Rozrywka.Blog

Batman jest pod tym względem jednak najlepszy, facet bije na głowę wszystkich swoich „kolegów po fachu”. Gacek jest ni mniej, ni więcej tylko czymś na kształt Hugha Hefnera w ich fantastycznym, pozbawionym prawa grawitacji (i bólu) świecie. A oto przegląd kilku „najdłuższych” przystanków na krętej, wyboistej i długiej drodze życia Bruce’a Wayne’a.

Se-jin is a young woman who lives alone in an apartment outside Seoul. She doesn’t know what to do with herself after work, so instead of working on her computer, she takes her binoculars and observes people from the opposite block of flats. Soon, she discovers that every night, at the same time, when the lights turn off, one person dies in mysterious circumstances. Se-jin wants to find out the truth about those tragic deaths by conducting her own private investigation. Still, she must be cautious not to become the next victim.

Ciężko udzielić odpowiedzi na to pytanie, jest to wręcz niemożliwe. Głównie dlatego, że każdy z twórców miał całkowicie odmienną wizję autorską. Burton stworzył teatr groteski, będący hołdem dla komiksowych przygód Batmana oraz dla starych, amerykańskich filmów s-f. Dzieł Schumachera nie oglądałem, ale podobno niewiele straciłem. Nolan powiedział „stop” wizjom obu tych panów i pokazał, jak on to widzi. Wszystko zaczęło się w 2005 roku, wraz z premierą…

I tutaj mamy do czynienia z wyludnioną planetą po tym, jak zalały ją góry śmieci. Właśnie to stało się powodem opuszczenia Ziemi przez wszystkich jej mieszkańców na statek kosmiczny Axiom. Podróż, która miała początkowo skończyć się po pięciu latach, „nieco” się wydłużyła i trwa już okrągłe siedem wieków. Ludzie za sobą pozostawili tylko zdegradowany ekosystem i małego robota sprzątającego o imieniu Wall.E. Ten przez 700 lat samotnie sprzątał efekty uboczne wysokiej konsumpcji, dokładnie tak jak został zaprogramowany, umilając sobie wolny czas oglądaniem w kółko kasety ze starym musicalem. W końcu „niebiosa” zsyłają mu towarzyszkę – Eve, nowoczesnego robota badawczego. Rozpoczyna się ciekawa znajomość, która doprowadzi Wall.E-go dalej, niż byłby w stanie przypuszczać.

Jak nietrudno się domyślić, podstawę tego ostatniego stanowią piosenki najlepszego zespołu na świecie – The Beatles. Z racji tego, że słucham ich niemal codziennie, byłem bardzo ciekawy, jak scenarzyści i reżyser wykorzystają utwory „Żuków” w swoim filmie. Miałem pewne obawy, czy aby twórcy potrafili wykorzystać potencjał drzemiący w piosenkach. Ten temat oczywiście poruszymy, ale teraz skupmy się na fabule.

Pierre jest tancerzem zawodowym w jednym z paryskich teatrów. Pewnego dnia dowiaduje się, że ma poważne schorzenie serca i niebawem umrze. Pogrążony w depresji nie wie, co zrobić. Zostaje sam jak palec i próbując zapełnić czas obserwuje spacerujących ludzi z balkonu swojego mieszkania. Jednak o chorobie Pierre’a dowiaduje się jego siostra Elise. Chcąc towarzyszyć bratu w jego ostatnich chwilach, przeprowadza się do niego wraz ze swoimi dziećmi. Tym samym wspierają się nawzajem oraz szukają tego prawdziwego smaku życia na ulicach Paryża.

Ta krótka powieść Ahmeta Zappy, będąca jedynie zalążkiem jakiejś większej historii, jest jakby zbiorem informacji na temat przeróżnych straszydeł, czających się na swoje ofiary gdzieś w ciemnościach. Oprócz dosyć ciekawej (acz niezbyt oryginalnej) historii mamy też do czynienia z bogatymi opisami konkretnych stworów, wraz z przepisem na ich pokonanie bądź odstraszenie. Dzieciakom z całą pewnością się spodoba. Książka przeznaczona jest dla dosyć młodych osób, które z pewnością same nie sięgnęłyby po nią. Jednak jej oprawa (o której więcej później) jest dosyć zachęcająca. Dodajmy do tego jeszcze odrobinę zaangażowania jednego z rodziców, który wejdzie w skórę narratora i mamy całkowity spokój przez najbliższe wieczory. Mogę gwarantować, że przygody McMężnych pochłoną twego urwisa bez reszty.

Nie wiadomo, czy poprzez tytuł autor nie chciał przypadkiem przekazać, że przyjemność towarzysząca lekturze jego dzieła może równać się jedynie z seksem (nie, nie mam problemów z wymówieniem tego słowa tak jak we wstępie, ale chciałem przestrzec młodszych czytelników i ich rodziców, by nie czytali dalej. Znajcie me dobre serce…). Być może, pewnym jest jednak, że wokół seksu kręci się fabuła tego kryminału. Głównym bohaterem jest Artur Brandt, dziennikarz śledczy, któremu nie ma co zazdrościć ciepłej posadki, miękkiego fotela i kobiety siedzącej na kolanach, albowiem facet zostaje wylany z telewizji, przedtem zaś dostaje kosza od swej narzeczonej. Normalnie każdy popadłby w pesymizm, alkoholizm, dekadentyzm i parę innych „-izmów”. Ale nie Brandt, co to to nie! On zakasuje rękawy i rzuca się w wir pracy. A cóż za profesja pozostaje ex-dziennikarzowi śledczemu do wyboru? Oczywiście, zakłada agencję detektywistyczną. Razem z seksowną, a jakże, sekretarką już na samym początku przyjmuje intratne zlecenie – mianowicie ma odnaleźć porwaną córkę pewnego biznesmena, jednego z najbogatszych ludzi w kraju. A że Artur zawsze miał słabość tak do pięknych kobiet, jak i do grubych plików banknotów – ochoczo zabiera się do rozwiązania tajemnicy.

Poziom przestępczości w Gotham City niebezpiecznie wzrasta. Gangi mafijne rywalizują między sobą chcąc osiągnąć jak największe zyski. Na horyzoncie pojawia się jednak Joker, który wywołuje solidne zamieszanie wśród gangsterów, próbując zebrać jak najwięcej pieniędzy z rabunków i zarządzać metropolią. W celu zwiększenia liczby złapanych złodziei, Harvey Dent proponuje nowe taktyki rozpracowywania nielegalnych organizacji i startuje w wyborach na prokuratora okręgowego Gotham. Nie wierząc jednak w możliwości Denta, Gordon prosi o pomoc Batmana. Wkrótce, wszyscy połączą siły, aby zmierzyć się z nieobliczalnym Jokerem. A on tylko na to czeka…

„As w rękawie” to druga powieść Stelli Rimington, pierwszej kobiety stojącej na czele brytyjskich służb specjalnych, dyrektor MI5 w latach 1991-1995. Pierwsza, „Ryzyko zawodowe”, oceniona została dość pozytywnie, naturalne więc było to, że powstanie kontynuacja (jeśli tylko jedna).

Bynajmniej nie chodzi mi o królów wód europejskich z VIII wieku. W „Ragnaroku” wikingowie wciąż chodzą po ziemiach Europy. W wersji historii stworzonej przez Marcina Mortkę w bitwie pod Stamford Bridge w 1066 roku nie zginął Harald III Surowy, zaś Hrofl Łazęga odkrył Vinlandię (znaną dla nas jako Amerykę Północną) już w 1073 roku. Jakby tego było mało, słynny Winston Churchill poddaje się śmierci już w 1940 roku, tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej. Troszkę innej od tej, o jakiej do dziś czytamy w podręcznikach historii. Adolf Hitler i Stalin zostają uznani przez wikingów za małe dzieci, toteż odbierają im ich zabawki, zaś w 1939 roku nie dzieje się praktycznie nic szczególnego dla całej Europy. Tymczasem Normanowie szykują się do inwazji na Anglię, która staje się faktem tuż po śmierci Churchilla.

Książka zaczyna się od raportu Damiena Vryce’a, który (dla zapominalskich) dokładnie przybliża przygody głównych bohaterów oraz najistotniejsze sprawy z poprzedniego tomu. Już się przestraszyłem, że autorka, nie mając pomysłu na kolejną część, będzie bazowała na wcześniejszych przygodach i w książce zawieje nudą. Myliłem się jednak, bowiem chwilę później zostałem pochłonięty przez lekturę. Kapłan Damien Vryce po raz kolejny wyrusza w podróż razem ze swym największym, nieśmiertelnym wrogiem – Geraldem Tarrantem zwanym także Łowcą oraz przedstawicielką ludu Rakhów – Hesseth. Podejmują się niezwykle niebezpiecznej podróży przez ocean, który wg ich wierzeń jeszcze nigdy nie został przebyty. Jednak w perspektywie kolejnych zdarzeń rejs będzie najbardziej beztroską wyprawą, jaka czeka głównych bohaterów.

Fabuła Daredevila nie zaskoczy chyba nawet widza, który przez wiele lat nie był w kinie. Matt Murdock, będąc jeszcze małym chłopcem, traci wzrok. W jego układzie nerwowym zachodzą niepojęte reakcje, w wyniku czego jego sprawne zmysły działają po stokroć lepiej, niż przed wypadkiem. Matt potrafi orientować się w otoczeniu głównie za pomocą słuchu, a nawet węchu. Tragiczny moment przychodzi, gdy ojciec bohatera, samotnie go wychowujący, ginie z powodu nieczystych form zarabiania pieniędzy, jakimi się parał. Następnie film przeżywa skok o wiele lat do przodu, widzimy Matta (już jako Bena Afflecka), który został adwokatem, lecz nocą wymierza sprawiedliwość na własną rękę, tam, gdzie prawo nie sięga.

Główną bohaterką jest tytułowa Ekaterini, a raczej głównym obiektem zainteresowań, gdyż narrację prowadzi kilkuletnia dziewczynka, która dorasta wraz z postępem fabularnym. Poprzez tą obserwację dowiadujemy się wszystkich tajemnic Greczynki – jej związku z rodziną, moralnie niepoprawną pracą oraz relacją względem narratorki. To powieść pełna admiracji, tęsknoty i szacunku względem ciężkiego życia kobiet w powojennych rejonach Grecji i Serbii widziana oczami niewinnego dziecka odkrywającego skomplikowane reguły świata.

Newport

Właściwa historia zaczyna się w chwili, gdy poznajemy Natkę – czyli w ogromnym skrócie najzwyklejszą studentkę kulturoznawstwa – kiedy dopada ją szara, polska rzeczywistość. Zostaje napadnięta w biały dzień, na przystanku, gdzie inni ludzie najnormalniej w świecie czekają na swój autobus. Pomoc starszego pana wydaje się dziwna, ale najgorsze miało nadejść dopiero w nocy, kiedy to Natka zaczyna widzieć Ciemność. Reszta powieści kręci się wokół bezdomnych z katowickiego dworca głównego, gdzie, jak okazuje się, Ciemność nie ma wstępu, a gdzie Natka ukrywa się przed nocą. Wszyscy chcą wydostać się z tego getta, gdzie egzystują i wrócić do normalnego życia, które każdy z nich – lepsze lub gorsze – stracił wraz z chwilą, gdy stał się Widzącym.

Wraz z kinową premierą WALL.E-ego doczekaliśmy się wydania gry, co było tak oczywiste jak zachód czy wschód słońca. W końcu po obejrzeniu tejże animacji opracowanej głównie komputerową techniką apetyt na dany tytuł rośnie. Niestety, bardziej doświadczeni gracze nie mają raczej czego szukać w przygodach małego Wysypiskowego Automatu Likwidująco Lewarującego. Ich bowiem odtrąci prostota i monotonia. Natomiast jednocześnie młodszym i raczkującym dopiero amatorom tego typu rozrywki oraz fanom filmu z pewnością dostarczy sporą dawkę godziwej zabawy. Choć w przypadku tych pierwszych – czasem nieco zbyt utrudnioną, gdyż w wielu momentach trzeba wykazać się nie lada zręcznością paluszków.

Mumia: Grobowiec Cesarza Smoka to trzecia część zarówno kinowego jak i kasowego przeboju sprzed kilku lat. Pierwsze dwie zostały przyjęte bardzo ciepło zarówno przez krytyków jak i widzów. Świetnie zrealizowana i opowiedziana przygoda, mnóstwo szybkich walk i przede wszystkim wartka akcja – oto główne cechy pierwszych dwóch filmów wyreżyserowanych przez Stephena Sommersa.

Książę Nuada zabijając swojego ojca zrywa pakt zawarty między mieszkańcami Ziemi oraz stworzeniami kryjącymi się w podziemiach wielkich miast. Pragnie, aby jego podwładni mogli swobodnie i bezstresowo funkcjonować na powierzchni bez bycia poniżanym i wyśmiewanym za bycie odmieńcami. Aby to uczynić planuje on powołać do życia niezniszczalną złotą armię, która została zbudowana po to, aby przywrócić na Ziemi należyty porządek. Potrzebne są do tego trzy części korony, dzięki czemu prawowity król może być również dowódcą tych maszyn bojowych. Jednakże ostatnią część posiada siostra Nuady – Nuala. Uciekła ona przed zagładą z rąk brata i natrafia na Hellboya i jego drużynę. Teraz, Czerwony ma tylko jedną misję – nie dopuścić do zniszczenia ludzkości przez złowrogiego księcia.

Tym całkiem zgrabnym chandleryzmem (czyli specyficznym, ironicznym stylem pisania, który zapoczątkował właśnie Raymond Chandler) pragnę rozpocząć omawianie ostatniej książki jednego z najwybitniejszych pisarzy zajmujących się powieściami detektywistycznymi. Niestety sam już nie zdążył dokończyć Tajemnic Poodle Springs, więc wyręczył go w tym Robert B. Parker. Czy ta sytuacja zaważy na ogólnej jakości utworu? Czyżby brak ostatecznego szlifu z ręki Mistrza Kryminałów pozbawił całość specyficznego, brudnego klimatu?

Wacek Zięba, lat czterdzieści trzy. Kilkukrotny mistrz Polski w boksie zawodowym. Co jak co, ale życie go nauczyło, jak łatwo można zarobić w mordę. Po okresie wielkich sukcesów przyszła pora na rozsądne wydawanie każdej złotówki i życie z dnia na dzień. Praca nie rewelacja: co prawda nie męcząca, ale bycie szoferem to dla boksera niesamowita plama na honorze. O dziwo, wiecznie zarobiony, i to do tego stopni, że nie ma nawet czasu naprawić bojlera, który non-stop poraża go prądem przy akompaniamencie łacińskich sekwencji. Wacek wie, że mógł trafić gorzej ,więc nie psioczy na swój los. Włodek Caruk, Janek Gałązka, Lesiu Błażyński – wszyscy eks-bokserzy, wszyscy wąchają już kwiatki od spodu. Mógł też siedzieć w okolicznym barze i żebrać o złotówkę „na chleb”, wychodząc na czworakach z pomieszczenia.

Ostatni raz z dobrą komedią miałem do czynienia dość dawno temu – a ogromnej frajdy dostarczyła mi wtedy książka Winstona Grooma – „Forrest Gump”. Dotąd żadna inna nie zachwyciła mnie tak, jak właśnie przygody nierozgarniętego tytułowego bohatera i od tamtej pory do wszelkich innych tytułów tego samego typu podchodzę bardzo sceptycznie. Chociaż najnowszy twór spod pióra Moore’a nie jest do końca rasowym przedstawicielem tego gatunku, to, nie trzymając dłużej w napięciu, jako komedia sprawdza się bardzo dobrze. Zalatuje co prawda nieco romansem noir, ale pod żadnym pozorem nie uchybia to temu tytułowi, wręcz przeciwnie. Potem, niestety, autor postanowił obrać inną taktykę i pojawia się sporo chaosu, co powoduje, że dalsze rozdziały „Ssij, mała, ssij” czyta się już z mniejszą determinacją. Niemniej jednak książka posiada to „coś” i tak od pierwszych stronic wsysa niczym wygłodniały wampir krew.

W ostatnim czasie nie brakowało nam filmów, które drwiły bądź wyśmiewały inne produkcje. Tego typu eksperymenty rzadko odnoszą sukces, doskonałym przykładem jest choćby „Poznaj moich Spartan”. Miało być dobrze, a wyszło jak zawsze. Całkiem nie dawno mieliśmy do czynienia z „Hancockiem”, w tym wypadku twórcy poszli o krok dalej. Nie odnieśli się do konkretnego przypadku, a wydrwili całe środowisko superbohaterów. I choć film nie odniósł spektakularnego sukcesu z całą pewnością można powiedzieć, że w jakiś sposób utkwi w pamięci odbiorców. Być może nie jako kawał dobrej komedii, a zmarnowany pomysł, który miał zadatki na światowy hit.

(*Kolejność odcinków zgodna jest z ich pierwotną emisją w amerykańskiej telewizji Showtime.)

Do tej grupy filmów należy również „Hero” w reżyserii Zhanga Yimou. Fabuła filmu opowiada historię Bezimiennego – wojownika o wielkich umiejętnościach w walce bronią białą. Bezimienny odwiedza władcę, który ma największe szanse na zjednoczenie siedmiu zwaśnionych królestw w jedno Cesarstwo Chin, tym samym zasiadając na imperatorskim tronie. Monarcha królestwa Qin był najokrutniejszy w dążeniu do zjednoczenia państwa, dlatego wśród ludności zyskał sobie miano tyrana, zaś inni królowie uważali go za zagrożenie. Na życie władcy czyhali skrytobójcy – by ktokolwiek mógł się do niego zbliżyć, musiał najpierw przynieść miecze trzech najbardziej zajadłych i zarazem najgroźniejszych wojowników, którzy pragnęli śmierci monarchy. Pewnego dnia główny bohater przychodzi do króla; ma ze sobą trzy nietypowe podarunki – oręż Nieba, Śnieżynki i Złamanego Miecza – wyżej wspomnianych skrytobójców. Zgodnie z królewskim dekretem, ten, kto przyniesie rynsztunek trójki wojów – symbol ich śmierci – będzie mógł zbliżyć się do władcy na dziesięć kroków oraz opowiedzieć władcy szczegóły. Bezimienny jest bohaterem luźno bazującym na historycznej postaci Jinga Ke, co tłumaczy jego determinację w dążeniu do spotkania z władcą…

Arcysilny i niepokonany Zohan kocha swój kraj. Przez większość czasu służył w szeregach jego armii, aby zwalczać potencjalnych terrorystów. Jednakże ma on już dosyć swojej profesji. Pozoruje więc swoją śmierć w trakcie walki z Phantomem (jego odwiecznym wrogiem) i decyduje się wyjechać do Nowego Jorku, aby tam spełnić swoje najskrytsze marzenie – zostać fryzjerem. Nie będzie to jednak takie proste, szczególnie, że Zohan jeszcze nigdy nikogo nie obcinał, ani nie stylizował. W dodatku Salim rozpoznaje w nim starego wroga, który go upokorzył i ukradł kozę. Główny bohater pzyjmuje więc imię Scrappy Coco i czyni istną rewolucję w świecie fryzjerskim, ukrywając się przed ludźmi chcącymi go pogrążyć.

Monika Rapacka nie żyje. Jej ciało zostało znalezione we własnej wannie tuż po jej spektakularnym zniknięciu kilka godzin wcześniej. Na czole widnieje ślad po strzale z pistoletu. Problem polega w tym, że w łazience nie było narzędzia zbrodni. Kim jest zabójca? A może to było samobójstwo? W końcu klucz znajdował się w drzwiach łazienki, a były one zamknięte od wewnątrz. Tą skomplikowaną i tajemniczą sprawą zajmują się Reiner oraz Wielkopolski – inspektorzy ze straży serialowej Bergmanowa, położonego niedaleko Warszawy. Podejrzany jest każdy, kto miał w ostatnich dniach bliższy kontakt z Rapacką.

Wesley Gibson jest zwykłym pracownikiem biurowym. Każdy kolejny dzień to dla niego solidna męka nie tylko z grubą i denerwującą szefową, ale również z najlepszym przyjacielem, który potajemnie uprawia seks z jego żoną. Na powstrzymanie się od narastającej złości połyka tabletki uspokajające i czeka aż nadejdzie kolejny poranek tej miażdżącej egzystencji. Pewnego dnia, ktoś próbuje go zabić, a broni go seksowna agentka Fox. Okazuje się, że ojciec głównego bohatera był zabójcą w specjalnej organizacji, w której doszło do rozpadu. Kilka dni temu zabił go człowiek imieniem Cross. Przywódca stowarzyszenia, Sloan, poddaje Gibsona niecodziennemu treningowi, dzięki któremu stanie się jednym z najlepiej przygotowanych zawodowych morderców na zamówienie. Choć Wesley ma na razie jeden cel – zabić Crossa.

Dlatego kolejnym miejscem, do którego zawitamy są tym razem okolice Bośni i Hercegowiny. Jak żołnierz gramofon reperował jest opowieścią Aleksandara – chłopca uciekającego od brutalnej rzeczywistości i starającego się zrozumieć skomplikowany świat dorosłych. Mieszka razem ze swoją wielopokoleniową rodziną w małej wiosce – Wyszegradzie. Mimo uwielbienia komunizmu oraz ulatniającej się w tle wojny, wszyscy żyją własnym życiem, które jest społecznie unormowane i znormalizowane. Oczywiście, zależy to od prywatnego spostrzegania koncepcji normalności. Ale dla Aleksandara codzienny byt jest jak najbardziej zwyczajny i prosty. Dlatego ubarwia swoją opowieść o elementy nie do zauważenia gołym okiem. Bo uroczyste otwarcie ubikacji, naszykowana z tego powodu rodzinna wyżerka czy też chłopięca perspektywa na dziewczęcy świat są dość nietypowym i osobistym obrazem kraju i jego obywateli.

Petera rzuciła najbardziej seksowna aktorka kryminalnego serialu telewizyjnego – Sarah Marshall. Nie potrafi sobie jednak poradzić z rozstaniem i pogrążony w depresji próbuje zapomnieć o byłej dziewczynie. Nie udaje się mu to jednak. Jest ona wszędzie. Widzi ją w pracy, bowiem komponuje ścieżkę dźwiękową do serialu Sary, ale ma ją również w domu, gdyż na każdym kanale można zobaczyć najnowsze wieści ze świata panny Marshall. Za radą swoich dwóch najbliższych przyjaciół, Peter postanawia wyjechać na Hawaje, by zapomnieć. Jednakże do tego samego kurortu przyjeżdża właśnie jego eks z nowym chłopakiem – muzykiem rockowym. Co zrobi Peter, aby pogodzić się z odejściem Sary?