Łukasz Stelmach

Przyznam się bez bicia: mam głęboko w… nosie te wszystkie bezużyteczne talent shows, których jedynymi gwiazdami zwykle są wyłącznie członkowie jury.

Przy okazji tekstu o Carly Rae Jepsen, zacząłem się zastanawiać, ile faktycznie potrafiłbym naliczyć takich one hit wonders, czyli bardzo krótkich błysków rozmaitych, często zapomnianych dziś artystów, którzy z jakiegoś powodu idealnie wcelowali w gusta masowej publiki swoim jednym, jedynym singlem.

Za nami siódmy sezon Doctor Who* (o którym nie omieszkam napisać niedługo nieco więcej, jak już zbiorę myśli), zatem wszyscy ci, którzy planowali zapoznać się z tym serialem, mają doskonała okazję, by się za to zabrać, póki nie są emitowane nowe odcinki.

Ach, wiosna. Jak to mówią: wszystko spod ziemi wyłazi. Jest to więc idealna pora, by zapoznać się z jakimś filmem o zombie, prawda?

Żywot autora popowego hitu to prawdziwa jazda po krawędzi. O ile nie ma za sobą sztabu zdolnych menadżerów, utalentowanych producentów, ewentualnie, cóż, wrodzonego talentu i charyzmy, istnieje duża szansa, że tak jak szybko trafił na szczyt, tak równie prędko z niego z hukiem zleci.

Nie ma co się oszukiwać, mówmy tu o najbardziej oczekiwanej płycie tego roku (a przynajmniej obok nowego krążka Davida Bowie). Daft Punk, choć płyty wydają rzadko i stronią od obecności w mediach, już dawno zasłużyli sobie na miano gwiazd pop, ikon muzyki elektronicznej i prawdziwych legend tego gatunku. Nic więc dziwnego, że oczekiwania co do Random Access Memories były bardzo duże.

Do tej pory romanse Madonny z kinem udawały się, delikatnie mówiąc, średnio. Złoty Glob za rolę Evity to tylko wyjątek, bo poza tym pani Madonna Louise Ciccone zgarnęła aż 8 Złotych Malin za swoje aktorskie popisy.

Znacie jakieś naprawdę złe filmy? Na pewno znacie. Zresztą, chyba każdy ma kilka ulubionych złych filmów, które lubi i ogląda właśnie dlatego, jak fatalnie zostały zrobione. “Parodie” Friedberga i Seltzera, filmy z Paris Hilton, popisy Uwe Bolla, Batman i Robin… wybór jest spory.

Przeglądając zasoby VOD.pl w rubryce Premium (a co!), można się natknąć na dwa filmy Tima Burtona, charakterystycznego amerykańskiego reżysera, znanego z kręcenia oryginalnych, groteskowych historii na gotycką modłę.

Tym razem omówimy sobie niedawno wydane dwie płyty i dwa single, które bezwstydnie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do muzyki sprzed lat – od college rocka z początku lat 90-tych, po jazzowe kluby z pierwszej połowy XX wieku. Zaczynamy zatem małą podróż w czasie!

Czasami bywa tak, że spodoba nam się jakiś utwór i nie do końca umiemy wyjaśnić, dlaczego. Pal licho, kiedy mowa tu o jakimś powszechnie lubianym kawałku – gorzej, kiedy w jakiś niewyjaśniony sposób wpadła nam w ucho piosenka, która niestety jest… zła.

Panda Bear aka Noah Lennox. Z pozoru skromny, wycofany i przeciętnie wyglądający facet, w rzeczywistości kapitalny kompozytor, jeden z niewielu artystów, którzy całkowicie opierają się wszelkim klasyfikacjom i prostej definicji.

No ładnie. My tu szukamy przecieków z nowej płyty na YouTube i po tej ciemnej stronie sieci, odliczamy dni do premiery nowego krążka, jaramy się każdą informacją, chłonąc zapowiedzi i fragmenty nowych kawałków…

Ze wszystkich nazwisk, jakie błyszczą na trackliście nadchodzącego albumu Daft Punk, Pharrell Williams jest zdecydowanie tym najgłośniejszym. Różne można mieć o tym muzyku zdanie, ale gigantycznego wpływu na muzykę pop nikt nie jest w stanie mu odmówić.

Nowa rockowa rewolucja przyszła znienacka na początku poprzedniej dekady i bardzo szybko zniknęła z pola widzenia, dowodząc tylko, że zachwyty prasy muzycznej to jedno, a szara rzeczywistość po wydaniu drugiej płyty to zupełnie inna sprawa.

25. stycznia 2013 roku, Disney zapewnił mającej premierę w tym samym roku, kolejnej części sagi Star Trek, znaczący wzrost wpływów z biletów. Dlaczego?

Pamiętacie ten ogromny wysyp rozmaitych gitarowych zespołów na początku poprzedniej dekady?

Boom na kino inspirowane klasycznymi komiksami o superbohaterach trwa i jego końca nie widać – nic więc dziwnego, że fanów facetów (oraz kobiet) w dziwacznych wdziankach jest coraz więcej. Problem w tym, że w morzu rozmaitych adaptacji komiksów bardzo łatwo trafić na coś złego. A nawet bardzo, bardzo złego.

Już w najbliższą noc z czwartku na piątek na ekrany polskich kin wejdzie Iron Man 3, kolejna odsłona zmagań Tony’ego Starka z rozmaitymi przeciwnościami losu, do tej pory zazwyczaj mającymi postać niezrównoważonych megalomanów zakutych w metalowe zbroje (i wiem, sam Tony Stark też jest megalomanem, często zakutym w zbroję i nieprzypadkowo użyłem tego sformułowana w tym miejscu).

Wyciągajcie z szaf czarne koszulki, ćwiekowane kurtki i ubłocone glany. Na scenę wracają bowiem ojcowie heavy metalu, na dodatek w (prawie) oryginalnym i klasycznym składzie!

May the 4th be with you! Świętujemy oficjalny Dzień Gwiezdnych Wojen, które przecież nie samymi filmami żyją. Uniwersum Star Wars skrywa powiem masę doskonałych książek, komiksów, gier i innych dzieł kultury.

May the 4th be with you! 4 maja to oficjalny Dzień Gwiezdnych Wojen, zatem nie można go spędzić inaczej, niż zagłębiając się w świat osadzony dawno temu, w odległej galaktyce. Tym bardziej, że Star Wars to uniwersum wykraczające daleko poza dwie trylogie filmów.

Majówka! Szykujcie piknikowe kosze, odkurzajcie rowery, uciekajcie sprzed monitorów! Nadszedł czas odpoczywania na świeżym powietrzu, błogiego lenistwa albo po prostu ładowania akumulatorów na najbliższe miesiące, w oczekiwaniu na wakacje.

Dla jednych jest horrorowym odpowiednikiem Quentina Tarantino, odważnym i bezkompromisowym twórcą, inteligentnie łączącym w jedną całość dziesiątki swoich inspiracji. Dla innych diabłem wcielonym i hałaśliwym kaszaniarzem, kręcącym tanie exploitation.

Chciałoby się powiedzieć, że rok 2013 będzie należał do komiksowych ekranizacji Marvela – problem w tym, że idąc tą droga, lata poprzednie już dawno zostały przez to studio zagarnięte, a końca tej inwazji wcale nie widać.

Tym razem nie ma co narzekać na jakość nowych wydawnictw – jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Nic, tylko słuchać!

Czy potraficie podać jakiś przykład serialu, który emitowany jest od 50 lat (z niewielkimi przerwami i jedną dłuższą, od 1989 roku do 2005), a przy tym wciąż ma swoją widownię, wciąż zbiera przed telewizor całe rodziny i wciąż potrafi zaskoczyć czymś, czego w żadnej inne serii próżno szukać?

Trylogia Sama Raimiego o Człowieku-Pająku nie zdążyła jeszcze na dobre pokryć się kurzem, a właściciele praw do tej postaci zdecydowali, ze nie ma co tego ciągnąć i lepiej będzie zacząć tę historię od nowa.

Save Rock and Roll to bezczelny i oczywisty skok na kasę. Nie wierzcie Pete’owi Wentzowi, mówiącemu, że członkowie grupy zebrali się, żeby nagrać krążek, który “fucking matters”.

Ledwo co napisałem o tym, że w przeciwieństwie do promującego swój nowy singiel Empire of the Sun, panowie z MGMT siedzą póki co cicho i spokojnie nagrywają nowy materiał, to jak na złość, pojawił się właśnie nowy utwór w wykonaniu tego duetu.