Michał Grązka

Szybko wytknę wszystkie bóle, których dostarczył mi w ostatnich latach Kazimierz Staszewski: po pierwsze, Unplugged. Cieszę się, że kolejny polski zespół został zaproszony przez MTV, jednak ta płyta to czysta masakra. Pokazuje dobitnie, że czas w tym wypadku nie działa pozytywnie na struny głosowe i nie uświadczymy już nigdy dźwięków takich, jak w zaśpiewanym szybko, ale i łagodnie „Posłuchaj to do ciebie”, czy też mocnym „Ja wiem to”. Już Hurra pokazała, że Kazik stara się śpiewać ze zbyt dużym tempem jak na swój wiek i teksty albo błyskawicznie recytuje, albo dostaje kompletnej zadyszki. Reaktywacja zespołu Kazik Na Żywo (świetny krok, zaliczyłem cztery koncerty w ciągu paru ledwie miesięcy) przyniosła płytę Bar la Curva / Plamy na słońcu, której mówię stanowcze nie i uzasadnię to krótko: jakkolwiek sympatyczny nie byłby Pan Tomasz Goehs, teksty w tej grupie zawsze tworzył jej lider i tak powinno pozostać. Dobitnie wskazuje na to chociażby jeden z tytułów: „Hanna Gronkowiec walczy”, któremu do subtelności tak daleko, jak to tylko możliwe.

Spójrzy na jeden z najlepiej sprzedających się gatunków gier komputerowych – gry akcji. Niegdyś człowiek przeszukiwał każdą ścianę w Wolfenstein 3D, bo w końcu za co którymś obrazem wąsatego przywódcy schowane były sztabki złota. Pozycja każdego przeciwnika była doskonale znana, odmienne wrogie jednostki miały zróżnicowane zachowania i gracz stawał się mistrzem w technikach walki z każdym z nich. To ekstremum sprzed wieków, którym nie warto zawracać sobie głowy? Posuńmy się więc nieco dalej – żeby nie odejść klimatem – do Return to Castle Wolfenstein. Punkty życia postaci były mocno limitowane, natomiast gracz wiedział, że już wkrótce podniesie się potężna żaluzja, która uwolni dwa monstra poruszające się w powietrzu na elektrycznym tułowiu. Dziesiątki śmierci w tym miejscu wymuszały zmyślną taktykę. Natomiast innym razem widoczny był skarb za kratkami nad kominkiem, jednak mimo rosnącej frustracji, ciężko było dojść do tego, jak dostać go w swoje ręce.

Przy okazji Dirty Bomb zastosowano te same sztuczki, które przyczyniły się do sukcesu Enemy Territory. Mamy więc liczne małe misje na każdej mapie, takie jak podłożenie bomby, pokonanie barykady czy transport ważnego ładunku. Bohaterowie są natomiast podzieleni na klasy, które wzajemnie się uzupełniają. Dzięki temu gra staje się idealna dla rozgrywek klanowych, gdzie podstawę stanowi taktyka i zgranie.

Tuż po uruchomieniu Nimble Quest, które dostępne jest za darmo w Google Play na Android i za 0,99 dolara w App Store na urządzenia z iOS, widzimy że twórcy nie kryją swoich inspiracji. Ekran główny krzyczy zachęcająco: „Pamiętasz Snake’a? Więc rób to, co tam!”. Zadaniem wszystkich, którzy pragną podjąć iście rycerską misję, jest wybicie wszystkich przeciwników na okołozamkowych lokacjach (lasy, cmentarze, dziedzińce, lochy i tym podobne). W międzyczasie nie wolno zderzyć się ze ścianą lub wrogimi jednostkami i należy zbierać nowych członków drużyny, którzy powiększają bohaterski szereg.

Gerard Butler przykuł moją uwagę dopiero w świetnej Rock’N’Rolli Guya Ritchiego, która chociaż odstawała od jego wcześniejszego Przekrętu, oferowała sprawdzony i zarazem rewelacyjny schemat. Wtedy dopiero zorientowałem się, że „tak, to ten gość, który osłaniał tyłek Angeliny Jolie w drugim Tomb Raiderze„. Od tej pory nieco uważniej śledzę każde pojawienie się nazwiska utalentowanego Szkota na kinowych plakatach.

Queens of the Stone Age zdążyło wprawić w zawód wielu fanów wypuszczając krążek Era Vulgaris. Wydanie dwupłytowe obfitowało w remiksy piosenek, które same w sobie nosiło znamiona elektronicznych brzmień i „tłustych” bitów. Aż chciało się powiedzieć, że ta grupa skończyła się na pierwszych trzech płytach. Debiutancki Queens of the Stone Age (oryginalnie, czyż nie?) pokazał, że dziedzictwo Kyuss zostało godnie przekazane. Genialne Songs for the Deaf udowodniło, że można jeszcze stworzyć płytę, która jest jedną zwartą kompozycją, w której powiązania między piosenkami czuć, nawet jeśli na okładce nie widnieje nazwa Pink Floyd. Natomiast Lullabies to Paralyze pozwoliło uwierzyć, że zespół ma świeże pomysły i jest w stanie wtłoczyć na jeden album kompozycje, z których każda jest inna, jednak równocześnie każda nadaje się na singlowy hit. A Era Vulgaris… no cóż, była. Za to nadchodzące … Like Clockwork zdaje się być krokiem wstecz – i to w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu.

Jeden z pierwszych naprawdę bulwersujących tytułów na PC po raz kolejny może zalać ekrany posoką. Mobilni gracze, szykujcie się! Oto nadchodzi odświeżona osłona klasycznego hitu, który według wielu mediów kreował psychopatów.

Michał Oracz, który jest twórcą najpopularniejszego polskiego systemu gier fabularnych, Neuroshima, w roku 2005 stworzył i wydał planszową wersję toczących się w postapokaliptycznym świecie bitew – Hex. Od tamtej pory pojawiło się już sporo dodatków, nabywcy tytułu poznali wszystkie opcje od podszewki, a turnieje stanęły na naprawdę wysokim poziomie. Jeśli jednak nie ma z kim grać lub przed wydaniem 100 zł na planszówkę chce się sprawdzić tytuł za darmo, warto zainteresować się jej wydaniem na urządzenia mobilne. To świetny sposób, żeby mając dokładnie tę samą produkcję, zaoszczędzić i zmierzyć się w starciu ze sztuczną inteligencją.

Zostawmy jednak na razie autobusy i skupmy się na podniebnych podróżach. Do niedawna w internecie można było znaleźć wywiady z podróżnikami, którzy – na przykład – lubili w piątek wyskoczyć do Włoch na dwie godziny na pizzę. I to wszystko – zero zwiedzania, robienia zdjęć, targowania się o ceny czy nawiązywania zagranicznych znajomości. Za to na przyjemność tą można sobie pozwolić w cenie niższej, niż bilet pociągowy do najbliższego miasta. Dosłownie, rekordziści potrafili wybrać się za granicę za niecałe dziesięć złotych w dwie strony.

Nie tylko zakaz deinstalacji znajduje się w funkcjach App Lock. Można również zablokować dostęp do ustawień czy zarządzania połączeniami telefonicznymi. Z pewnością jest to przydatne wtedy, kiedy tablet lub smartfon jest urządzeniem użytkowanym przez parę osób. Jest to sytuacje częsta szczególnie, kiedy jest to jedyne tego typu urządzenie w domu i wiele osób chce je czasem wykorzystać, np. do zabawy w jedną z mobilnych gier.

Sama rozgrywka opiera się na znanym typie „Infinite run”, którego głównym przedstawicielem jest znany i lubiany Temple Run 2. Twórcy Die Hard postanowili dołożyć parę dodatkowych elementów do tego gatunku. Gracze otrzymali przede wszystkim dynamiczną (w teorii) strzelankę TPP. Do zmiany torów biegu i skakania dochodzi więc namierzanie celów i przeładowywanie magazynka. Sporadycznie również wymierzanie kopniaków, w chwili gdy akurat uzupełniamy amunicję. Mimo w zamyśle ciekawych patentów, programiści pozbawili swój tytuł jakiegokolwiek klimatu. Kiedy w swoje ręce dostałem Into the Dead, ciężko mi było uwierzyć, że tak wiele da się wycisnąć z Infinite Run. Natomiast w Die Hard gram jedną ręką, podczas gdy druga podpiera mi głowę. Żeby nie usnąć albo żeby w znużeniu nie trzepnąć nią w biurko.

Opisywana aplikacja jest niezwykle prosta, funkcjonalna i intuicyjna. Po pierwszym uruchomieniu należy wpisać wybrany numer PIN – i najlepiej zapamiętać go lub zapisać w bezpiecznym miejscu. Później program pozwala na wybranie odpowiednich plików – zdjęć lub filmów. Od teraz dostęp do nich będzie możliwy tylko przez Keep Safe, który przy każdorazowym włączeniu będzie wymagał od użytkownika wpisania raz ustalonego kodu.

Pamiętam swój zachwyt, kiedy lata temu widziałem pierwszą grę wykorzystującą wykrywanie ruchu. Manewrując drogim telefonem bogatego kolegi, starałem się przeprowadzić ołowianą kulkę przez całą planszę, aż do mety. Już wtedy byłem zadziwiony tym, jak cała ta technika poszła do przodu. Na szczęście, ktoś wpadł na pomysł, żeby nowatorskie funkcje wykorzystywać w sposób bardziej produktywny, niż tylko do gier.

Mało kto nie lubi oszczędzać. Nawet ci, którzy zdołali wysupłać z portfela kilka(-naście) setek na smartfona czy tablet. Inwestycja w mobilne urządzenie zwraca się między innymi dzięki aplikacjom agregującym promocje.

Niestety, w przypadku mobilnych aplikacji, hasło „darmowe” bardzo często wiąże się z oprogramowaniem albo nastawionym na całą górę mikropłatności, albo na wyświetlanie bannerów i ofert wszędzie tam, gdzie tylko się da. W trakcie pracy z narzędziem nie jest to kłopotliwe, bowiem wystarczy tylko wyłączyć pojawiające się okno. Gorzej jednak, kiedy nawet po wyłączeniu programu, ma on stały wpływ na nasz górny pasek, który powoli staje się coraz bardziej zaśmiecony. Android umożliwia częściową deaktywację powiadomień, jednak szybciej i skuteczniej ten efekt można osiągnąć przy użyciu Notifications Off.

Konferencja TED (Technology, Entertainment and Design) pierwszy raz odbyła się 29 lat temu, ale dopiero od 1990 roku to wydarzenie ma miejsce każdego roku, w Kalifornii. To właśnie wtedy badacze z najróżniejszych dziedzin (także np. twórcy gier, czy przedstawiciele Google) dzielą się z publicznością swoimi pomysłami, wizjami i spostrzeżeniami. Co więcej, alternatywne, nieoficjalne spotkania oznaczone jako TEDx mają miejsce na całym świecie – w tym i kilkukrotnie w Polsce (m.in. w tym roku w Warszawie). I nie jest to zjazd nerdów, którzy opowiadają o odkryciu prehistorycznego pyłku na wiekowej skamielinie, ani o wpływie życia seksualnego muszek owocówek na zaburzenia globalnego mikroklimatu.

Każdy, kto w CV chce sobie wpisać wykształcenie co najmniej średnie, prędzej czy później będzie musiał uporać się z maturą. To może być droga przez mękę, albo zwyczajnie bzdura, w zależności od podejścia. Aby ułatwić zdanie tego egzaminu, pomocne może być kompendium wiedzy zawarte w aplikacji mobilnej.

Nie załapałem się na krótką promocję Another World na Android, kiedy tytuł ten kosztował, zdaje się, 0,99 dolara. Teraz powrócił do ceny 8,99 zł. Poważnie? Nie znam ani jednego powodu dla którego miałbym wydać te pieniądze. Znacznie lepszą inwestycją jest chociażby Max Payne czy The Bard’s Tale. Nie wspominając już o promocjach w cyfrowej dystrybucji na PC, gdzie za dziesięć złotych można dostać prawdziwe perełki, do tego nie aż tak stare.

Z jakimi „przygodami” spotkają się widzowie Dumblandu? Niemal tak absurdalnymi i groteskowymi jak w przypadku Happy Tree Friends. Jeśli jesteście ciekawi jak można złamać komuś kark przy pomocy kawałka drewna tkwiącego w ustach, równocześnie pozbawiając delikwenta wzroku… to powinniście udać się na specjalistyczne badania. Jeżeli jednak nie kręcą Was tego typu czynności (ani wiedza na temat stosunków płciowych kaczek), to i tak będziecie o nią wzbogaceni oglądając ten serial.

Dla wygody użytkowników, każde nowo otwarte narzędzie można ustawiać w dowolnym miejscu ekranu i zmieniać jego rozmiar. Jasne, na małym ekranie ciężko o zmieszczenie nawet najmniejszego dodatkowego elementu. Mimo to, czasem zachodzi potrzeba skorzystania z tego typu funkcji. Aplikację da się łatwo zminimalizować, dzięki czemu łatwe jest przełączanie się między właściwą treścią, a na przykład kalkulatorem. To świetny pomysł, kiedy chcemy kopiować poszczególne treści np. z artykułu i na bieżąco wklejać je do notatnika.

Mimo to, nie brakuje osobników różnych płci i kategorii wiekowych, którzy celowo prezentują się w sieci. W tym i w aplikacji Thumb. Stworzona prawdopodobnie do zadawania ciekawych pytań, obecnie roi się od wyszczerzonych w pozie duck-face nastolatek, które swoją „lustrzaną” fotografię komentują wpisem „Czy dobrze mi w czerwonym?”.

Nie mogę przestać biec. Chociaż może rozsądniej byłoby się gdzieś schować, udawać jednego z nich, gnam pod prąd. Jedyne, co mogę zrobić, to przechylać się to na prawo, to na lewo, manewrując między wyciągającymi po mnie swoje łapska trupami. Pędzę co sił, wsłuchując się w kolejne odgłosy pazurów zaczepiających się o moje ubranie. W pewnym momencie dostrzegam stłumiony błysk flary. To ktoś z powietrza zrzucił zaopatrzenie. Chociaż od leżącej skrzyni dzieli mnie kilku umarlaków, wykonuję między nimi błyskawiczny slalom i dopadam zdobycznego pistoletu. Jedyne co mam w świadomości to metry, które przebiegłem i ilość pocisków w magazynku. Nabojów jest zbyt mało, a drogi do przebiegnięcia zbyt dużo.

Co za powyższym idzie, bardzo często można się poważnie naciąć. Jeśli za trzaśnięcie drzwiami taksometr naliczył dziesięć złotych, wiedz że dzieje się coś złego. Żeby unikać tego typu nieprzyjemności, tworzone są rozmaite aplikacje. Jedną z nich jest Złap Taxi.

Niedawno nasze koleje na swojej stronie internetowej umieściły opcję wyświetlania rzeczywistej przebytej trasy danego połączenia. Dzięki temu, przed odebraniem kogoś z dworca wiemy, że np. nie ma się co śpieszyć, ponieważ pociąg jest o dwie miejscowości dalej od celu, niż być powinien. Choć jest to zerowe pocieszenie w kontekście przeciwdziałania spóźnieniom, informacja jest zawsze cenna.

Ciężko stworzyć naprawdę dobrą, oryginalną grę na urządzenia mobilne. W końcu nie da się wymyślić drugiego Angry Birds. Rankingi popularności pokazują, że grupa Fingersoft podjęła się wyzwania dążenia na szczyt. Z sukcesem!

Nazwa narzędzia mogłaby być śmiało zapisana jako ∞Tracks, gdyż w tym projekcie chodzi właśnie o nieskończoność utworów. Objawia się ona tuż po instalacji programu. Po zalogowaniu się, lub – naturalnie – połączeniu profilu na Facebooku, należy wybrać gatunki muzyczne, które nas interesują. Dalej jest już z górki – po lewej pojawia się menu, w którym wybrać można profil, tagi i opcje sortowania muzyki (m.in. promowane, najnowsze i popularne), natomiast z prawej strony interfejsu znajdują się miniaturki gotowych playlist z opisami.

dotrzechdych.pl to mobilna wersja serwisu o tej samej nazwie. Nazwie, która na dodatek mówi o stronie wszystko. Autorzy udostępnili bogaty zbiór przystępnie napisanych recenzji. Ciężko tu oczywiście o zadowolenie smakoszy, którzy na przystawki muszą mieć zalatujący skarpetą ser, a po spróbowaniu wypluwają drogi trunek. Jednak wszyscy ceniący prostą opinię, która da jasno do zrozumienia czy zakup jest warty swojej ceny, będą zadowoleni. Opisy tworzone na luzie przywodzą na myśl chociażby takie dzieła jak Książka Kucharska Zielonego Anarchisty, gdzie przepisy były tłumaczone w sposób przystępny dla gastronomicznych analfabetów. Jako przykład dla tej dygresji, zacytuję fragment przepisu na „Chamskie kluski”, z wymienionego dzieła: „Zanim zacznie wrzeć spoko zdążysz wsypać mąkę do miski, wlać w nią ćwierć szklany wody, wymiętosić łapami na jednorodną masę (…)”. To daje doskonały obraz tego, z jaką „swojskością” recenzji można spotkać się w dotrzechdych.pl.

Wymienione narzędzia mają tę podstawową wadę dla rodzimych posiadaczy urządzeń mobilnych, że oferują przede wszystkim skróty z zagranicznych mediów. Opisywana aplikacja, która premierę miała w tym roku, skupia się na polskojęzycznych mediach, co z góry zapewnia jej przynajmniej częściowy, lokalny sukces. Wszyscy, którzy nie dość dobrze radzą sobie z językiem angielskim, a lubią mieć najważniejsze wiadomości w zasięgu ręki, powinni zainteresować się tą pozycją dostępną w Google Play.

Świąt nie widać tylko w pogodzie, która nieodmiennie płata figle. Niemniej, zarówno długi weekend, jak i rodzinne tradycje i wystawy sklepowe zarzucają nas jajkami, królikami i podobnymi kulturowymi wytworami.

Dźwięki płynące z urządzeń mobilnych bardzo często pozostawiają wiele do życzenia pod kątem jakości. Mimo to, przy pomocy rozmaitych programów, można podrasować konkretne brzmienia zgodnie z własnymi preferencjami.