Rozrywka.Blog

Hancock, grany przez Willa Smitha, to bezdomny pijak wałęsający się po ulicach Los Angeles. Z chęcią wypije whisky i uśnie na ławce przy najbardziej ruchliwej ulicy. Hancock nie jest jednak zwykłym „żulem”. Z niewiadomego źródła odziedziczył supermoce, dzięki którym może zwalczać przestępczość w Mieście Aniołów. Jednakże nie ma on na to ochoty, więc przez swoją niechlujność naraża metropolię i jej mieszkańców na większe zagrożenie niż robią to sami przestępcy. Nic dziwnego, że ludzie za nim nie przepadają. Pewnego dnia ratuje początkującego specjalistę od PR-u, który pragnie się odwdzięczyć i charytatywnie poprawić wizerunek Hancocka w mediach.

W ostatnich tygodniach, nakładem wydawnictwa Albatros, ukazały się w Polsce dwa tytuły (a praktycznie ich reedycje) – Mąż i Ocalona, które z dnia na dzień zajęły wysokie miejsca w notowaniach poszczególnych księgarń. Dziś skupimy się na tej drugiej powieści, z samolotem na okładce i skojarzeniami, które w pierwszej chwili rysują w głowie obraz jednego z najbardziej znanych seriali ostatnich lat – Lost. Na szczęście poziom książki stoi na znacznie wyższym poziomie, a historia, choć nie braknie w niej odrobiny mistyki i science-fiction, jest spójna i ciekawa.

Jak się jednak okazuje, Astralnię tylko z pozoru można nazwać standardowym sci-fi, bowiem więcej w niej rozważań filozoficznych na temat życia tudzież egzystowania, niż typowego dla tego gatunku schematu podróży bądź międzygalaktycznych wojen. Niestety, nim zauważyłem drugie dno tego tytułu, o mało bym nie odrzucił go w kąt. A nie wszyscy przecież muszą mieć tyle samozaparcia, co ja. W każdym razie podchodząc na luzie do szesnastu opowiadań Minichovej człowiek się gubi i w końcu zrezygnowany żałuje straconego czasu. Lecz gdy postanowisz zajrzeć do książki po raz drugi, czytając każde opowiadanie od początku i, co ważniejsze, tym razem naprawdę mocno się skupiając, odkryjesz coś naprawdę pięknego i uderzającego.

Główny bohater obrazu, Tony Stark (w tej roli Robert Downey Jr), to właściciel czołowej firmy produkującej broń dla rządu USA. Zanim staje się tytułowym Żelaznym Człowiekiem, mamy okazję poznać trochę jego osobowość i podejście do życia. Tony lubi imprezować, uprawiać hazard i uwodzić kobiety. Poza tym jest geniuszem technicznym, pracującym nad wieloma projektami, głównie militarnymi. Jako właściciel firmy Stark Industries nie przejmuje się zbytnio terminami i spotkaniami – od tego ma innych. Jego biznesowy partner, a zarazem przyjaciel zmarłego ojca Tony’ego, Obadiah, dba o to, by firma działała jak należy, a wszystkim innym zajmuje się sekretarka i jedyna przyjaciółka bohatera – panna Potts, w którą wcieliła się Gwyneth Paltrow. Życie Tony’ego ulega olbrzymiej zmianie, gdy wyrusza na Bliski Wschód w celu prezentacji swojego nowego pocisku – Jericho. Po dokonaniu transakcji pojazdy, którymi jedzie wojsko i Stark, zostają ostrzelane. Bohater budzi się związany w jaskini. Porwany przez terrorystów, zostaje zmuszony do stworzenia dla nich pocisku. Stark w polowych warunkach tworzy pancerny strój wyposażony w zdolność latania. Ucieczka udaje się, bohater powraca do USA i ogłasza zawieszenie produkcji broni przez Stark Industries. W prywatnej pracowni tworzy lepszą wersję kombinezonu – i tak powstaje Iron Man.

Kto się kryje pod pseudonimem „pan B.”? To trzeciorzędny demon imieniem Jakabok Botch. Żył sobie niespokojnie w Demonacji wiele lat wraz z posłuszną matką oraz wiecznie pijanym ojcem, który wyżywał się zarówno na nim jak i na swojej małżonce. Jakabok nie był też lubiany przez rówieśników. Wytykali go palcami oraz rzucali kamieniami jakby nie był godzien swojej rasy. Cały swój gniew przelewał na papier wymyślając najbardziej finezyjne tortury, dzięki którym zemściłby się na wszystkich ludziach go szykanujących. Dochodzi jednak do tragedii. Matka odkrywa zapiski młodego Botcha i czym prędzej je pali. Widzi to ojciec i zauważając, co napisał jego syn wrzuca go do ognia. Lecz Jakabok to demon, nic go nie zabije. Wstaje więc i jak najszybciej ucieka od ścigającego go ojca. Natrafia na trupę polującą na stwory Demonacji. Tym samym, poparzony pan B. zostaje zaciągnięty do świata ludzi i musi przeżyć. A jest rok 1438, więc musi uważać na arcybiskupa palącego na stosie wszelakie kreatury z mrocznej otchłani.

Głównym bohaterem jest inspektor O, funkcjonariusz koreańskiej milicji. Na samym początku ma wykonać bardzo proste zadanie – zrobić zdjęcie samochodu, który rankiem będzie przejeżdżał niedaleko autostrady. Niestety sprzęt fotograficzny był uszkodzony i misja zakończyła się niepowodzeniem. Tym samym nad O i nadinspektorem Pakiem zbierają się burzowe chmury. Do akcji włącza się Wojskowa Bezpieka z nieprzyjemnym towarzyszem Kimem na czele. Milicjantom pomagać będzie Kang, prowadzący tajemnicze interesy. Wkrótce dochodzi jednak do tragedii. W jednym z pokoi hotelu Koryo zostaje odnalezione zamordowane ciało cudzoziemca. Dowiedzieć się kto popełnił tę zbrodnię nie będzie łatwo, gdyż Bezpieka obserwuje każdy krok inspektorów.

Dziewięć sezonów, dwa seriale na X-Files bazujące (The Lone Gunmen i Millennium), filmy, gry komputerowe, książki, komiksy i rzesze fanów. Widać jednak dla Chrisa Cartera i jego ekipy to wciąż za mało i po raz kolejny postanowił sięgnąć po wymyśloną przez siebie historię. Sześć lat po premierze ostatniego odcinka na ekrany kin wchodzi The X-Files: I Want to Believe.

A jest to pierwsze dzieło spod jego pióra. Nazywany jest nawet fenomenem czy, wśród opinii recenzentów, „najgłośniejszym debiutem w historii”. W moim przekonaniu te słowa użyte zostały nieco na wyrost. Mimo że uważam, iż umiejętności wymienionego pisarza ocenione zostały za wysoko i, jak przypuszczam, pochopnie – to po przeczytaniu dwóch tomów cyklu Niecni Dżentelmeni, z których drugi jest pod moim ostrzałem w chwili obecnej, trzeba przyznać, że jego dzieła mają w sobie coś, co przyciąga jak magnes, ale zarazem nie pozwala pochłonąć ich w trymiga. Można pokusić się o stwierdzenie, że trzymają dystans między osobą a książką. Czy to złe? Niekoniecznie, bo każde zdanie, każde słowo napisane przez Lyncha czyta się z nieodpartą ciekawością…

Marion jest rodowitą Francuzką, ale od dłuższego czasu mieszka w Nowym Jorku. Tam spotkała Jacka, z którym jest już w dwuletnim związku. Para wraca właśnie z wakacji w Wenecji, które nie do końca się udały. Zanim jednak znajdą się w samolocie do Stanów Zjednoczonych, postanawiają spędzić dwa dni w Paryżu. Jack poznaje bliżej rodzinę Marion oraz jej byłych chłopaków, których spotykają podczas przechadzek paryskimi uliczkami. Problem polega w tym, że Jack nie zna francuskiego i zaczyna podejrzliwie spoglądać na to, w jakich relacjach jego dziewczyna pozostaje ze starymi kochankami.

Gosia – główna bohatera Domu nad rozlewiskiem jest doskonałym przykładem na to, że nawet w Polsce może się ziścić „amerykański sen”. Żyje w luksusie. Ma duży, elegancki dom, dobrego (choć nieco małomównego) męża, inteligentną córkę i teściową, z którą utrzymuje przyjacielskie stosunki (co podobno zdarza się nader rzadko w polskich rodzinach). Słowem – opływa w dobra wszelakie. Prowadzi życie, za które niejeden szary zjadacz chleba dałby się pokroić tępą ruską żyletką.

We wstępie do Trupojada, Jacek Grzędowicz wprowadzał nas do świata mrocznych fantazji najlepiej zapowiadających się polskich pisarzy i próbował przyszykować nas na coś, co ma rzadko miejsce w naszym kraju. W Pokoju do wynajęcia, Łukasz Orbitowski stara się nas przekonać, że drugi tom znacznie różni się od poprzedniego. Porównuje debiutantów do mistrzów gatunku, jak na przykład „Krawaty Koltaya” Palińskiego do prozy Stephena Kinga. Ale to nic. Sugeruje, iż opowieści zawarte w zbiorze są tak realistyczne jakby opowiadał je nam ktoś z najbliższego otoczenia. Dobrze, że Orbitowski szybko rezygnuje z udowadniania tej tezy, gdyż zaledwie parę historii odpowiada powyższemu opisowi. A mimo to, z tyłu książki czytamy następujące słowa – „Jeśli myślicie, że w biały dzień, w gwarnym supermarkecie albo za antywłamaniowymi drzwiami mieszkania jesteście bezpieczni – mylicie się.” Z takimi zachęcającymi hasłami, ciekawość wzrasta.

Machine Girl opowiada historię Ami, która jak sama o sobie mówi, jest zwykłą nastolatką z Japońskiej szkoły. Cóż, ta nudna wersja bohaterki na szczęście umiera dość szybko i na jej miejsce wchodzi nowa Ami – pragnąca zemsty, z gigantycznym karabinem zamiast ręki. Ale zacznijmy od początku, bo tak najłatwiej zrozumieć, czemu taka miła dziewczyna nagle zaczęła mordować bezbronnych gangsterów. Wszystko zaczyna się, gdy brat Ami zadziera z Yakuzą. Ba, co gorsza, jest to Yakuza Ninja, której praktycznie przewodzi nastolatek. Ten dość szybko zabija brata naszej bohaterki, przez co ta ma zamiar zemścić się na zabójcy. Niestety, japońska mafia odcina jej lewą rękę w trakcie tortur i zemsta kończy się dość żałośnie. Na szczęście Ami udaje się uciec do znajomego mechanika, ten zaś montuje jej w miejsce lewej ręki miniguna. Wtedy zaś zaczyna się zemsta na całego, w której urwane kończyny i krew zasłaniają cały ekran.

Isaac to nowojorski intelektualista spotykający się z 17-letnią Tracy. Właśnie zrezygnował z pracy w telewizji z powodów osobistych. Ma zamiar napisać książkę, jednakże problemy z koncentracją, spowodowane próbą utrzymania w miarę ciepłych stosunków ze swoją byłą żoną-lesbijką, z którą ma syna, nie pozwalają mu w pełni skupić się na pisaniu. Pewnego dnia spotyka swojego najlepszego przyjaciela, Yale’a, wplątanego w romans z Mary, pragmatyczką z Filadelfii próbującą zaadaptować się do wyższej klasy średniej Nowego Jorku. Wkrótce jednak Isaac i Mary coraz częściej się spotykają i w efekcie zakochują się w sobie. Obydwoje muszą zadecydować, czy naprawdę tego pragną w życiu.

Film opowiada historię Speeda Racera, kierowcy wyścigowego w futurystycznych zawodach klasy T-180. Nad wielce utalentowanym chłopakiem krąży jednak widmo brata, który zginął w wypadku podczas rajdu Casa Cristo. Widząc ambicje chłopca z wizytą w domu Speeda zjawia się Arnold Royalton, prezes firmy Royalton Industries, proponujący mu lukratywny kontrakt w zamian za jazdę pod szyldem stajni. Gdy Speed odrzuca propozycję, Royalton poprzysięga zemstę. Najbliższa okazja do jej wykonania przypada na wyścig, w którym wcześniej zginął Rex, brat bohatera. Jeśli Speed zwycięży – rodzinna firma jego ojca, Racer Motors, będzie istniała dalej, a Royalton będzie ścigany za ustawianie wyników. Jeśli nie – to koniec zarówno jego kariery, jak i plajta firmy. W wypełnieniu celu pomoże mu Racer-X, z którym Speed będzie ścigał się przez bezdroża pustyni, wysokie, ośnieżone góry i walczył z wrogami na usługach Arnolda.

Grupa przyjaciół-filmowców spotyka się jednego wieczora w przytulnej kawiarni. Rozmawiają na różne tematy, gdy nagle dwóch z nich zaczyna się wykłócać o istotność komediowego i dramatycznego punktu widzenia. Wtedy jedna osoba z grupy zaczyna opowiadać historię, która przydarzyła się jej znajomym. Po zakończeniu, emocjonalny „dramaturg” odczuwa w niej opowieść nadającą się na dramat, natomiast „komediant” widzi idealny materiał na zabawną komedię romantyczną. Allen postanawia urzeczywistnić pomysły artystów, dzieląc film na pół. Jedynym spoiwem łączącym te dwie części jest tajemnicza postać Melindy.

„Dom Burz” to kontynuacja powieści „Wieki światła”, która została niezwykle ciepło przyjęta przez krytyków i czytelników na całym świecie. Ian McLeod otwarcie stwierdził, że planuje stworzyć sagę osadzoną w klimatach przedstawionych w swojej powieści – prequelu. Czy udało mu się godnie podtrzymać kult „Wieków światła”?

Patricia jest specjalistką od związków. Cyklicznie wydaje książki o małżeństwie i relacjach między kobietą, a mężczyzną. Żyje wraz z mężem w cudownym domu na przedmieściach i wydają się być idealną parą. Jednak, co roku wraz ze swoimi przyjaciółmi spotykają się na tydzień w odosobnionym miejscu, aby dokonać grupowej terapii małżeńskiej. Każda z par zadaje sobie pytanie: „Dlaczego się pobraliśmy?”. Do Patricii i Gavina dochodzą jeszcze Sheila i Mike, Angela i Marcus oraz Diane i Terry. Wszyscy mają problemy, które można rozwiązać właśnie w tym tygodniowym odosobnieniu od zgiełku miasta. Tym razem wybrali przytulną górską chatkę. W pewnym momencie wybucha skandal obyczajowy, kiedy Mike zamiast Sheili przyjeżdża z seksowną i młodą Triną.

Krótka notka na tyle okładki Najdłuższej podróży głosi, iż Poul Anderson (…) był uważany – i słusznie – za arcymistrza w kreowaniu i opisywaniu obcych światów. Byłem skłonny kompletnie wyśmiać tę tezę w swej recenzji po przeczytaniu paru pierwszych opowiadań z tegoż zbioru, jednak postanowiłem zmienić nieco zdanie (co nie znaczy, że przyznać mu zupełną rację). Nie tylko pod wpływem dwóch ostatnich opowiadań, czego możecie się co nieco domyślić ze wstępu (tego pierwszego).

Literatura historyczna trudna jest do oceny. Jeśli jednak historię odpowiednio się spreparuje, opisze z talentem, polotem, humorem, profesjonalizmem i doda elementy fantasy to mamy prawdziwą perłę, jaką jest Trylogia Husycka pióra Andrzeja Sapkowskiego. Sam jednak rzadko sięgam po literaturę tego rodzaju, bo zaledwie jedna z takich książek na sto traktuje o tematyce, która mogłaby mnie interesować. Henryk VIII z pewnością jest postacią ciekawą. Ale zdecydowanie nie odczuwam potrzeby czytania o nim w historycznym romansidle.

Wybaczcie, Drodzy Czytelnicy, moją złośliwość, ale sami przyznacie, że ignorowanie historii w naszym społeczeństwie jest dość powszechnym zjawiskiem. Właściwie co roku media pokazują nam młodych ludzi, dla których odpowiedź na banalne pytanie: „Co się zdarzyło 11 listopada 1918 r.?” jest równie trudne, co wyznanie „Byłem TW Bolkiem” dla Lecha Wałęsy. Przestańmy się już pastwić nad ignorantami i liderem Solidarności. Wróćmy tymczasem do daty, która będzie się powtarzała w tym artykule wielokrotnie, czyli do 6 czerwca 1944 roku.

OK, kiepska próba. Jeśli już mamy nie odbiegać zbytnio od tematu, a nie gadać o korupcji w L.A.P.D., to powstały dziesiątki, o ile nie setki filmów o podobnej tematyce, również poruszające problemy współczesnej policji amerykańskiej. Aż mi się klawiatury męczyć nie chce, by wymienić choćby kilka z nich, a szczególnie tych, których nie oglądałem – w każdym razie trochę ich było.

Trzeba przyznać, że idzie mu nie gorzej niż z filmami. I choć stylistycznie to kompletny autoplagiat – jest to z pewnością gratka dla jego fanów. A to dlatego, że opowiadania pisane są w bardzo podobnym tonie, co fabuły filmów jego autorstwa – złośliwe, ironiczne, czasem wręcz obrazoburcze, na dodatek okraszone niezwykle jadowitym i sarkastycznym humorem, bardzo celnymi aluzjami, porównaniami, często (a właściwie niemal zawsze) odpowiednio zhiperbolizowane, przesadzone czy nawet surrealistyczne. I za to Allena się kocha. Lub nienawidzi, jak już wspomniałem.

Kontrowersyjne przedstawienie jednych z najbardziej znanych postaci historii antycznego Rzymu zaszokowało z pewnością niejednego widza. No może poza historią Juliusza, w końcu nie raz mówiono o jego wstręcie do republiki, a my w końcu uwielbiamy postacie łamiące prawa w słusznym celu. No i jak poetycko zginął. Swoją drogą nie bez powodu nazwano scenę jego śmierci w „Rzymie” jedną z najlepszych w historii kinematografii.

Każde z tych uniwersów ma tysiące wiernych fanów, którzy od lat toczą pomiędzy sobą wojnę o to, która seria jest lepsza, który pomysłodawca miał lepszy pomysł, komu udało się stworzyć najbardziej kompletny świat. Trudno tutaj je wszystkie porównywać, bowiem tak naprawdę każda oferuje nam coś nieco innego. Osobiście jednak nigdy nie mogę zdzierżyć Star Treka, a Star Wars, chociaż zdatne do oglądania, przypomina mi bardziej operę mydlaną (tylko nie ukrzyżujcie mnie za to zdanie). Natomiast już od pierwszego filmu, zapałałem bezgraniczną miłością do Stargate. Także czytając ten artykuł, weź pod uwagę, że pisał ją ogromny fan Gwiezdnych Wrót. Może i będzie zbyt entuzjastycznie, może za dużo pochwał, ale co tam… Należy się twórcom za ten kawał dobrej roboty.

Czy nie jest to przypadkiem temat poważny, nad którym można by się rozwodzić długimi miesiącami w ogromny skupieniu? Twórcy Przyjaciół pokazali nam, że wcale nie! Ponad czternaście lat temu zaserwowali nam doskonały, lekki serial, pełen życiowych prawd i złotych myśli, lecz podanych w taki sposób, że mógł je przyjąć bez wrzodów na żołądku każdy przeciętny Amerykanin, uwielbiający usiąść sobie pod wieczór z rodzinką przed małym, świecącym pudłem i pałaszować tłuste hamburgery. Najlepiej jeszcze, żeby to małe, świecące pudełko go nie rozpraszało. Wracając do tematu, w każdym kolejnym odcinku poruszane są ważne sprawy, ale tak naprawdę, są schowane pod grubą warstwą świetnego, lekkiego, ale także uniwersalnego humoru, dzięki czemu szóstka przyjaciół rozbawi największego nawet ponuraka.

Inspiracją dla serialu był niegdyś bardzo popularny, amerykański serial pt. „Świat według Bundych„, który w krzywym zwierciadle pokazywał życie pewnej amerykańskiej rodziny. Jako że Polacy nie gęsi i coś takiego też by mieć powinni, tak więc powstał serial komediowy pt.”Świat według Kiepskich”. Serial opowiada historię polskiej rodziny i jej perypetii dnia powszedniego. Sitcom był kręcony od 1999 roku do 2005 roku, potem powrócił na antenę w roku 2007 i jest emitowany aż do dziś, w każdą środę o godzinie 20.30 na antenie Polsatu. Serial przypadł do gustu polskiej publiczności, otrzymał Telekamery w latach: 2001, 2002, 2007 i 2008.

W skale i w lodzie to autobiografia jednego z najlepszych wspinaczy dwudziestego wieku, Stefana Glowacza. Autor opisuje w niej każdy etap swojej kariery, począwszy od lat dziecięcych, gdzie walczył z kłopotami natury finansowej oraz rodzicami negatywnie nastawionymi do jego pomysłów, przez pierwsze zwycięstwa w zawodach wspinanczkowych, kończąc na wielkich ekspedycjach w różne zakątki świata. Ponadto po większości rozdziałów autor ukazuje dygresje na różne tematy życia. Opisuje swój stosunek do rywalizacji sportowej, często nieczystej, ujawnia swoje problemy rodzinne oraz obawy przed śmiercią i kalectwem.

„Seria Inna Europa, Inna Literatura to egzotyczna podróż po nieznanej Europie; to literackie safari w krainach, o których prawie nic nie wiadomo” – jak głosi napis na okładce. Ale żarty na bok. Faktem jest, że ukraińska literatura jest nam mało znana, tak samo jak autor książki – Serhij Żadan. Jest on autorem młodego pokolenia, żyjącego już w większości w erze Big Maców i Coca Coli i taką właśnie rzeczywistość opisuje, przedstawia w krzywym zwierciadle, uwypuklając absurd po przemianach społecznych dobrze znanych także nam. Stąd też sądzę, że pozycja ta przypadnie do gustu także i temu pokoleniu z naszego kraju. Jeśli uważacie, że patologia społeczna osiągnęła w Polsce swój szczyt, to zdecydowanie „Hymn demokratycznej młodzieży” jest dla was.

Jest rok 1811, także idee Rewolucji Francuskiej żyją w sercach ludzi, dodatkowo pielęgnowane są przez Napoleona i jego reformy. Król Wielkiej Brytanii, Jerzy III, popada w chorobę umysłową, a kondycja monarchii ogólnie mówiąc nie jest najlepsza (jak i jej głowy). Nie dziwi zatem, że są ludzie, którzy z lubością i przychylnością sięgają wzrokiem przez Kanał La Manche, ku Francji. Na takim tle historycznym dochodzi do całkiem na pozór zwyczajnego morderstwa – ginie młoda i piękna aktorka, uprzednio będąc brutalnie zgwałconą. Wszystkie dowody wskazują na młodego hrabiego Sebastiana St. Cyr. Rzecz jasna arystokrata nie poczuwa się do winy, postanawia więc szukać sprawiedliwości na własną rękę. Co z tego wyniknie? Oczywiście na jego drodze stanie miłość z lat młodości, międzynarodowa intryga oraz angielski wymiar sprawiedliwości – prosto nie będzie.

Otwierając książkę, tuż w okolicach zdjęcia autora i jego krótkiej notki biograficznej, znajdziemy kilka interesujących zdań. Nasze oczy są atakowane frazesami: „fenomen literacki”, „książka podbiła wiele rynków wydawniczych”, „bestseller” itp. Sięgnąłem po tę książkę by przekonać się czy to prawdziwa pochwała, czy też tylko puste slogany.