Filmy

To najprawdopodobniej jest jeden z najważniejszych filmów tego roku. Widząc, jak zróżnicowane głosy krytyki pojawiają się w popularnych mediach, jestem przekonany, że, tak jak "To nie jest kraj dla starych ludzi", również "Juno" podzieli współczesnych kinomanów. Nie mam tu na myśli tylko swoistej niezależnej techniki produkcyjnej, ale przede wszystkim samą historię i jej bohaterów. Za scenariusz oryginalny, Diablo Cody otrzymała od Akademii Oscara, co wywołało niezadowolenie u wielu krytyków. Ale kto się nimi przejmuje? W końcu to nam - widzom - ma opowieść przypaść do gustu. Amerykanie są zachwyceni! A jak film Reitmana spodoba się przeciętnemu Polakowi?

Gdyby nie oscarowa nominacja, Polska nie usłyszałaby o tym filmie. Piękna, akustyczna piosenka śpiewana na dwa głosy przez Glena Hansarda i Marketę Irglovą była jedyną szansą dla "Once" na zdobycie prestiżowej w świecie filmowym statuetki. Parę tygodni po ogłoszeniu oficjalnej nominacji, Akademia chciała zdyskwalifikować utwór, gdyż nie był on napisany specjalnie pod film. Tak się jednak nie stało i "Falling Slowly" nic nie powstrzymało przed zgarnięciem nagrody. Historia tej piosenki jest pewnie jeszcze dłuższa (wcześniej Glen Hansard grał ją wraz ze swoim zespołem The Frames), lecz to wydarzenie utwierdziło polskiego dystrybutora - Gutek Film - w przekonaniu, że "Once" powinno pojawić się na polskich ekranach.

Nie wiem jak Wam, ale mi tytuł "Słodka jak cukierek" kojarzy się z wyrobem filmowym - teoretycznie - tylko dla dorosłych. Konkretniej mówiąc - nie tyle z erotyką, co z niskobudżetową pornografią. I de facto wcale tak bardzo się nie pomyliłem, jak mogłoby się wydawać...

Pomimo iż temat tego numeru brzmi "Kultowe polskie filmy", warto też pamiętać o drugiej stronie medalu. Nie ma co się oszukiwać - większość dobrych, rodzimych produkcji to tytuły dość już wiekowe. Co się dzieje z polską kinematografią? A może problem leży w kinomanach? Dlaczego zapotrzebowania naszych widzów zaspokajane są kiczowatymi, dennymi kopiami filmów zachodnich?

Obyś żył w ciekawych czasach - tak rzecze stare chińskie przekleństwo. W polskich realiach również się sprawdza. Szczególnie w tych współczesnych, o których to traktuje film Jerzego Stuhra, Pogoda na jutro.

Po wielkiej burzy nastała cisza. Jednak pod koniec lutego do polskich kin - dodając małą dozę dramaturgii - wkroczył z impetem "Step Up 2". Kontynuacja - nie, nie do końca fabularna - "Tańca Zmysłów" sprzed półtora roku. Ba, nawet reżyser się zmienił! W zasadzie, poza tytułem, podobną muzyką i tematem przewodnim - tańcem - nie łączy tych filmów prawe że nic. Można więc uznać "Step up" za po prostu coś nowego. Czy lepszego? Emocji dostarcza - a i owszem. Jest też sexy i w tle przygrywa orgiastyczna muzyka. Sami zadajcie sobie pytanie - czy potrzeba w filmie taneczno-muzycznym czegoś więcej?

Zwykle czytam jedną obowiązkową szkolną lekturę na dziesięć. Powód jest zapewne znany wszystkim uczniom szkoły średniej - przecież to takie nudne, beznadziejne i niepotrzebne. Zachwycanie się nad jakimiś opisami przyrody, zmaganiami sercowymi, katharsis, smutkiem do ojczyzny... Paranoja! Zresztą, po co się męczyć, kiedy w sieci tyle streszczeń i opracowań, wszystko tam podane na tacy.

Mówiąc szczerze, nie oczekiwałem szczególnie na Bank Job - uznałem film za kolejną, nudną opowieść o napadzie na bank, która nie będzie wyróżniała się niczym szczególnym. Co gorsza dla tego brytyjskiego dzieła, byłem tuż po obejrzeniu trylogii Ocean's. Jak wiadomo, jest to jeden z lepszych filmów tego gatunku - więc od samego początku Bank Job był na straconej pozycji. Jakież było moje zdziwienie, gdy pod koniec historii ocknąłem się wciąż drżący w fotelu - mimo iż pierwsze pół godziny utwierdzało mnie w moich sceptycznych przemyśleniach, kolejna godzina - napad i wszystko po nim - była zadziwiająco wciągająca.

Polskie komedie są fascynującym zjawiskiem. Większość z nich jest niezwykle tandetna, a humor opiera się na absurdalnych, i co gorsza, debilnych dialogach i głupich żartach sytuacyjnych. Co jest jeszcze gorsze - podoba się to polskim widzom. Takim filmem jest np. Poranek Kojota albo serial Włatcy Móch (chociaż z tym to jest jeszcze gorzej - polecam tekst Ichaboda Crane'a!).

Wielu uważa, że coś takiego jak zbrodnia doskonała nie istnieje. Jednych to odstrasza, innych motywuje, ale są i tacy, którzy potrafią ten fakt wykorzystać, czyniąc z wady zaletę. Jedną z takich osób jest Henryk Kwinto.

"Symetria" jest kolejnym (zaraz obok recenzowanego w tym numerze "Długu") polskim dramatem, który naprawdę doceniłem. Zresztą, generalnie przepadam za tymi filmami - tak popatrzeć sobie na cały ten syf, który dzieje się wokół, a którego nikt nie dostrzega. Może to zwyczajna ludzka ciekawość, że człowiek ma ochotę popatrzeć na dramat drugiego człowieka poprzez szklany ekran telewizora, siedząc bezpiecznie w fotelu...

Krzysztof Krauze. Nie wiem czemu, ale nazwisko wydaje mi się idealnie pasować do osoby reżysera. Ponieważ niezbyt często oglądam polskie filmy, nie przypominam sobie, abym oglądał coś jeszcze poza "Długiem", ale wiem jedno - szereg nagród, jaki zdobył ten obraz, został przyznany jak najbardziej słusznie.

Gdy słyszę hasło "polska komedia", od razu na myśl przychodzą mi dwa gatunki. Po pierwsze - klasyka, która opowiada głównie o absurdzie PRL-u - tu za przykład może posłużyć chociażby "Miś" czy "Nie lubię poniedziałku". Drugi typ to nowa fala, która powala dialogami obfitymi w przekleństwa i pokręconymi zwrotami akcji. Mój absolutny faworyt z tej grupy to właśnie "Chłopaki nie płaczą" Olafa Lubaszenki - chyba jedyny film, z którego wszelkie teksty znam niemalże perfekcyjnie.

Ile razy oglądałem ten film? Pięć? Siedem? A może i jeszcze więcej? Ale na potrzeby recenzji obejrzałem go po raz kolejny, z nie mniejszą przyjemnością niż wcześniej. Mam żal do niektórych stacji telewizyjnych za ciągłe lansowanie tych samych, dennych filmideł, ale Kilerowi czynię wyjątek. Dlaczegóż to? Bo to dobra komedia jest, ot co!

Kolejny dzień. Udręka przychodząca wraz ze świtem. Brnięcie przez trudy codziennej egzystencji - nie do zniesienia. Denerwujący sąsiedzi, wykańczająca rzeczywistość, niemożność zrobienia czegokolwiek po swojemu. Cały świat zdaje się być stworzony nam na złość. Najchętniej człowiek skończyłby ze sobą, ale mimo tych myśli, z mozołem idzie przed siebie - choć ciągle pod prąd. Czy tak wygląda życie widziane oczami paranoika? Może świra? A może po prostu zwyczajnego Polaka?

"Nie udało mi się życie… zmarnowałem je. Uciekłem od jedynej kobiety, którą kochałem. Ożeniłem się bez miłości. Mój syn wychowywał się w piekle mojego małżeństwa, tak jak ja wychowywałem się w piekle małżeństwa moich rodziców". Postępująca alienacja i wyobcowanie, wewnętrzny upadek, piekło codziennego życia, poszukiwanie tej, którą niegdyś się kochało, a która pozostała jedynie wspomnieniem, to motywy przewodnie większości filmów Marka Koterskiego.

Film sprzed dwóch lat, "Plan doskonały", pokazał mi, że perfekcyjny skok to taki, w którym sprawcy nie da się wyłonić spośród sporej grupy niewinnych ludzi, z których każdy zdaje się mieć alibi. Wcześniej Quentin Tarantino we "Wściekłych psach" obmyślił koncepcję napadu, gdzie członkowie nawzajem się nie znają. Miało to zapobiec ewentualnemu "wsypaniu" wspólników. Niestety, w tym przypadku nie wyszło. Idźmy więc dalej, co zrobić, aby uniknąć wpadki? Scott Frank, scenarzysta m.in. "Raportu mniejszości", w swoim debiucie reżyserskim stosuje nową metodę rabunku. Pokazuje nam "Świadka bez pamięci".

Globalne zagrożenie, odcięte od świata miasteczko, tajemnicza operacja wojskowa i międzynarodowy problem. Obok Mgły nie mogłem przejść obojętnie - szczególnie jako osoba, którą pociąga wszystko z "biohazard" na okładce.

Postać dziecka w filmie jest wykorzystywana w ambiwalentny sposób. Z jednej strony twórcy przedstawiają portret niewinności, odkrywania lub borykania się z otaczającym światem. Potwierdzeniem tej tezy są produkcje takie jak "Labirynt Fauna", "Tajemniczy Ogród" czy "Życie jest Piękne". Z drugiej jednak, scenarzyści nakreślają obraz przeciwstawny do stereotypu cnotliwego i spokojnego dziecka. Najczęściej jest on spotykany w horrorach w dosłownym ("Omen") lub metaforycznym znaczeniu ("Dziecko Rosemary"). Debiutant George Ratliff w filmie "Joshua" postanowił wykorzystać tą bardziej przerażającą wizję, aby stworzyć ambitny psychologiczny dreszczowiec.

Nie jestem w stanie zrozumieć zafascynowania hollywoodzką pięknością - Jessiką Albą. Jej piękne ciało nie do końca idzie w parze z wyrafinowaną grą aktorską. Zgodzę się, że na początku zasłynęła nieprzeciętną rolą Honey Daniels, która była tak charakterystyczna, że nie sposób jej zapomnieć. Później jako Tracy w "Sin City" w kowbojskim kapeluszu wywijała lassem na scenie, co męską część widowni nadal doskonale pamięta. Potem było jednak coraz gorzej. Filmy o słabych scenariuszach były reklamowane jej imieniem, a sama Jessica otrzymywała role schematyczne nie dające jej szansy rozwinięcia własnego talentu. "Facet pełen uroku" - wydany właśnie w Polsce na DVD - jest kolejnym dowodem na to, że aktorka spełnia swój amerykański sen, nie bacząc na jakość produktu.