Filmy

Drodzy Czytelnicy, co powiedzielibyście na smaczną jajecznicę ze świeżutkich jajek, z szyneczką, kawałkami cebuli, pomidorem, wszystko to na masełku i oczywiście nie usmażone, a "przemielone" we własnej buzi z dodatkiem… wymiocin? Ohyda, prawda? A może zabawa z rozwścieczonym bykiem, będąc ubranym w czerwoną koszulę i na dodatek mając związane oczy? Straszne! No to może dalibyście się zamknąć wraz z kolegami w zupełnie ciemnym pomieszczeniu i dla zabawy porzucalibyście się piłkami lekarskimi? To jest głupota, macie rację. A chociaż dalibyście wypalić sobie na pośladku znaczek w kształcie penisa? No, oczywiście, że nie, mogłem się tego spodziewać. Jednak te i wiele innych czynności to chleb powszedni dla Johnny'ego Knoxville'a i jego dzielnych, a raczej lekko stukniętych, przyjaciół. Panie i Panowie, przed państwem Jackass, a konkretniej Jackass 2.5!

Nareszcie! 22. lutego 2008 na ekrany polskich kin weszła produkcja, na którą z wytęsknieniem czekała połowa filmowego świata. Produkcje Tima Burtona mają to do siebie, że albo się je kocha, albo nienawidzi - zawsze jednak wydają się oryginalnymi i wyjątkowo interesującymi punktami na filmowej mapie świata.

Od filmów przygodowych przeciętny widz oczekuje niewymagającej myślenia akcji, ciekawej intrygi i wyrazistych bohaterów. Za klasyczny przykład może tu posłużyć seria Piraci z Karaibów, dzieło bez określonej grupy odbiorców, dobrze bawić się mogli przy nim tak naprawdę wszyscy. Właśnie do tego filmu porównać można pierwszą część Skarbu Narodów - fabuła zawiązana według reguły "od wskazówki do wskazówki", tematyka poszukiwania skarbu i dużo zabawnej akcji - to niewątpliwie recepta, za pomocą której produkcja ta zdobyła uznanie. Jak zatem radzi sobie kontynuacja? Przede wszystkim, twórcom udało się wykorzystać ideę "to samo, tyle że więcej i lepiej", rozbudowując to co najlepsze w "jedynce" oraz dodając kilka nowości.

Joel i Ethan Coen to najbardziej rozpoznawalni bracia Hollywood. Ich filmy, takie jak "Fargo", "Bracie, gdzie jesteś?" czy "Big Lebowski" trafiły do kanonu klasyki kinematografii amerykańskiej. Mimo wielu wyróżnień, kino Coenów to również komercyjne hity, jak "Okrucieństwo nie do przyjęcia" bądź remake "Ladykillers" z Tomem Hanksem. Ich ostatni film to monumentalne dzieło, które zebrało już mnóstwo ważnych nagród. Jest to ekranizacja powieści Cormaca McCarthiego - "To nie jest kraj dla starych ludzi".

Apokalipsa staje się coraz bardziej popularnym tematem filmów. To właśnie w kinematografii, czterech jeźdźców jest zastępowanych przez meteoryty ("Armageddon") czy wirus zamieniający ludzi w zombie (seria "żywych trupów" Romera, "28 dni później") lub inne zmutowane stwory ("Jestem legendą" z Willem Smithem). Istnieje również opcja regionalnej apokalipsy, której modę zapoczątkowali Azjaci tworząc postać Godzilli. Wyłaniające się z głębi oceanu monstrum zaczyna atakować najbardziej zurbanizowane rejony. Podążając podobnym tropem, Hollywood wydało swój własny monster movie - "Projekt: Monster" znany również jako "Cloverfield".

Kiedy idea romantyczności w filmach zatraca się w miernych komercyjnych produkcjach, twórcy czerpią inspiracje z historii literatury. Co więcej, jedne z najbardziej wartościowych i wzruszających romansów wywodzą się wprost z brytyjskich korzeni. "Angielski Pacjent" Minghelli to ekranizacja powieści Michaela Ondaatje, "Wichrowe Wzgórza" z Juliette Binoche obrazują powieść Emily Bronte, a "Romeo i Julia" z DiCaprio i Danes to nic innego jak uwspółcześniona wizja szekspirowskiego dramatu. Londyńczyk Joe Wright zadebiutował na dużym ekranie dzięki ekranizacji kultowego romansu Jane Austen, "Dumy i Uprzedzenia". W swoim najnowszym filmie - "Pokuta" - reżyser w dalszym ciągu analizuje najlepsze angielskie dzieła.

"Dwa legendarne potwory stoczą ze sobą decydującą walkę w scenerii małego, prowincjonalnego miasteczka w sercu Stanów Zjednoczonych. Gdy potwory walczą ze sobą w pobliskim lesie, na ulicach miasta, w podziemnych kanałach i w grożącej wybuchem elektrowni, wydaje się, że spełniają się najgorsze koszmary (…)". Najgorsze koszmary, to fakt… Jako widz już dawno nie odczuwałem w kinie takiej męczarni, takiego koszmarku.

Frank Miller przyznał się w jednym z wywiadów, że komiks "Sin City" stworzył dla własnej przyjemności. Chciał w czysto egoistyczny sposób wrzucić do jednego zeszytu ulubione motywy ze swoich prac - piękne kobiety, szybkie samochody oraz bohaterów w skórzanych płaszczach. Nikt się nawet nie spodziewał, że komiks zostanie zekranizowany. Po nieprzyjemnych doświadczeniach na planie "Robocop III", Miller zadecydował, iż nie pozwoli na przeniesienie żadnej ze swoich prac do metrażu filmowego. Jednakże Robert Rodriguez przekonał rysownika i dzięki temu powstał jeden z najlepszych obrazów w historii kinematografii amerykańskiej.

Od jakiegoś czasu jestem świadkiem fali popularności zagranicznych seriali. Aż sam muszę przyznać - coś w tym jest, że z niecierpliwością czeka się kolejny tydzień, aby zobaczyć, jak w danym odcinku bohaterowie poradzą sobie z narastającymi problemami. Nie jest to bynajmniej tylko moja reakcja - kilka tytułów znalazło rzesze oddanych widzów, także w naszym kraju. Niedługo w polskiej telewizji zawita najznakomitszy według mnie "odcinkowiec" - Dexter.

Pierwszorzędny nowojorski satyryk, znany również jako Woody Allen, zabawiał Amerykanów w sposób przeróżny. W swoich komediach spogląda jednak głównie przez pryzmat krzywego zwierciadła na populację intelektualistów w Stanach Zjednoczonych oraz krytykuje ludzi za zbyt błahe podejście do niektórych aspektów życia. Specjalizuje się we własnych wizjach Nowego Jorku, gdzie kręcił swoje wersje amerykańskich gatunków filmowych. Jednym z nich jest konwencja komedii kryminalnej. Mogliśmy ją zobaczyć w "Tajemnicy Morderstwa na Manhattanie", "Drobnych Cwaniaczkach" czy niedawno wydanym "Scoopie". Postanowiłem jednak swoją uwagę skupić na dość niesłusznie niedocenionym obrazie - "Klątwa Skorpiona".

Spokojny człowiek to taka osoba, która wydaje nam się cicha, niewyrażająca żadnych skrajnych emocji. Pozbawiona agresji, nie wybucha nagle w stresowych sytuacjach. Ale co, jeśli ktoś jest taką opóźnioną bombą zegarową? Tłumi w sobie prawdziwe uczucia i w którymś momencie może po prostu eksplodować. Ze skutkami tragicznymi dla całego otoczenia.

Ostatnio dość często spotykam się z ekranizacjami książek, w których bohaterami są nastoletni chłopcy stający się nagle wielkimi wojownikami. Coraz więcej pałęta się tej gówniarzerii i stara się za wszelką cenę uratować świat, a przy okazji podbudować swoją wartość w społeczeństwie. Część z tych filmów jest całkiem udana, inne - to kompletna klapa. "Ciemność rusza do boju" zalicza się raczej do tej grupy, która wysysa z nas półtorej godziny czasu i nie daje kompletnie nic w zamian.

Dziś w telewizji PB-Tv odbędzie się premiera niepowtarzalnego i jedynego w swoim rodzaju reality show. Czy, tak jak statystyczny Polak, nie lubicie swojego sąsiada? Podbiera Wam owoce z ogródka, depcze Wasze z trudem wyhodowane pomidory, a może oblewa Was szlauchem, gdy spokojnie sączycie sobie piwko na leżaku? Oto nadchodzi dzień zemsty! Woody, niczym Jezus z Nazaretu, w imieniu Was wszystkich zemści się na ohydnym, starym, grubym śmierdzielu, a Wy to wszystko obejrzycie w relacji na żywo! Pamiętajcie - sobota, godzina 21:30, tylko w PB-Tv. Było dobrze? Co? Mamy wyciąć tego Jezusa?

W ciągu kilkudziesięciu lat istnienia kinematografii widzom zaczęły się nudzić filmy powielające pewien utarty schemat. Mieli serdecznie dosyć tych samych produkcji wydawanych - dla zamaskowania nieudolności i braku pomysłowości twórców - pod innym tytułem. I wtedy pojawił się film nieznanego nikomu reżysera, bez udziału żadnych Gwiazd przez wielkie "g" i gigantycznego budżetu. O czym mowa?

Kiedy myślimy o Sharon Stone, to najpierw kojarzy się nam z filmem "Nagi Instynkt". I pomimo że aktorka zagrała wcześniej w "Kopalniach Króla Salomona" z Chamberlainem, "Nico" z Seagalem czy w "Pamięci Absolutnej" ze Schwarzeneggerem, to właśnie dzięki "Nagiemu Instynktowi" zdobyła największą popularność. Ten hollywoodzki kryminał trafiał na listy kultowych oraz najbardziej kontrowersyjnych (jak na tamte czasy) produkcji amerykańskich, a postać Catherine Tramell przeszła do historii światowej kinematografii. Czy słusznie?

Alan Parker to kultowy brytyjski reżyser Hollywoodu. Zadebiutował w Ameryce w roku 1976 parodią kina gangsterskiego pt. "Bugsy Malone", a później zrobił karierę "Midnight Express", do którego scenariusz został napisany przez Olivera Stone'a. Na koncie reżysera znajdują się również "Pink Floyd - The Wall", "Ptasiek", "Mississippi w Ogniu" oraz Oscarowa "Evita". W międzyczasie zdążył również zrealizować mroczny kryminał na podstawie bestsellerowej powieści Williama Hjortsberga - "Angel Heart". W Polsce obraz znany jest jako "Harry Angel".

Ostatni człowiek na świecie… Postarajcie wczuć się w taką właśnie rolę. Jesteście sami, nie ma nikogo innego. Tylko wy, opuszczone samochody, zarośnięte ulice, otwarte sklepy i puste mieszkania. Daje to teoretycznie nieskończone możliwości. W końcu można wziąć sobie nowego Mustanga na własność, wypić w barze wymarzonego drinka za darmo, postrzelać sobie z policyjnego obrzyna czy pożyczyć ze sklepu konsolę nowej generacji, plazmę i Mass Effect. Wszystko to jednak blaknie w obliczu dobijającej, pożerającej pustki wywołanej samotnością. W końcu po co coś robić, cokolwiek, jeżeli nie ma z kim i dla kogo?

Alfred Hitchcock uznawany jest za jednego z najlepszych reżyserów w Hollywood. Widzowie cenili go za specyficzny styl oraz sposób przedstawiania historii. Jednak przeciętny obywatel nie wie, że inspiracje scenariuszowe w wielu przypadkach czerpał z prozy brytyjskiej powieściopisarki - Daphne du Maurier. Na podstawie jej powieści pt. "Rebeka", powstała kinowa, hitchcock'owska wersja zapomnianego już hitu, który w 1940 roku zdobył Oscara w kategorii Najlepszy Film.

Niektóre filmy są bardzo dziwaczne. Na miano takiego właśnie filmu w moim mniemaniu zasługuje obraz w reżyserii Davida Ayera "Ciężkie Czasy" z Christianem Bale'em oraz Freddym Rodriguezem w rolach głównych. Ale nie dlatego, że ten film jest jakoś zakręcony i fermentuje mózg niczym obrazy Davida Lyncha, ale dlatego, że nie opowiada w zasadzie o niczym, a mimo to przypadł mi do gustu.

Wraz z rozwojem kinematografii rosną wymagania widzów. Na przykład filmy akcji stają się coraz bardziej spektakularne. Wystarczy przypomnieć sobie stare filmy ze Stevenem Seagalem, Sylvestrem Stallone czy Jean Claude Van Dammem i porównać je z ostatnią częścią Szklanej Pułapki czy Transformersami. Dzisiaj miłośnik filmów sensacyjnych chce zobaczyć niewiarygodne akcje, skakanie z helikopterów, pędzących samochodów i rozwałkę na ogromną skalę.