Muzyka

Moja nie tak znowu sporo młodsza koleżanka ze studiów i Dawid Podsiadło, którego trochę nie trawiłem, ale obronił się muzyką, znaleźli się wczoraj na kanapie Kuby Wojewódzkiego. 

Zwykło się przyjmować, że trzeci album jest tym najgorszym w dyskografii. Jak się okazuje, nie taki trzeci album straszny jak go malują, Wampiry przełamują klątwę i podążają dalej swoją utorowaną dwoma albumami ścieżką.

Przyznam się bez bicia: mam głęboko w... nosie te wszystkie bezużyteczne talent shows, których jedynymi gwiazdami zwykle są wyłącznie członkowie jury.

Przy okazji tekstu o Carly Rae Jepsen, zacząłem się zastanawiać, ile faktycznie potrafiłbym naliczyć takich one hit wonders, czyli bardzo krótkich błysków rozmaitych, często zapomnianych dziś artystów, którzy z jakiegoś powodu idealnie wcelowali w gusta masowej publiki swoim jednym, jedynym singlem.

Skuszony sławą, bogactwem i zazdrosny o sukces innych postanowiłem sam spróbować swoich sił, biorąc udział w castingu do programu Must Be The Music. Nie wyjawię pod jaką nazwą i z kim wystąpiłem, ponieważ nie chcę w żaden sposób promować zespołu i ustalmy jedną rzecz, moim celem nie był trolling, naprawdę!

Być może mogliście gdzieś przeczytać moje stanowisko na temat twórczości pojawiającej się na YouTube. Poza nielicznymi wyjątkami, które z czasem Wam na sPlay wypiszę, mam YouTube'a za stek bzdur i marnowanie czasu. Ale nie dziś, dziś przedstawiam dzieło geniuszu. 

To chyba kwestia parytetów. Klaudia Gawor wygrała trzecią edycję polskiego X-Factora, choć mnie osobiście swoim talentem wcale, a wcale nie urzekła. Co więcej - w mojej opinii w decydującej rundzie nie powinno być jej wcale! 

Nie łapię o co chodzi z tym całym tym Daft Punkiem. Najpierw Get Lucky jako singiel - co to, przeniosłam się do lat siedemdziesiątych czy jak? Potem cały album, to samo i jeszcze bardziej. Zresztą, dźwięki, których nie da się odtworzyć bez prądu to nie muzyka. Pal licho Daft Punk, mam inny problem ostatnio. Płytę, której nienawidzę, ale której nie mogę przestać słuchać i niedługo chyba popadnę w jakieś szaleństwo.

Latający ludzie, czołg szybki jak bolid F1 i rosyjska mafia. To mniej więcej przepis na „Szybkich i wściekłych” po raz szósty. Fantastyczna czwórka nie miałaby szans z Dominikiem Toretto (Vin Disel), nie mówiąc już o Luke’u Hobbsie (Dwayne Johnson). Film trafi do kin w najbliższy piątek, tymczasem od wczoraj można już posłuchać i pobiegać po ścieżce dźwiękowej z filmu, na której znalazły się m.in. kawałki The Crystal Method, czy deadmau5.

Serialowy soundtrack z Suits był prawdziwym hitem, do dziś widzę na Spotify i sPlay jak chętnie słuchacie go z naszej playlisty. Dziś propozycja z ramówki tej samej stacji telewizyjnej, a sam White Collar, choć gorszy, często do Suits jest właśnie przyrównywany. 

Gdyby ktoś jeszcze rok temu zapytał mnie o kondycję Kazimierza Staszewskiego, odpowiedziałbym parafrazując jego własny tekst: "Kazik też się sypie, to osobny rozdział". Zdanie podtrzymuję, chociaż nowy Kult puszczam sobie kolejny raz z nieskrywaną przyjemnością. Od dłuższego czasu staram się nie patrzeć na zespoły "okołokazikowe" (Kult, KNŻ, El Dupa i do pewnego momentu Buldog) przez pryzmat nieszczęśliwych wydarzeń sprzed premiery płyty Hurra. Staszewski napsuł krwi sobie mniej więcej tyle, co fanom, a wielu słuchaczy obraziło się odbijając sobie wyzwiska w wytykaniu krążkowi wszelakich błędów. Według mnie to melodia przeszłości, a ostatecznym zamknięciem afery było przyznanie się ostatnio wokalisty, że teraz do sprawy podchodzi inaczej i nie zareagowałby już tak, jak kiedyś. Niestety, są też inne czynniki, z grupy jak najbardziej muzycznej, które nie pozwalają mi patrzeć na obecny Kult tak, jak bym tego chciał, nie po miłości do niemal wszystkich wydawnictw aż do Ostatecznego Krachu Systemu Korporacji.

Jak ja nie cierpię tych wszystkich ugładzonych paniczyków z jewabistymi głosami, miłosnymi historiami i soulowym brzmieniem, które ma w my kobiecym sercu wywoływać romantyczne drgnienie! Utalentowane rozmemłaki, o, taki Chris Cornell, to jest MĘŻCZYZNA.

Ray Manzarek w 1965 r. na plaży w Venice spotkał swojego kumpla ze studiów, które niedawno ukończył. Ten zaproponował mu, że zaśpiewa mu jedną ze swoich piosenek, które ostatnio napisał. Manzarkowi utwór wpadł w ucho i w tym momencie postanowili stworzyć zespół. Tym napotkanym przez Ray'a studentem był Jim Morrison, a zespół nazwali The Doors - na cześć prozy Aldousa Huxley'a pt. "Drzwi percepcji".

Żywot autora popowego hitu to prawdziwa jazda po krawędzi. O ile nie ma za sobą sztabu zdolnych menadżerów, utalentowanych producentów, ewentualnie, cóż, wrodzonego talentu i charyzmy, istnieje duża szansa, że tak jak szybko trafił na szczyt, tak równie prędko z niego z hukiem zleci.

Nie ma co się oszukiwać, mówmy tu o najbardziej oczekiwanej płycie tego roku (a przynajmniej obok nowego krążka Davida Bowie). Daft Punk, choć płyty wydają rzadko i stronią od obecności w mediach, już dawno zasłużyli sobie na miano gwiazd pop, ikon muzyki elektronicznej i prawdziwych legend tego gatunku. Nic więc dziwnego, że oczekiwania co do Random Access Memories były bardzo duże.

Przez ostatni tydzień prezentowaliśmy Wam kolaborantów maczających palce w nowym projekcie Daft Punk. Gros przedstawionych sylwetek dotyczył regularnych drapaczy wosku - specjalistów od muzyki klubowej. 73-letni Paul Williams jest jak dębowa beczka, nadającą szlachetności francuskim wiktuałom. Zawodowy współpracownik mający na koncie kolaboracje m.in. z Davidem Bowie i The Carpenters, wkracza do akcji Random Access Memories.

Pinot Noir pod Paprykarz Szczeciński? Kto by pomyślał? Niestety, DJ Falcon to nie nasz DJ Falcon - Paweł Falkiewicz, utytułowany drapacz płyt. Daft Punk w tym wypadku postanowili trzymać się własnej kuchni i nie doprowadzać Gordona Ramsay'a i Rachel Khoo do rozpaczy. "Sokołem" Random Access Memories został Stéphane Quême - bo tak brzmi jego prawdziwe nazwisko.

„Wielki Gatsby” zawładnął umysłami Amerykanów bo to historia, którą wciąż się powtarza, historia miłosna i mezalians. Fitzgerald napisał powieść pięć lat przed czarnym czwartkiem, ale mimo że nie mógł przewidzieć krachu, zaakcentował jego symptomy. Odmalował też blichtr, bogactwo śmietanki intelektualnej i finansowej Nowego Jorku oraz rozbuchane, brzmiące gorącym, jeszcze świeżym jazzem lata 20. poszukiwanie „amerykańskiego snu” i uwolnienia się od ograniczeń, które obowiązywały w niedawnych jeszcze latach wojny.

Rozpala serca swoich fanek niewinnym wyglądem i kontrastującym z tym stylem życia. Gwiazda rocka, członek zespołu The Strokes, artysta znany z zamiłowania do alkoholu i narkotyków, do tego twarz reklamująca perfumy i kompozytor muzyki do reklam. Co takiego ma w sobie Casablancas, że Daft Punk zechciało go mieć na Random Access Memories?

Tym razem omówimy sobie niedawno wydane dwie płyty i dwa single, które bezwstydnie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do muzyki sprzed lat - od college rocka z początku lat 90-tych, po jazzowe kluby z pierwszej połowy XX wieku. Zaczynamy zatem małą podróż w czasie!