Wayward Pines

Pierwszy – i prawdopodobnie wcale nie ostatni – sezon „Wayward Pines” za nami. Telewizyjny debiut reżyserski M. Night Shyamalana wypadł bardziej okazale, niż można się było spodziewać – to serial daleki od ideału, ale dający się oglądać z przyjemnością.

Obok wielu wad ostatniej części trylogii „Wayward Pines”, „Krzyk” ma też jedną zasadniczą zaletę. To jedna z tych książek, od których trudno się oderwać, nawet pomimo tego, że czytając ją ma się bolesną świadomość jej niedostatków.

Nazywany (mocno na wyrost) następcą kultowego „Miasteczka Twin Peaks” serial „Wayward Pines”, który miał premierę wczoraj, nie ma w sobie wiele z dzieła Davida Lyncha. Co wcale nie znaczy, że nie wart jest uwagi.

Na trzeci sezon „Miasteczka Twin Peaks”, które powróci na ekrany telewizorów po dwudziestopięcioletniej przerwie, musimy czekać do czerwca 2016 roku. Być może ten czas umili nam wyraźnie inspirowany dziełem Lyncha serial „Wayward Pines”, którego pierwszy zwiastun można już zobaczyć w Sieci.

Zaskakujące zakończenie „Szumu”, pierwszej części trylogii „Wayward Pines, pozostawiło mnie w stanie głębokiego zaciekawienia co do przyszłych wydarzeń. Choć tytuł kontynuacji, „Bunt”, dość wyraźnie wskazuje na to, czego można się po niej spodziewać, wiele pytań wciąż pozostaje bez odpowiedzi: kto będzie się buntował, przeciw komu lub czemu i przede wszystkim – jak zakończy się ten uzasadniony, choć z góry pozbawiony szans na zwycięstwo zryw. 

Po „Miasteczku Twin Peaks” życie rozmaitych twórców nie jest łatwe. Każde ich dzieło o małym, pozornie spokojnym miasteczku, w którym dzieją się dziwne i niewytłumaczalne rzeczy, chyba już zawsze będzie porównywane do tego kultowego serialu Davida Lyncha. I cóż, mało kto wyjdzie z tej konfrontacji obronną ręką. Crouchowi w „Wayward Pines” się udało.