Rozrywka.Blog

Dlatego kolejnym miejscem, do którego zawitamy są tym razem okolice Bośni i Hercegowiny. Jak żołnierz gramofon reperował jest opowieścią Aleksandara – chłopca uciekającego od brutalnej rzeczywistości i starającego się zrozumieć skomplikowany świat dorosłych. Mieszka razem ze swoją wielopokoleniową rodziną w małej wiosce – Wyszegradzie. Mimo uwielbienia komunizmu oraz ulatniającej się w tle wojny, wszyscy żyją własnym życiem, które jest społecznie unormowane i znormalizowane. Oczywiście, zależy to od prywatnego spostrzegania koncepcji normalności. Ale dla Aleksandara codzienny byt jest jak najbardziej zwyczajny i prosty. Dlatego ubarwia swoją opowieść o elementy nie do zauważenia gołym okiem. Bo uroczyste otwarcie ubikacji, naszykowana z tego powodu rodzinna wyżerka czy też chłopięca perspektywa na dziewczęcy świat są dość nietypowym i osobistym obrazem kraju i jego obywateli.

Petera rzuciła najbardziej seksowna aktorka kryminalnego serialu telewizyjnego – Sarah Marshall. Nie potrafi sobie jednak poradzić z rozstaniem i pogrążony w depresji próbuje zapomnieć o byłej dziewczynie. Nie udaje się mu to jednak. Jest ona wszędzie. Widzi ją w pracy, bowiem komponuje ścieżkę dźwiękową do serialu Sary, ale ma ją również w domu, gdyż na każdym kanale można zobaczyć najnowsze wieści ze świata panny Marshall. Za radą swoich dwóch najbliższych przyjaciół, Peter postanawia wyjechać na Hawaje, by zapomnieć. Jednakże do tego samego kurortu przyjeżdża właśnie jego eks z nowym chłopakiem – muzykiem rockowym. Co zrobi Peter, aby pogodzić się z odejściem Sary?

Rok 1944 – koniec II Wojny Światowej. Naziści są pewni przegranej więc sięgają po ekstremalne środki. Sprowadzają człowieka imieniem Rasputin. Ma on zamiar otworzyć wrota piekieł i wydobyć z niego demona, który wraz z hordą przyjaciół ma pomóc nazistom walczyć u boku Fuhrera. Jednakże wojska amerykańskie odkrywają miejsce spotkania i krzyżują plany oddziałom niemieckim. Pomimo że wygrali bitwę i zdążyli zamknąć portal, to w międzyczasie zdołało się z niego wydobyć dziwne stworzenie – mały czerwony chłopiec z kamienną ręką, ogonem i niedorośniętymi rogami. Amerykanie postanowili przygarnąć go do siebie i nazwali go Hellboyem. 60 lat później, dorosły już demon jest tajną bronią rządu Stanów Zjednoczonych i z pomocą agentów FBI walczy z innymi potworami pojawiającymi się na ulicach.

Niedaleko Statuy Wolności rozbija się ogromny meteoryt, z którego wychodzi elegancko ubrany czarnoskóry człowiek. Podąża on ulicami Nowego Jorku, gdy nagle zostaje potrącony przez samochód. Gina, która prowadziła pojazd, próbuje pomóc nieznajomemu przybyszowi, lecz znika on z miejsca wypadku. Okazuje się, że wewnątrz jego ciała jest mnóstwo mikroskopijnych ludzików przybyłych z kosmosu i pragnących uratować swoją planetę. Aby tego dokonać, muszą odnaleźć urządzenie wchłaniające zapasy wody z naturalnych zbiorników ziemskich. Mają na to dwa dni, gdyż później padnie im zasilanie. W tym wszystkim pomoże kosmitom syn Giny, który przypadkiem wpadł w posiadanie potrzebnego przyrządu kilka tygodni wcześniej. W obawie przed dekonspiracją, statek naśladuje ludzkie odruchy i przybiera imię Dave, aby nie wyróżniać się z tłumu.

Recenzowany tytuł rozpoczyna wstęp napisany przez narratora książki, konkretnie człowieka z ONZ, który 12 lat po największej wojnie jaką znała ludzkość sporządził raport na temat jej przebiegu. Wieloletnie podróże, podczas których rozmawiał ze świadkami najbardziej gorących wydarzeń wojennych zostały jednak mocno w raporcie okrojone, dlatego jego autor postanowił wydać książkę, w której zawarł oszałamiające opowieści napotkanych ludzi. Jedyne wypowiedzi narratora to szczątkowe opisy spotkań ze świadkami oraz rzadkie do nich pytania. W ten sposób otrzymujemy dość obszerny zbiór wywiadów… Zaraz, ja przecież nie wspomniałem o najważniejszym – o co w ogóle chodzi z tą wojną?!

Jody to niewyróżniająca się z tłumu zwykła kobieta, która pracuje jako sekretarka w jednej z dużych firm. Gdy pewnego wieczoru wraca do domu, nieznany osobnik atakuje ją, wgryzając się w szyję. Następnego wieczoru Jody budzi się przykryta koszem na śmieci i z poparzoną ręką. Sama nie wie, co się stało i co ma zrobić, aby dowiedzieć się prawdy. Jednak kiedy odczuwa, że jest silniejsza niż oprych grasujący po ulicach San Francisco, opuszcza swoje dotychczasowe lokum. W pewnym momencie na jej drodze pojawia się Thomas C. Flood – student i niedoszły pisarz, pracujący na nocnej zmianie w supermarkecie. Jest zauroczony piękną Jody i pod wpływem spontanicznej decyzji postanawia z nią zamieszkać. Fakt, że jego nowa dziewczyna stała się wampirem wcale mu nie przeszkadza. Ktoś jednak ich śledzi i ma zamiar przeszkodzić tej sielankowej egzystencji.

A czymże jest owa „Akwaforta”? Chyba najbliżej jej do fantastyki, gdyż tej nie brakuje ani trochę w powieści. Rzeczy nieprawdopodobne zostały ukazane w dość niezwykły sposób i wiele z nich daje do myślenia. Właśnie, książka – prócz nawiązań do innych utworów – wręcz zmusza do refleksji. Zostały w niej poruszone tematy dotyczące egzystencji, filozofii, religii, wiary w Boga. Postaci nierzadko mówią zagadkami, co powoduje, że czytelnik nie może czuć się obojętny na to, co próbuje autorka przekazać. Bez cienia wątpliwości recenzowany tytuł nie jest dla wszystkich, a poleciłbym głównie tym, którzy znudzeni są schematycznym, do bólu ogranym fantasy.

Bo praktycznie nawet tak męska książka jak Męska sprawa nie jest aż tak męska, jak powinna być. Może to trochę zawiłe, to prawda, ale wszystko w swoim czasie.

Najnowsza powieść pani K. przenosi nas kilkadziesiąt lat wstecz. Śledzić będziemy losy Basi – matki głównej bohaterki Domu…. Akcja zaczyna się w czasie II Wojny Światowej, a kończy mniej więcej podczas upadku komunizmu w Polsce. Na pierwszy rzut oka mamy wszystko to samo, co w pierwowzorze. Styl, dialogi, schemat wydarzeń wydają się uderzająco podobne. Jednakże, jak powszechnie wiadomo, diabeł tkwi w szczegółach.

Akcja „Snu Kasandry” przenosi nas do dzielnic Londynu zamieszkiwanych przez angielską klasę robotniczą. Głównymi bohaterami są dwaj bracia, Ian i Terry. Mimo że są połączeni więzami krwi, to różnią się od siebie diametralnie. Ian to ambitny, szukający stabilizacji w życiu osobistym i zawodowym człowiek. Aktualnie pomaga swojemu podstarzałemu ojcu w prowadzeniu restauracji. Natomiast Terry to rodzinny i wrażliwy mechanik samochodowy nie posiadający wyrafinowanych planów na przyszłość i będący nałogowym hazardzistą. Pewnego dnia obydwie postacie potrzebują w szybkim terminie ogromnych sum pieniężnych. Bracia zwracają się więc o pomoc do swojego bogatego wujka Howarda. Zgadza się on na pożyczkę dla swoich siostrzeńców, ale pod jednym warunkiem – jej spłata ma polegać na zabiciu inspektora finansowego, który ma dowody, dzięki którym może umieścić Howarda w więzieniu na ładnych parę lat. Co zadecydują bracia postawieni w sytuacji kryzysowej?

Akcja filmu dzieje się na ulicach Londynu. Młoda, amerykańska studentka dziennikarstwa Sondra przychodzi wraz ze znajomymi na show iluzjonisty, Sida Watermana. [kurcze, miałem przeczucie, że będzie coś o iluzjonistach… – Volt.] Zostaje wybrana z publiczności jako ochotniczka do odegrania sztuczki „z szafą”. Gdy bohaterka wchodzi i czeka aż paplanina starucha się skończy, zauważa ducha dziennikarza, który uświadamia ją kto jest najbardziej poszukiwanym angielskim seryjnym zabójcą nazywanym przez prasę „The Tarot Killer”. Dziewczyna nie wie, czy to, co usłyszała jest prawdą lub może kolejną sztuczką magika. Po występie, studentka podchodzi do sztukmistrza i opowiada o swojej wizji. Okazuje się, że postać z tamtego świata pojawiła się naprawdę i wyjawiła im bardzo ważną tajemnicę. Zanim jednak ją sprzedadzą ruszają nasuniętym tropem do arystokratycznego lorda, aby go zdemaskować. Czy jednak to właśnie on jest zabójcą? [Więcej spoilerów nie mogłeś wcisnąć w jednym zdaniu? :D – Volt.]

„Człowiek, który powiedział, że jestem w czepku urodzony, miał świętą rację. Ludzi przeraża to, jak wiele w życiu zależy od szczęścia i jak wiele pozostaje poza naszą kontrolą. Podczas gry w tenisa zdarza się, że piłka uderza w górną krawędź siatki i balansuje przez chwilę, nim spadnie na jedną lub drugą stronę kortu. Przy odrobinie szczęścia ląduje po stronie przeciwnika i wygrywasz. Innym razem spada na twoje pole i przegrywasz.”

Przenosimy się do Nowego Jorku w lata 40. XX wieku. C.W. Briggs (Woody Allen) jest detektywem ubezpieczeniowym, który, wykorzystując standardowe metody śledztwa, zawsze skutecznie rozwiąże nawet najtrudniejszą sprawę. Pojawia się jednak konkurencja – młoda i atrakcyjna Ann Fidgerald (Helen Hunt). Zazdrosny Briggs wybiera się na przyjęcie, na którym zostaje zahipnotyzowany wraz ze swoją nową rywalką. Hipnotyzer wykorzysta Briggsa w transie, aby ograbić najbogatszych mieszkańców Nowego Jorku.

„Człowiek, który powiedział, że jestem w czepku urodzony, miał świętą rację. Ludzi przeraża to, jak wiele w życiu zależy od szczęścia i jak wiele pozostaje poza naszą kontrolą. Podczas gry w tenisa zdarza się, że piłka uderza w górną krawędź siatki i balansuje przez chwilę, nim spadnie na jedną lub drugą stronę kortu. Przy odrobinie szczęścia ląduje po stronie przeciwnika i wygrywasz. Innym razem spada na twoje pole i przegrywasz.”

No i jestem w kropce. Jak tu coś interesującego napisać, skoro już Wam przekazałem swoje odczucia odnośnie filmu? Właściwie już mógłbym napisać „Playback poleca” i postawić kropkę. Ale ja wiem, jak nas kochacie i Was nie zawiodę!

Kleinman (Woody Allen) to nieudolny funkcjonariusz straży obywatelskiej, która ma za zadanie odszukać grasującego po ulicach mordercę. Dusi on swoje ofiary struną fortepianową, a zwłoki pozostawia leżące na ulicy. Jego cechą charakterystyczną jest nocny atak w gęstej mgle tak, aby nikt nie zauważył jego twarzy. Nagle, główny bohater traci z oczu swoją drużynę. Błądząc samotnie po mieście stara się ją znaleźć i dowiedzieć się jaka jest jego rola w tajemniczym planie. Po drodze spotyka jednak Irmy (Mia Farrow), połykaczkę mieczy z cyrku stacjonującego na obrzeżach miasta. Razem będą musieli przetrwać noc i złapać niebezpiecznego złoczyńcę.

A to nie byle jaka pochwała, takie obrazy nie powstają na co dzień, nawet spod ręki Allena. Muszę przyznać, że po obejrzeniu kilku jego dzieł znużyłem się niezmiernie podobnymi koncepcjami i moralnym niepokojem reżysera-scenarzysty (co nie umniejsza jednak ich świetności), toteż postanowiłem zobaczyć coś nieco odmiennego. I tak trafiłem na Słodkiego drania. Jedyny bodaj film z przeze mnie obejrzanych, gdzie Allen zajmuje się „tylko” reżyserią i scenariuszem.

W tej kolekcji Allen w dalszym ciągu nie odchodzi od swojego absurdalnego poczucia humoru, które jest bardzo brytyjskie jak na jego amerykańskie korzenie. Jednakże tutaj większość tekstów kręci się wokół miłości. Autor bawi się w obserwatora społecznych zachowań. Przykładowo, „The Whore of Mensa” znakomicie oddaje klimat detektywistycznych powieści w stylu noir, a głównymi motywami jest prostytucja i edukacja. Większość rzeczy pokazanych w tej historii została później wykorzystana w Annie Hall. Gdzieś tu krąży mit sprzedawania się na rzecz nauki. Przy rozwoju intelektualnym lepiej go spożytkować niż tylko posiadać dyplom i pozostawić go na półce. I właśnie przez ukazanie w ironiczny sposób tej sytuacji (szczególnie, gdy w tamtych czasach kobiety tak naprawdę zaczęły rozumować pojęcie równouprawnienia), to właśnie to opowiadanie wydaje się wywyższać całą resztę.

Alice Tate to znudzona kura domowa mieszkająca z mężem i dwójką dzieci w luksusowym apartamentowcu na Manhattanie. Jej wolność jest w pewnym stopniu ograniczona. Nie gotuje, bo robi to za nią kucharka; nie sprząta, bo zajmuje się tym sprzątaczka; nie zajmuje się dziećmi, bo od tego ma opiekunkę. To, co dla wielu bogatych panien jest błogosławieństwem, dla Alicji jest monotonią życia. Jej plan dnia jest ustawiony – odebrać dzieciaki, pójść na zakupy z sąsiadką lub wybrać się do kosmetyczki. Tytułowa bohaterka nie jest jednak do końca szczęśliwa. Nie dość, że nie układa jej się z mężem, to jeszcze doskwiera jej ból w plecach. Zamiast wybrać się do lekarza, znajoma poleca jej wizytę u chińskiego uzdrowiciela, dr Yanga. On tak naprawdę diagnozuje problem Alicji i w ramach kuracji daje jej tajemnicze zioła. Dzięki nim kobieta staje się o wiele bardziej śmielsza i będzie miała ochotę na zmianę dotychczasowego żywota.

A jak sobie poradził w produkcji aż tak (z pozoru) różniącej się od dosyć lekkich filmów dla nastolatek? Odpowiedź jest prosta. Przygotował lekki film dla nastolatków oraz trochę starszych kolegów. A i ich dziewczyny powinny być zadowolone z widoku na ekranie, bowiem w głównej roli zobaczymy Jima Sturgessa, aktora, który dał się poznać szerszej publiczności dzięki występie w świetnym Across the Universe. Niestety, po filmie, pewnie jak wiele innych osób, spodziewałem się czegoś lepszego, ambitniejszego. A tymczasem dostaliśmy wprost doskonały film na wieczorny seans telewizyjny po całym męczącym dniu. W sam raz do butelki bursztynowego płynu bądź kolacji. Nasze ciało będzie się mogło w spokoju zająć trawieniem, nie przeszkadzając sobie zbędnymi procesami myślowymi.

Rodzinnym miastem reżysera jest Nowy Jork. Urodził się na Brooklynie 1 grudnia 1935 roku jako Allen Stewart Konigsberg. Pochodził z prostej rodziny. Jego matka, Nettie, była księgową w rodzinnym biznesie, a ojciec Martin kelnerem i jubilerem. Wychowując się w Midwood, Allen głównie obracał się wokół klasy średniej, co dziś czyni go znakomitym obserwatorem tej społeczności. Jego dzieciństwo nie było jednak zbyt wesołe. Nettie i Martin nie dogadywali się zbyt często, co doprowadzało do wielu niepotrzebnych kłótni. W dodatku, nie miał dobrych relacji z matką, która była srogą i wybuchową kobietą. Przez osiem lat Allen uczęszczał do hebrajskiej szkoły, gdzie nauczył się mówić w języku jidysz (innymi słowy, po żydowsku). Nosił przezwisko „Red” ze względu na swoje rude włosy. Mimo to był dość znanym i popularnym uczniem. Na przerwach zabawiał rówieśników, wykonując karciane i magiczne sztuczki. Był również bardzo dobrym koszykarzem i baseballistą. Aby zarobić trochę grosza, Allen zaczął pisać kawały i skecze dla Davida O. Albera, który umieszczał je potem na łamach jednej z nowojorskich gazet. W wieku 16 lat odkrył go niejaki Milt Kamen i dał mu możliwość współpracy z Sidem Caesarem (odtwórca roli Calhouna w obu częściach Grease). Wtedy właśnie Konigsberg przyjął pseudonim Woody Allen. Chłopak skończył liceum i spróbował swoich sił na NYU (New York University), gdzie studiował film i komunikację. Długo jednak tam nie pobył. Nie zdał egzaminu właśnie z filmu i został wyrzucony z uczelni. Jak na ironię losu, nikt nie spodziewał się, że młody Konigsberg zostanie kiedyś jednym z najbardziej znanych reżyserów amerykańskich. Przez krótki czas uczęszczał do Kolegium Miejskiego Uniwersytetu Nowego Jorku, ale z tego, co wiadomo, do dziś nie posiada wyższego wykształcenia, a szczególnie związanego z filmem i reżyserią.

Główny bohater, Alvy Singer (Woody Allen), wiedzie spokojne życie na Manhattanie. Jest znanym i poważanym komikiem. Wszystko jednak się zmienia, gdy jego przyjaciel poznaje go z roztrzepaną, ale i piękną piosenkarką z nocnego klubu, Annie Hall (Diane Keaton). Na początku utrzymują kontakt stricte koleżeński, ale z czasem zaczyna między nimi iskrzyć i rodzi się niecodzienne uczucie powodujące, że Alvy i Annie zamieszkają razem i przeżywają kolejne dni życia. Mimo to, stosunek postaci granej przez Allena do swojej miłości nie jest taki jaki powinien być. Alvy uświadamia sobie, że jest zakochany dopiero wtedy, gdy Annie poszukuje nowego życia przy boku kochanka. Co zrobi główny bohater, aby ocalić związek?

Wyobraźcie mnie sobie bowiem, jak leżę na plażowym kocyku, popijam Caprice i zaczytuję się w książce o tytule „Wakacyjne przyjaciółki”. Abstrakcja. Zamiast tego telepię się, siedząc na kanapie, odliczam strony do końca i rozmyślam, ile fascynujących rzeczy mógłbym robić zamiast czytać babskie romansidło. Ze szkodą dla pani Luanne Rice Playback zinem sfeminizowanym nie jest i prawdopodobnie nie będzie, a jedyne przedstawicielki pięknej płci to korektorki. A „Wakacyjne przyjaciółki” to literatura kobieca w pełnym wymiarze. Opowieść o miłości i przyjaźni.

Licencję na tytuł posiada Activision, a oni zwykle – podkreślam: zwykle – jeżeli się o jakąkolwiek poważną licencję starają, to znaczy, że mają już jakiś konkretny pomysł na grę. A jak nie pomysł, to przynajmniej silnik – to samo cacko, które napędza Call of Duty 4, wygeneruje także kamienną buźkę Bonda. Jamesa Bonda. I nie tylko, bo umożliwi również przewracanie stołów, wypruwanie pierzyn z poduszek bądź też zrzucanie żyrandoli z sufitów, a te z kolei narobią sporo szumu pomiędzy nieskłonnymi do dyplomacji panami stojącym poniżej… O, to przynajmniej technicznie powinno być przyzwoicie!

Zapędziłem się jednak zbyt daleko, bo to tylko zwykła recenzja filmu. I to właśnie takiego, który dostarcza adrenaliny. Oto bowiem na ekrany wpada znowu Hulk. Zły, brzydki i zielony. Gdyby zobaczył go Pudzian, wpadłby w kompleksy. Do czasu aż zobaczyłby, kim jest Hulk, gdy nie jest zielony – małym, chudym naukowcem Brucem Bannerem.

Skąd właściwie wziął się pomysł na „Niepiosenki”? Powód jest prosty – zepsuty komputer Kazika. Kiedy doszło do awarii, okazało się, że wszystkie teksty, które muzyk napisał, mogą zostać zniszczone. Jako że Staszewskiemu nie na rękę byłoby łażenie po różnych redakcjach i zbieranie swoich dzieł, postanowił, że coś trzeba zrobić, aby już nigdy podobna sytuacja, która mogłaby spowodować utratę felietonów, nie nastąpiła. Najlepszym pomysłem było wydanie książki. Autor byłby spokojny, że teksty zachowają się, zaś dodatkowo (a może przede wszystkim?) fani mieliby niesamowitą radochę z takiej lektury. Kazik zaczął odwiedzać przeróżnych wydawców, którzy, owszem, byli zainteresowani wydaniem takiego czegoś, jednak mieli swoje warunki, na które Kazik nie chciał przystać (m.in. dołączenie płyty z piosenkami Kazika lub też nawet nagranie nowej). Akurat w tym samym czasie starszy syn artysty miał problem z tym, co chce w życiu robić. Jego pasją były książki, więc ojciec z synem postanowili to jakoś połączyć. Kazik Staszewski (bo tak syn się nazywa) miał wydać książkę tak, jak tata sobie wymarzył. I tak też się stało.

Spokojny nowojorski poranek rozpoczyna się tragicznie dla obywateli krążących blisko Central Parku. Niewiadomy czynnik spowodował, że ludzie zatrzymali się w miejscu i mieli wielką ochotę popełnić samobójstwo. Czyżby to był wirus? A może terroryści wykorzystali broń biologiczną, aby zniszczyć ludność amerykańską? Większa panika rozsiewana jest w momencie, gdy to samo spotyka kilka innych miast leżących na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Elliot Moore – nauczyciel fizyki w liceum w New Jersey – postanawia wraz z żoną Almą, jej bratem Julianem i bratanicą Jess jak najszybciej opuścić miasto, zanim nieznana zaraza dotknie również ich. Wkrótce wszyscy znajdą się w samym centrum tajemniczego kataklizmu.

Francja chyli się ku upadkowi. Konserwatyści i radykalni prawicowcy walczą o przejęcie władzy w kraju. Spór ten wywołuje polityczną rewoltę, co jest widoczne poprzez liczne zamieszki uliczne. Grupa młodych złodziejaszków chce wykorzystać sytuację i dokonać napadu, po którym się wzbogacą i będą mogli żyć dostatnie z dala od niszczejącej francuskiej demokracji. Niestety, plan napadu okazuje się fiaskiem. Złodzieje uciekają jak najdalej od rujnowanego miasta i zatrzymują się w pensjonacie tuż przy niemieckiej granicy. Nie wiedzą jednak, że czeka tam na nich bardziej bolesna kara niż więzienie.

Jeff, Amy, Eric oraz Stacy to Amerykanie wspólnie spędzający wakacyjny wypoczynek w Meksyku. Nie martwią się życiem w Stanach i zatapiając się w alkoholu szaleńczo imprezują. W przedostatnim dniu wyprawy poznają Niemca Mathiasa, który przyjechał z Europy wraz ze swoim bratem i jego dziewczyną. Zwierza się młodym ludziom, że wcześniejszego dnia jego kompani wyruszyli zbadać tajemnicze ruiny Majów i do tej pory nie wrócili. Chęć zaczerpnięcia wiedzy o kulturze kraju, w jakim wypoczywają motywuje grupę przyjaciół do odbycia wędrówki do pradawnej świątyni. Wkrótce okaże się, że będą musieli walczyć o swoje własne życie.

Ameryka została zniszczona. Dookoła popiół miesza się z opustoszałymi budynkami oraz zalesiony terenami. Ludzie, jeśli przeżyli, to ukrywają się z dala od większych społeczności i żyją z dnia na dzień. W tym upadłym świecie obserwujemy ojca i syna, którzy chcą uciec przed srogą zimą na południe kontynentu. Są wychudzeni i chorowici, a ich zapasy żywności stopniowo się kończą. Mimo to, próbują dobrnąć do celu swojej podróży. Muszą jednak uważać na niebezpieczeństwa, które mogą czyhać na każdym rogu ich długiej i męczącej wędrówki.