Rozrywka.Blog

Autor – w słowie wstępnym – wspomina, że pewnego dnia spotkał Birda Stringshtiena, który po długiej rozmowie podarował mu nagrane wywiady z dwiema osobistościami żydowskiego show biznesu – trębaczem i kompozytorem Dannym Zilberem oraz z jego ekscentrycznym menadżerem Abrahamem Sztilem (Awrumem). Każda z nich opowiada Birdowi historie powiązane z koncertowymi wyjazdami obu panów, lecz Danny koncentruje się na delikatniejszej stronie, gdzie panuje miłość, obsesja i nadzieja, zaś Awrum zaciekawia czytelnika opowieścią o żydowskiej wersji agenta 007. Te dwie przeplatające się rozmowy stanowią całość i odkrywają brudne zakamarki chwały, sławy i procesu powstawania hipnotyzującej muzyki jazzowej.

Podobna sytuacja ma miejsce jeśli chodzi o najnowszą książkę Małgorzaty Kalicińskiej. Przypomnijmy – jest ona autorką dwóch powieści skierowanych głównie do kobiet – Domu nad rozlewiskiem oraz Powrotów nad rozlewiskiem. Osiągnęły one duży (jak na polskie realia, gdzie 70 procent ludności ma awersję do czytania) sukces – sprzedały się w imponującym nakładzie, zdobyły różne nagrody czytelników, a w planach jest nawet film na podstawie jej twórczości. Kalicińska stała się jedną z najpopularniejszych polskich pisarek. Ale – jak powiadają członkowie zespołu Queen – „show must go on”, więc pani Małgorzata wysmażyła nam kolejny potencjalny hit.

Neil Richard Gaiman urodził się 10 listopada 1960 roku w Porchester na terenie Wielkiej Brytanii. Aktualnie mieszka w Stanach Zjednoczonych (konkretnie w Minneapolis w stanie Minnesota) razem ze swoją żoną Mary T. McGrath, synem Michaelem i dwoma córkami: Holly i Maddy. Jego ojciec pracował w sieci sklepów warzywnych, które z kolei w Hampshire założył dziadek Gaimana. Natomiast Sheila Gaiman, matka Neila, pracowała w aptece. Jednak po przeprowadzce do East Grinstead w West Sussex, podjęli oni pracę w Kościele scjentologicznym, którego byli wyznawcami. Neil Gaiman wychowywał się z dwoma młodszymi siostrami. Jego charakter ukształtowali między innymi pisarze, których książki czytał w dzieciństwie. J.R.R. Tolkien, Michael Moorcock, Ursula K. Le Guin czy H. P. Lovecraft to tylko niektórzy z nich. Ukończył takie szkoły, jak Fonthill School, Ardingly College i Whitgift School.

Regularne edycje DVD

Jak mówi wielu, co film już widziało – Kwarantanna to nawet nie remake, to jest KSERO hiszpańskiej produkcji. Wszystko jest tutaj niemal identyczne, począwszy od przebiegu akcji, na identycznie wyglądających scenach kończąc. Co ciekawe, [REC] w amerykańskich kinach nie pojawił się w ogóle. Kilku ludzi na górze doszło najwyraźniej do wniosku, że można na świetnym pomyśle zgarnąć naprawdę duże pieniądze, nawet po wykupieniu od Hiszpanów praw do zrobienia identycznej kopii filmu. A co na to Amerykanie? Cóż, naród McDonalda jest jak najbardziej ucieszony, klepiąc się po swoich tłuściutkich brzuszkach. Powód jest tak prozaiczny, że aż żałosny – koledzy zza oceanu po prostu nie lubią czytać w kinie napisów! To niestety jedyny fakt, dla którego [REC] nie doczekał się premiery w Ameryce. Śmieszne? Ale i prawdziwe.

Książka zaczyna się od potrójnego morderstwa (prawda, że to lektura w sam raz dla młodzieży?) w niewielkim domu. Przypadkiem, w czasie dokonywania przestępstwa, z domu ucieka czwarty członek rodziny… małe dziecko, które podąża w stronę starego miejskiego cmentarza. Gdy dociera tam, a za nim morderca, duchy na życzenie matki chłopca postanawiają zaopiekować się nim. Nadają mu imię Nikt Owens.

Wszystko zaczyna się w angielskiej wiosce o niezbyt wdzięcznej nazwie Mur. Mur – ponieważ to właśnie tutaj znajduje się przejście do Krainy Czarów, która jest najprawdziwszą magią sama w sobie. Co dziewiąty rok w wiosce, a dokładniej niewiele za nią – wystarczy przekroczyć wyrwę w kamiennym murze, owym przejściu, które na co dzień jest strzeżone – odbywa się targ. Nie taki zwyczajny: z warzywami, przedmiotami codziennego użytku i rzeczami tak prozaicznymi. Jest to targ, na którym spotykają się mieszkańcy obu światów, czyli mieszkańcy Muru oraz przybysze z Krainy Czarów handlujący magicznymi bibelotami. Niemal przypadkiem Dunstan Thorn, młody chłopak z wioski, staje się posiadaczem Pragnienia swojego Serca, które z kolei miało tą właściwość, że zostawało w rodzinie – czyli, inaczej mówiąc, syn Dunstana, Tristran, także je posiadał. Wiele lat później Tristran, w przypływie głupoty, jak sobie to wszyscy tłumaczą prócz niego samego, postanawia przynieść ukochanej (piękna Victoria niewiele jednak robi sobie z jego zalotów) gwiazdę, która spadła podczas ich spaceru. A spadła ona po drugiej stronie muru…

A w pogoni za szczęściem i pieniądzem niezwykle łatwo jest o nich zapomnieć. Spełnieniem tych marzeń jest od wielu pokoleń kontynent amerykański. Jednakże gdzie ludzie, tam i ich bogowie. Oczywiście po latach wiara i pamięć zanika – bogowie jednak nie. Oni żyją tam gdzieś: w chatkach na pustkowiu, w bloku, albo prowadzą zakłady pogrzebowe (co najlepiej oczywiście idzie Egipcjanom). Poznajemy także Cienia, którego trzyletni wyrok właśnie dobiega końca. Skruszony, po prostu chce wrócić do domu, do żony i prowadzić życie przykładnego obywatela. Oczywiście praktycznie nic nie idzie po jego myśli…

Al Niczyj, Amerykanin polskiego pochodzenia postanowił odwiedzić kraj nad Wisłą. Al jest dziennikarzem, lecz dorabia sobie jako prywatny detektyw. Jego wizyta w Polsce doprowadza do dość nietypowej sytuacji: Towa, I sekretarz PZPR stawia mu ultimatum. By się z niego wywiązać, Amerykanin musi odnaleźć zaginioną Anastazję Muraszewę Koropotkinę, artystkę z ZSRR. Chcąc, nie chcąc, Al rozpoczyna poszukiwania tytułowego Słowika Moskiewskiego – taki pseudonim nadano Koropotkinie. Oprócz tego, Niczyj musi rozwiązać zagadkę trzech dekapitacji oraz tajemniczych stronic, które morderca dołączył do swoich trofeów. Ta misja różni się jednak od zleceń, jakimi Aleksander zajmował się w fachu detektywa. Raz, że jest to poważniejsza sprawa, dwa – stawką za wykonanie tego zadania nie są pieniądze, lecz możliwość zachowania głowy na karku. W znaczeniu jak najbardziej dosłownym. Brzmi jak napisana z rozmachem powieść kryminalna? Na tym jednak podobieństwa się kończą.

Głównym bohater powieści to John Egan, jedenastoletni Irlandczyk. Chłopiec jest bardzo wysoki jak na swój wiek, zaczął wcześnie dojrzewać. Jednak to nie wzrost jest powodem jego niezwykłości. John posiada pewną niesamowitą umiejętność – wie, gdy ktoś go okłamuje. Początkowo wydawać by się mogło, że to wspaniały dar, później jednak stare porzekadło „lepiej nie wiedzieć zbyt wiele” znajduje swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.

Pewnej nocy zamordowana zostaje znana aktorka teatralna. Główną podejrzaną jest Diana, również aktorka, którą przyłapano na gorącym uczynku – trzymała w ręku narzędzie zbrodni i miała krew ofiary na sukience. Młoda dziewczyna nie zaprzecza, że mogła ją zabić, gdyż obie kobiety były odwiecznymi rywalkami. Jednakże w wyniku traumy powstałej po znalezieniu ciała, Diana nie pamięta przebiegu wydarzeń. Dochodzi zatem do procesu sądowego, w którym ława przysięgłych uznaje oskarżoną za winną dokonania zabójstwa. Mimo ogłoszonego wyroku, jeden z przysięgłych, Sir John Menter, nadal wierzy w niewinność aktorki. Postanawia więc rozpocząć śledztwo, aby odszukać prawdziwego mordercę.

Quantum of Solace miał być pierwszym filmem w historii serii bezpośrednio kontynuującym poprzednika, a najsłynniejszego szpiega na świecie ponownie miał zagrać Daniel Craig. Zdawałoby się, że i ta odsłona odniesie duży, a może i nawet większy sukces ze wszystkich filmów serii. W każdym razie apetyty fanów były ogromne.

Rodzina Hillcrestów od pokoleń osiedla ziemię na przepięknych terenach angielskiej prowincji. Wkrótce jednak pobliskie domostwa zaczyna po kolei zajmować pan Hornblower mający zamiar wysiedlić tamtejszych rezydentów i zbudować na łonie natury potężne fabryki. Hillcrestowie nie są zadowoleni z takiego przebiegu sytuacji i postanawiają wykupić ziemię, jaką Hornblower ma zamiar zdobyć na aukcji. W ostateczności, nowo przybyłemu mieszkańcowi udaje się wygrać licytację stając się tym samym prawowitym właścicielem gruntu. Hillcrestowie nie dają jednak za wygraną i postanawiają zaszantażować Hornblowera, gdy dowiadują się o skandalicznej przeszłości jego synowej.

Jest zimna i wietrzna noc. Pewien mężczyzna, chcąc przeczekać niesprzyjającą pogodę, znajduje schronienie w pobliskiej miejskiej posiadłości pod numerem siedemnaście. Podczas zwiedzania domu spotyka Bena, panicznie uciekającego przed czymś. Okazuje się, że na górze znajduje się ciało mężczyzny, z którego głowy płynie strużka krwi. Próbując znaleźć rozwiązanie tej zagadki, obaj mężczyźni natrafiają na kobietę, która spada na nich z dachu rozpadającej się posiadłości. Ma ona w posiadaniu telegram wymieniający nazwisko detektywa Bartona. Bohaterowie wracają zatem do miejsca, gdzie znaleziono ciało, aby móc dokonać jego identyfikacji. Gdy docierają na miejsce, okazuje się, że mężczyzna zniknął. Co gorsza, w tym samym czasie ktoś puka do drzwi wejściowych.

Jest nią Poppy – nauczycielka w szkole podstawowej, która wynajmuje mieszkanie w Londynie wraz ze swoją koleżanką z pracy Zoe. Obydwie wciąż poszukują swoich drugich połówek, mimo przekroczenia magicznej bariery 30 lat. Lecz Poppy nie zawraca sobie tym głowy i wypełnia sobie czas wszelkimi zajęciami – skacze na trampolinie, tańczy flamenco, uczy się jeździć samochodem. Ma jednak jeszcze jedną cechę – chce koniecznie pomagać innym ludziom i zarażać ich optymizmem, jaki sama posiada.

Anna i George to szczęśliwe małżeństwo, które postanawia – wraz z 9-letnim synem Georgie’em – wyjechać na spokojny i relaksujący weekend do swojej posiadłości nad jeziorem. Tam planują pożeglować wraz z sąsiadami oraz rozkoszować się cichą i ukojną atmosferą oddalonego od miejskiego chaosu miejsca. Wraz z ich przybyciem, do drzwi puka mężczyzna ubrany w białe rękawiczki i prosi o pożyczenie jajek. Wkrótce okazuje się, że nie to jest podstawowy cel jego przybycia. Kiedy zjawia się jego kolega Paul, obydwoje rozpoczynają brutalne gierki z George’em i jego rodziną.

12-letni Oskar jest codziennie szykanowany przez swoich rówieśników w szkole. Przez to zamyka się w sobie, nie ma przyjaciół i chodzi cały czas smutny. Gdy nikt nie patrzy, odgrywa sam ze sobą scenkę, w której mści się na swoich prześladowcach. Pewnego dnia spotyka Eli, 12-letnią bladą dziewczynkę ukazującą się zawsze wtedy, gdy jest ciemno. Zaczyna rodzić się między nimi głębsze uczucie. Okazuje się jednak, że Eli jest żądnym krwi wampirem. Czy ta wiadomość zburzy narastającą przyjaźń między parą młodych nastolatków?

Ben Carson zrezygnował z pracy w policji po tym, jak przypadkiem zastrzelił jednego ze swoich kolegów. Od tamtej pory zaczął popadać w alkoholizm, a żona wraz z dziećmi go zostawiła. Teraz główny bohater próbuje stanąć na nogi. Przyjmuje pracę jako stróż nocy w doszczętnie spalonym 5 lat temu domu handlowym Mayflower i pilnuje, aby nikt nie dostał się na jego teren. W trakcie jednego z nocnych obchodów, Ben zauważa odciski dłoni na każdym z luster. Wkrótce odkrywa przerażającą prawdę i rozpoczyna gonitwę z czasem, aby uratować swoich najbliższych.

Johnny Jones jest redaktorem w New York Globe. Ma jednak zostać zwolniony za wdanie się w bójkę z rozmówcą w trakcie jednego z wywiadów. Wydawca gazety postanawia wykorzystać go jako kozła ofiarnego i wysłać do Europy, aby mógł stamtąd relacjonować najważniejsze wydarzenia. Przyjmując nowe nazwisko, Jones najpierw wybiera się do Londynu na uroczystą kolację, podczas której angielski polityk Stephen Fisher będzie omawiał sprawę traktatu pokojowego z holenderskim dyplomatą Van Meerem. Niestety, zagraniczny gość musiał wycofać się z podróży i pozostać w Holandii. Dzień później Van Meer zostaje zastrzelony i ginie otoczony mnóstwem gapiów. Będąc świadkiem całego zdarzenia, Jones goni sprawcę i trafia do opuszczonego wiatraka na obrzeżach kraju. Okazuje się, że Johnny dowiaduje się o znacznie większym i poważniejszym międzynarodowym spisku, który może doprowadzić do wybuchu wojny.

Jak sam tytuł wskazuje, trudno tę książkę nazwać powieścią. Zamiast wykorzystać zwykłą narrację autobiograficzną, autor postanowił przedstawić całość w formie wywiadu. Siedem rozdziałów odpowiada jednemu tygodniowi, podczas którego główny bohater rozmawia ze swoim niemieckim fanem – Egonem Altem. Przebieg tej konwersacji miał zostać opublikowany po śmierci pisarza, ale niestety dochodzi do nieszczęśliwego zdarzenia. Egon ginie w poważnym wypadku samochodowym. Jurij tym samym przesłuchuje taśmy, na których nagrany został przebieg rozmowy i wraz z należytą – co do pewnych momentów – cenzurą, spisuje zawartość nagrania.

Moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla każdego amatora horrorów. Ta inspirowana sławną powieścią Stokera niema ekranizacja to najlepszy przykład na to, że świetny film potrafi przetrwać niemal cały wiek, wciąż będąc na ustach wielu tysięcy fanów. Nosferatu zachwycił mnie swoją prostotą, łatwością reżysera w ukazaniu tytułowej postaci, a jednocześnie nadaniu mu niebotycznie wysokiej realności. Nie ma tutaj żadnego przerysowania krwiopijcy, z jakimi mogliśmy spotkać się w „Królowej Potępionych” czy w „Wywiadzie z Wampirem”. Max Schreck grający wampira to dla mnie jedna z najbardziej przekonywujących ról, jakie dane mi było zobaczyć. Nie potrzebował do tego ani dźwięku, ani efektów specjalnych. Potrafił zamrozić krew w żyłach widzów samym swoim spojrzeniem… Symfonia grozy to dla mnie najlepszy horror starej dekady, jednocześnie, zaraz obok „Metropolis”, najlepszy film niemy w historii kina. Jak już wcześniej wspomniałem, pozycja obowiązkowa zarówno dla fanów horrorów, jak i niemej filmografii. Film niezniszczalny, nieśmiertelny i nie starzejący się. Wszystko za sprawą genialnego Schrecka, któremu do teraz należą się owacje na stojąco.

Miałem wielkie obawy co do kontynuacji książki „Gdzie wasze ciała porzucone”. Pierwsza część była niewątpliwie czymś wielkim, bo przedstawiała zagadkową i odkrywczą teorię na temat „życia po życiu”. Tylko co można jeszcze powiedzieć w tym temacie? Cały mistycyzm tajemniczego świata został przedstawiony i reszta teoretycznie zależy od czytelnika. Najlepiej chyba byłoby zostawić część pierwszą niedopowiedzianą. Ale nic nie poradzę na to, co już się stało. Philip Jose Farmer do roku 1983 zdołał napisać sześć części świata Rzeki i teraz w Polsce stopniowo są one wydawane (dwie pierwsze po raz drugi, trzecia miała niedawno swoją premierę w naszym kraju).

Na szczęście na naszym, rodzimym rynku możemy znaleźć także chwalebne wyjątki. A do której z tych grup należy Nieruchomy Poruszyciel? Muszę przyznać, że ocena najnowszego dzieła Łukasza Barczyka była bardzo trudna. Zwłaszcza przez początkowe uprzedzenia wywołane opinią publiczności po festiwalu Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym. Zebrałem jednak wszystkie siły i pełen optymizmu, ale i też z pewnymi obawami wszedłem do kina.Zaraz też zostałem tego optymizmu pozbawiony, większość obaw się ziściła, a mój umysł został nadwyrężony przez ponad półtoragodzinny zlepek na przemian niezwykle ciekawie zrealizowanych obrazów, jak i kompletnych nieporozumień.

Na polską premierę filmu poszedłem z nie lada obawami. Przede wszystkim, muszę przyznać, nigdy wcześniej nie miałem styczności z twórczością braci Pang, a jeszcze dodatkowo zasłyszałem, iż film jest niezwykle ciężki w odbiorze. W końcu nawet sama historia wymyka się (ale tylko pozornie) wszelkim schematom. Przyznaję, Bangkok jest naprawdę trudną produkcją, lecz z sali projekcyjnej wyszedłem w miarę zadowolony.

Główną bohaterką jest Rosjanka, która znalazła miłość swojego życia w Afgańczyku. Przeprowadziła się więc do kraju, w którym mieszka i próbuje zaaklimatyzować się do tamtejszych zasad. Rodzina jej męża jest bardzo otwarta na poznawanie nowych kultur i jest stricte przeciwko rządom Talibów. Wszyscy zżyli się z sąsiadami na przeciwka, a szczególnie z Frisztą, kobietą prześladowaną psychicznie i fizycznie przez swojego męża konserwatystę i tradycjonalistę. Gdy pojawia się Mad, chłopczyk o wyjątkowo rzadkiej chorobie, Rosjanka wraz z resztą rodziny postanawia pomóc swojej sąsiadce z naprzeciwka.

W Domu Handlowym Dreampia doszło do tajemniczego pożaru, który pochłonął praktycznie cały budynek. Później przez cały rok intensywnie pracowano nad jego odbudową. Teraz, Dreampia ma zostać ponownie otwarta na czele z nowymi szefami zarządu. Woo Yeong-min, były policjant, znajduje tam posadę szefa ochrony, aby zapomnieć o przeszłości, która każdego dnia go prześladuje. Dochodzi jednak do tragicznych wydarzeń. Jedna z pracownic, Choi Mi Jeong zostaje znaleziona martwa z poderżniętym gardłem w jednej z toalet. Obok leżało narzędzie zbrodni, więc policja uważa, że było to samobójstwo. Wkrótce pojawia się kolejna ofiara i służby zaczynają szukać seryjnego mordercy. Na razie mają tylko jeden wspólny mianownik – wszystkie zabójstwa zostały dokonane przed lustrem w centrum handlowym.

Joe jest bezwzględnym zabójcą na zlecenie. Ma swoje zasady, których się trzyma i zawsze działa w pojedynkę. Chce jednak opuścić swoją posadę i zacząć normalne życie. Zanim tego dokona, musi spełnić ostatnie zadanie w Bangkoku. Poznaje tam jednak głuchoniemą aptekarkę, Fon, oraz nierozgarniętego i młodego złodziejaszka Konga, którzy zmienią doszczętnie jego życie i postrzeganie na świat. Dodatkowo musi uważać, aby nie wpaść w ręce mafii obserwującej go na każdym kroku.

Czym jest galaktyka w Gwiezdnych Wojnach? To dziesiątki, a może nawet setki planet. Każda z nich posiada własny, charakterystyczny klimat i rasę z niej pochodzącą. Zależnie od okresu, w którym dzieje się akcja, większość planet zjednoczonych jest pod sztandarem Republiki, Galaktycznego Imperium lub Nowej Republiki. Świat Star Wars byłby niczym, gdyby nie Moc, czyli siła wyższa tworząca życie. To właśnie jej istnienie spowodowało powstanie Zakonu Jedi i ideologii Sithów, bez których uniwersum byłoby nudne, a filmy nie odniosłyby takiego sukcesu – nie byłoby więc gier. W każdej z produkcji wpadamy w wir jakiejś wojny – Republiki z Sithami, Imperium z Rebeliantami… Powodów do mordowania mieczem świetlnym (tudzież blasterem) nigdy nie brakuje.

Gdzieś w Arkadii

Zawód fotografa nie wydaje się być zbyt pasjonującym zajęciem. Drzewka, krzaczki, zachód słońca… wszystko uwiecznione w pamięci aparatu, zupełnie nikomu niepotrzebne. Co jednak, jeżeli na jednym z takich, z pozoru niechcianych i zupełne do siebie podobnych zdjęć, znajdujemy coś, co wcale nie powinno zostać na nim uwiecznione? W takiej sytuacji zostaje postawiony Leon – nowojorski fotograf, który trafia na ślad makabrycznej zbrodni, a ta jest zaledwie czubkiem góry lodowej przerażających wydarzeń, jakie mają miejsce niemal od początku istnienia ogromnego miasta.