjęciach i wpadającej w ucho ścieżce dźwiękowej, nie licząc kilku facepalmów, film ogląda się bez większego bólu. Cała jego hip-hopowa energia utyka jednak w sferze artystycznych pretensji. Jeśli więc przebijecie się przez powłokę produkcji, z pewnością zauważycie, że Węgrzyn co chwilę wypada z beatu i nawija wyjątkowo nierówno.

"Krime Story. Love Story" już w kinach.