Jakub Grygiel

Pamiętacie thriller „Fight Club”? Jeśli nie, to chyba czas odświeżyć sobie to kultowe dzieło Davida Finchera. Chuck Palahniuk, autor literackiego pierwowzoru „Podziemnego Kręgu”, oświadczył niedawno, że pracuje nad jego komiksową kontynuacją.

Horror definitywnie nie jest w Polsce gatunkiem chętnie podejmowanym przez twórców filmów i literatury. Biorąc pod uwagę poziom większości rodzimych tworów, może to i dobrze, wszak utwory grozy od śmieszności dzieli cienka granica. Nie znaczy to jednak, że nie powstało w naszym kraju nic wartego uwagi. Jednym z jasnych punktów polskiego horroru jest z całą pewnością „Domofon” Zygmunta Miłoszewskiego.

Szykuje nam się interesująca premiera. W połowie sierpnia światło ma ujrzeć „ROCKSTAR” - pierwsza polska powieść, która swoje wydanie zawdzięczać będzie środkom crowdfundingowym. Za pośrednictwem platformy wspieram.to Błażejowi Wilczyńskiemu, autorowi książki, udało się zebrać na ten cel ponad 9500 złotych.

„Whose Line is it Anyway?”, program w którym wszystko jest zmyślone, a punkty nie mają znaczenia. Improwizowany show, który niejednego z nas przyprawił o ból brzucha ze śmiechu. Jeden z najlepszych produktów w dziejach telewizji. W „Whose Line is it Anyway” czterech komików odgrywa postaci i scenki, których temat narzucony jest przez prowadzącego lub obecną w studiu publiczność. Rodzaj owych skeczy zależy od wybranej gry. I tak na przykład uczestnicy muszą: losując rozmaite przedmioty podać jak najwięcej ich zabawnych zastosowań; poprowadzić program informacyjny nie wiedząc, co jest wyświetlane na ekranie za ich plecami; zaśpiewać piosenkę o osobie z publiczności w określonym stylu (jak na przykład McHammer czy Prince); albo odegrać rozmowę, podczas której jeden z aktorów może mówić co chce przez całą scenkę, a pozostali muszą korzystać jedynie z dwóch przygotowanych wcześniej kwestii. W sumie, łączna liczba gier improwizacyjnych, które zostały wykorzystane w programie przekracza 80.

Filmowy mariaż horroru z komedią rzadko bywa udany. Najczęściej widz otrzymuje paszkwil, w którym klisze z kina grozy przeplatane są mało zabawnymi gagami, o subtelności buldożera. Nie inaczej jest w przypadku nowozelandzkiego dzieła Johnathana Kinga, „Czarnej owcy”.

Księgarnia Onepress obchodzi dziś swoje 11 urodziny. Z tej okazji obniżone zostały ceny wszystkich oferowanych książek. Jeżeli prowadzisz własny e-biznes, myślisz nad założeniem swojego startupu albo pasjonujesz się mediami społecznościowymi, być może zainteresuje cię jej oferta.

Pamiętacie animowany serial „Batman Beyond” (w Polsce emitowany jako „Batman – 20 lat później” oraz „Batman przyszłości”)? Ptaszki ćwierkają, że być może wkrótce doczekamy się filmu aktorskiego opartego na jego motywach.

Polskie kino kryminalne dla wielu skończyło się 19 lat temu, wraz z premierą drugich „Psów” Władysława Pasikowskiego. Od tego czasu – poza mocnym „Pitbulem” Patryka Vegi – nie ukazało się w tym gatunku właściwie nic godnego uwagi. Trend ten miał szansę odwrócić się dwa lata temu za sprawą filmu „Uwikłanie”, na podstawie książki Zygmunta Miłoszewskiego o tym samym tytule. Wyszło, niestety, średnio.

Produkowany od 1999 roku (co czyni go drugim, po „Klanie”, najdłużej emitowanym polskim serialem) „Świat według Kiepskich” miał być naszą odpowiedzią na popularny amerykański sitcom „Świat według Bundych”. I chyba nawet mu się to udało, bo choć o jego poziomie można mówić różne rzeczy, niezaprzeczalnie wciąż cieszy się niesłabnącą popularnością. Wszystkich jego fanów zapraszamy do zapoznania się z kiloma ciekawostkami na jego temat.

Wielu czekało na ten dzień z niecierpliwością. Google Play wreszcie przyznało dostęp polskim użytkownikom do swojej wirtualnej księgarni. Co w niej znajdziemy? Nowości, klasykę i głośne tytuły sprzed lat.

Są książki obok których przechodzę obojętnie. Są takie, które szarpią we mnie jakąś strunę. Są i takie, przy których płaczę. Przy „Blogerze” Tomka Tomczyka płakałem.

Podchodziłem do „Daybreakers” pełen obaw i sceptycyzmu. Bo i czego spodziewać się po filmie, który reklamowany był jako „genialne połączenie Matrixa i Zmierzchu”? Zostałem jednak mile zaskoczony i podczas seansu bawiłem się wcale nieźle.

Złe filmy dzielą się na dwie kategorie. Pierwsza to oczywiście twory sensu stricto okropne, męczące i nudne, których oglądanie jest dla widza wręcz bolesne. Do drugiej zaliczymy dzieła, które są złe – głupie, amatorskie czy przesadzone – ale z którymi obcuje się jednak z pewną przyjemnością. W przypadku „Human Centipede” musimy – niestety – mówić o obu tych kategoriach.