Łukasz Stelmach

Guillermo del Toro to jeden z tych reżyserów, którzy doskonale wiedzą czego chcą i jakimi środkami chcą to osiągnąć. Tym razem cel był prosty – złożyć hołd starym monster movies i jednocześnie zafundować widzom dawkę nieskrępowanej zabawy w hollywoodzkim stylu.

Możecie sobie mówić co chcecie – Firefly to najlepszy, najlepiej napisany, zagrany i przemyślany serial, jaki kiedykolwiek zaszczycił telewizory tego świata. I możecie się zachwycać różnymi seriami, jakie są lub były emitowane, ale prawda jest taka, że żadna dziełku Jossa Whedona nie dorasta do pięt.

Pamiętacie poprzednią dekadę? Tę, w której kogokolwiek obchodziła taka jedna szkocka grupa… jak im tam było? Franz Ferdinand?

Ostatnio zombiaków na łamach sPlay jest tyle, ile problemów było na planie World War Z.

Po Zombie Survival sięgnąłem, zanim jeszcze zapoznałem się z fantastyczną Wojną Zombie – i bardzo dobrze, bo wiedząc, na co stać Maksa Brooksa, byłbym jego pierwszą książką mocno rozczarowany.

Nie oszukujmy się, apokalipsa zombie to aktualnie temat tak przebrzmiały i przerobiony na tyle różnych sposób, że może wywołać co najwyżej ziewnięcie, aniżeli ekscytację.

Przyznam się szczerze, że gdy tylko usłyszałem o planach zekranizowania World War Z Maksa Brooksa, byłem nieźle podekscytowany. Mówimy tu w końcu o naprawdę kapitalnej książce, która sama w sobie jest o niebo ciekawsza od tych wszystkich filmów, seriali i gier o zombie, jakie ostatnio zalały rynek.

James Rolfe, znany także jako Angry Video Game Nerd, to człowiek-instytucja w dziedzinie tworzenia internetowego webshow i przy okazji ojciec chrzestny dla wszystkich youtubowych recenzentów gier, choć i nie tylko – bo zainteresowania Jamesa wykraczają daleko poza odgrywanie wkurzenia z powodu słabej gry.

Jeśli jesteście zainteresowani postacią Deadpoola w związku z premierą gry, a niekoniecznie chce wam się brodzić w całym stosie komiksów, gdzie ta gaduła występuje, to istnieje szansa że zwrócicie się w kierunku jedynego filmu, gdzie ów bohater się pojawia i to w dosyć istotnej roli. Delikatnie mówiąc, nie będzie to jednak dobry wybór.

Z ciekawości zajrzałem na stronę Billboardu, żeby zorientować się co jest aktualnie na czasie u naszych kolegów zza oceanu – a zazwyczaj ich gusta niekoniecznie pokrywają się z tym, co rządzi w Europie.

Z racji tego, że właśnie na VOD ukazał się Oz: Wielki i Potężny, ostatni film Sama Raimiego, warto rzucić okiem na jego poprzednią – zdecydowanie odmienną – produkcję, Wrota do piekieł, gdzie reżyser wraca poniekąd do swoich horrorowych korzeni.

Oz: Wielki i potężny to film, który nie jest ani wielki, ani was specjalnie nie poruszy (a już na pewno nie potężnie). Tym niemniej ma swoje zalety i jeśli szukacie kolorowej, lekkiej produkcji dla widzów w dowolnym wieku, to może okazać się idealnym wyborem.

Kolejna gratka dla fanów The Beatles pojawiła się na iTunes. Tym razem sklep Apple promuje zremasterowany pełnometrażowy film z udziałem muzyków, Help!

Na pewno kojarzycie, albo przynajmniej obiło wam się o uszy określenie adult contemporary. Nie chcę was tu zanudzać teoretycznymi formułkami, bo niczemu to nie służy, ale ogóle mowa tu o pewnym nie tyle gatunku muzycznym, co wygodnym określeniu, klasyfikującym specyficzny rodzaj muzyki.

Niedawno swoją premierę miał We Can’t Stop – nowy singiel Miley Cyrus. Szeroko promowany, wyczekiwany przez fanów, a także takie osoby jak ja – zwyczajnie ciekawe, czy z tej dziewczyny coś jeszcze będzie.

Jeśli tak jak ja, niczego nieświadomi trafiliście na seans najnowszej ekranizacji losów Supermana, a teraz żałujecie tej decyzji, bo właśnie straciliście jakieś trzy godziny na oglądanie tej porażki, oto coś na ukojenie nerwów.

Nie oszukujmy się, jeśli ktokolwiek z was lubi od czasu do czasu obejrzeć sobie film o facetach w pelerynach, to bankowo czekaliście na tę produkcję jak na zbawienie.

Fismoll to jeden z gwardii młodych zdolnych polskich wykonawców, który na dodatek już na samym starcie swojej kariery może poszczycić się szeregiem entuzjastycznych opinii, w tym od Kasi Nosowskiej czy Artura Orzecha.

Dear Reader to solowy projekt niejakiej Cherilyn MacNeil, pochodzącej z Republiki Południowej Afryki wokalistki i multiinstrumentalistki, która w zaciszu własnego domu nagrywa swój głos, instrumenty, produkuje całość – po prostu tworzy muzykę. Wyjątkowo piękną muzykę.

Nie mam nic przeciwko rimejkom, serio. Zawsze istnieje szansa, że kiedy taki projekt trafi w ręce utalentowanych ludzi, stara historia może wówczas zyskać nowy wymiar i perspektywę. Ale nie tym razem…

7 Psychopatów, szalony film akcji od Irlandczyka z Londynu, Martina McDonagha, to jedna z najciekawszych pozycji, jaką można było obejrzeć w kinach w tym roku – i jeśli ją ominęliście, to warto by to nadrobić. Dlaczego? Oto i 7 powodów.

Znów do zarekomendowania dwa albumy i dwa single, ale tak się jakoś tym razem złożyło, że oba albumy to osadzone w retro-brzemieniach solidne pozycje dla fanów gitarowego grania. Dlatego, dla kontrastu, w ramach nowości singlowych, przyjrzymy się dwóm kanadyjskim popowym gwiazdkom oraz ich nowym propozycjom dla śledzących listę Billboardu.

Kojarzycie może indiepopowy zespół Grouplove? Cóż, od teraz powinniście, bo ekipa ta właśnie nakręciła mój ulubiony klip od baaaaaardzo dawna.

Zawsze uważałem siebie za wielkiego fana horrorów. To w końcu gatunek tak pojemny i trudny do jednoznacznego zdefiniowania, że każdy amator mocniejszych filmowych wrażeń powinien znaleźć coś dla siebie spośród wszelkich jego odmian i subkategorii.

Całkiem niedawno, bo jakiś tydzień temu, wybrałem się do kina na seans nowego Star Treka. I jeśli go nie widzieliście – to nadróbcie to koniecznie, bo to jeden z tych specyficznych filmów, który generuje skrajne opinie. Dlaczego? Ano została w nim zachwiana pewna równowaga i jedne jego elementy prezentują wręcz wybitny poziom, a inne kontrastowo słaby.

Dwie duże hollywoodzkie premiery już za nami – zarówno Iron Man 3, jak i W ciemność. Star Trek szturmem zdobyły box office w czasie swoich premier i oba tez spotkały się z pozytywnymi reakcjami publiczności. Czy na takie przyjęcie mogą liczyć też pozostałe zbliżające się premiery popcornowych superprodukcji?

Wyobraźcie sobie najgłupszy pomysł na kanał youtubowy. Np. skupowanie śmieciowych zabawek najniższej jakości czy taniej elektroniki i pokazywanie tych wszystkich śmieci od kamery na tle stojącej w salonie sofy. Brzmi idiotyczne?

Polski YouTube letsplejami stoi. I mówię to ze smutkiem, bo jest przecież tyle ciekawszych form artykulacji swoich przemyśleń dotyczących branży gier wideo.

Nie każdy reżyser ma cojones na tyle duże, by zignorować wszelkie zasady rządzące kręceniem współczesnych filmów akcji i zwyczajnie świetnie się bawić, wrzucając do swojego filmu każdy pomysł, jaki tylko wyda mu się wystarczająco fajny, nie zważając na cokolwiek.

Ostatnio kilkoro wykonawców, którzy niestety nie mogli się pochwalić więcej niż jednym przebojem i szybko znikali z muzycznej mapy świata. Dziś czas przyjrzeć się paru jednorazowym hitom, o których wolelibyśmy nie pamiętać…