Polskie filmy

Polskie filmy to ogół produkcji dystrybuowanych na terenie Polski od 1894 roku. Za pierwszy polski film fabularny uważany jest tytuł „Pruska kultura” z 1908 roku, a pierwszy polski film dźwiękowy - „Moralność pani Dulskiej” z 1930 roku.

Kinematografia w Polsce, mimo dominacji propagandowych produkcji, rozwijała się prężnie aż do II wojny światowej, kiedy to przemysł filmowy na ziemiach polskich został zniszczony i dopiero po 1945 roku zaczął ponownie budzić się do życia. Wtedy też powstała pierwsza Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, a po śmierci Józefa Stalina zaczął kształtować się nurt polskiej szkoły filmowej, którego jednym z ważniejszych dzieł jest „Popiół i diament” Andrzeja Wajdy. Słynny reżyser był także, obok Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego i Agnieszki Holland, twórcą nurtu kina moralnego niepokoju na przełomie lat 70. i 80. XX wieku. Po 1989 roku kondycję polskiej kinematografii zaczęły ponownie budować produkcje z gatunku kina rozrywkowego, takie jak „Psy” Władysława Pasikowskiego czy „Chłopaki nie płaczą” Olafa Lubaszenki. Popularne stały się wtedy także ekranizacje klasyki polskiej literatury - „Ogniem i mieczem” Hoffmana czy „Pan Tadeusz” Wajdy. W 2005 roku powołany został Polski Instytut Sztuki Filmowej, który miał wspomagać finansowo produkcje filmów, co spowodowało wzrost frekwencji w kinach oraz edukację filmową.

Do najpopularniejszych i najchętniej oglądanych polskich filmów zalicza się adaptacje klasyków literatury - „Pan Tadeusz”, „Quo vadis” czy „Krzyżacy” - oraz produkcje takie jak „Kler”, „Listy do M.” czy „Katyń”. Dystrybucją polskich filmów zajmuje się także serwis Netflix. Do tej pory na platformie pojawiły się takie produkcje jak „Dzień Matki”, „Fanfik” czy „Noc w przedszkolu”, które sygnuje logo Netfliksa.