Rozrywka.Blog

W nagraniach udział wzięła elita ciężkiego grania, żywe legendy i pionierzy gatunku. Z tych bardziej znanych: Ronnie James Dio, Alice Cooper, Lemmy Kilmister czy Chuck Billy z grupy Testament. Towarzyszą im nazwiska mniej słynne, ale równie cenione – żeby wymienić: chociażby Jeff Scott Soto czy Tim „Ripper” Owens.

„Wiedźma z lasu” wpędza nas w sam środek konfliktu Anglii z ludem Orknejów. Jako że Merlin to nie tylko wyśmienity czarodziej, ale również znakomity strateg i mądry człowiek, pomaga Arturowi wybrnąć z tej niekorzystnej sytuacji. Za jego namową powstaje Bractwo Rycerzy Okrągłego Stołu, którego działalność przypomina trochę robotę Robin Hooda i spółki, czyli jak tu ukraść bogatym i dać biednym, a przy okazji pozbawić wysokich stanowisk tyranów, którzy działają na szkodę prawych obywateli. Ponadto w główny wątek wplecione są poboczne, dotyczące m.in. Morgause, przyrodniej siostry króla Artura, czy bestii Dyżurnej.

Na to pytanie mogę odpowiedzieć właściwie już teraz – nie do końca. Po paru płytach oczekiwałem, że zamiotą one resztę konkurencji, jednak tak się nie stało. Stało się wręcz odwrotnie – jedyną prawdziwą perełką wydaną w roku 2008 jest album, który z początku traktowałem jako ciekawostkę przyrodniczą (ale o nim później). Za to niektórzy artyści zupełnie mnie zawiedli i nagrali zwyczajne chłamy. Oględnie mówiąc – rok ten dla mnie był rokiem wielu niespodzianek, zarówno miłych jak i tych nieco mniej.

Większość tekstów z nowej płyty utrzymuje się w konwencji znanej z Piątku 13, szczególnie w klimacie Imitacji, czyli traktuje o kobietach – o tych z najdłuższymi nogami w liceum, o tych glamour co sypiają tylko z wybranymi, co segregują biorąc pod uwagę zawartość portfela lub rozporka, o tych zawikłanych w gangsterskie porachunki… Fiszowe anegdoty traktują żeńską płeć z pewną rezerwą, żadna z nich nie opowiada historii udanej, spełnionej miłości. Wszystkie femme fatale z piosenek rapera są obiektami westchnień handlarzy narkotyków, nauczycieli od wf-u i, czym Fisz nie zadziwia, podmiotu lirycznego.

Bardzo obrazowa jest historia o tym, jak to zespół The Offspring wydał ogłoszenie (oczywiście pierwszego kwietnia), jakoby zamierzał wydać album o nazwie Chinese Democracy. Gdy napadnięty jakąś nową obsesją Axl Rose zagroził muzykom procesem – a niemal dzień w dzień dochodzą nas wiadomości o tym, komu jeszcze proces grozi: Dr. Pepper, Activision za Guitar Hero – ci za żart przeprosili i wydali, bardzo dobrą zresztą, płytę Splinter. Ale do rzeczy – najbardziej oczekiwana płyta dekady jakiś miesiąc temu znalazła się w sklepach (jak widać, dział muzyczny w Playbacku wznowiliśmy nie w czas). Trzynaście milionów dolarów, ponad piętnaście lat i – uwaga, uwaga – zapowiedzi kontynuacji, bowiem Chinese Democracy ma być zaledwie pierwszą częścią potrójnego wydawnictwa. Tylko kto po tym wszystkim w to uwierzy…

Tym, co od razu przekonuje o powrocie z dziwnego snu, jest długość utworów. Najkrótsza ścieżka trwa równe 5 minut, a średnia długość reszty to 7-8. Dziesięć tytułów widniejących na pudełku wprowadza nas w tematykę albumu – śmierć, odkupienie, przebaczenie… Nazwa płyty nie powstała bynajmniej w wyniku ciągnięcia losów. Sama okładka, która w jednej z wersji ma wyciętą na środku trumnę, mówi wiele. James Hetfield, autor wszystkich tekstów, twierdzi, że płyta opowiada o bliskości śmierci, jakiej doświadczył zespół przed kilkoma laty oraz o związanym z tym powrocie do życia, zaczynaniu wszystkiego od nowa. Cóż, na teksty Hetfielda nigdy nie miałem prawa narzekać – zawsze jest to kawał dobrej poezji, który można interpretować na milion sposobów.

Chciałem właściwie zacząć od czegoś na topie, ale pisząc ostatnie słowa wstępu nazwisko samo to wywołało się z listy, którą zrobiłem sobie nim usiadłem do pisania. Wyobraźcie sobie, że pierwszy album Dylana wydany został w roku ’62, także obliczyć łatwo, że od tego czasu minęło 46 lat temu. Druga historia rozpoczyna się w roku ’67, kiedy Dylanowski manifest hippisów, piosenka-legenda, Like A Rolling Stone daje początek nazwie największemu magazynowi muzycznemu w historii – Rolling Stone oczywiście.

Dla wielu to wokalista-legenda. Któż nie zna takich przebojów jak „Cry just a little bit” czy „This Ole House”? Dziesiątki wydanych płyt, miliony fanów na całym świecie i nagłe zniknięcie. Po złotych dla Stevensa latach osiemdziesiątych Shakin’ usunął się ze sceny i jedynie okazyjnie koncertował. W 2005 roku zaczął jednak trasę promującą nowy krążek. Ostatnio w Polsce pojawił się na sierpniowym Sopot Festivalu i właśnie ten występ był ostatnim akordem przed zbliżającą się premierą płyty w naszym kraju.

Frank i April zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia na jednym z manhattańskich przyjęć. Ona była studentką aktorstwa, a on nie wiedział co ma zamiar robić w życiu. Kilka lat później żyją wspólnie z dwójką dzieci w pięknym domu na przedmieściach Nowego Jorku. On pracuje w biurowcu w dziale sprzedaży, a ona całe dnie spędza na pilnowaniu rodzinnego domostwa. Zmęczeni szarą rzeczywistością chcą wyjechać do Paryża i wieść zupełnie inne życie niż w Ameryce. Aby jednak dojść do celu muszą sobie poradzić z opinią publiczną oraz wygasającym między nimi uczuciem.

Film opowiada historię Harvey’ego Milka, pierwszego polityka, który otwarcie przyznał się do bycia homoseksualistą i uporczywie walczyło przyznanie równych praw środowiskom gejowskim. Działał mimo ogromnych sprzeciwów od strony policji, innych polityków oraz chrześcijańskich konserwatystów, którzy na równi stawiali gejów z pedofilami. Gus van Sant portretuje Milka jako nietypowego kochanka oraz zawziętego aktywistę, stawiającego walkę o dobro ogółu nad życiem prywatnym.

Andy wiedzie spokojne, nudne i niezbyt szczęśliwe życie. Ma dobrą pracę i ogromne długi, żonę z którą mu się nie układa, brata nieudacznika, który tonie w problemach, niekochających rodziców. Za to może od czasu do czasu, regularnie sobie przyćpać. Obmyślił jednak plan, który pozwoli mu rozwiązać większość problemów. Zatrudnia więc brata do brudnej roboty i zleca mu obrabowanie sklepu jubilerskiego ich własnych rodziców, na swoje moralne usprawiedliwienie mając ogromne ubezpieczenie, które pokryłoby straty rodzicieli. Proste, nie? W takim razie poznaj pana Lumeta, u którego nic nie jest proste.

O muzyce Pidżamy nie ma co się rozpisywać, bo każdy kto zna, to wie z czym to się je, a kto nie zna, to za koncertówkę chwytać się nie będzie (chyba, że za „Finalistę”). Główna siła Grabaża leży w jego chwytliwych tekstach, a na scenie nie daje tak wielkiego czadu ani głosem (którego zbyt mocnego to on nie ma), ani żywiołowością (jak choćby Anucha z „Żywiołaka”) czy niesamowitą mocą i głębią doznań (tu przoduje Hubert „Spięty” Dobaczewski z „Lao Che”). Dla kogo więc jest ten koncert? Mam wrażenie, że głównie dla tych, którzy już kiedyś na koncercie Pidżamy byli (sam do tej grupy się zaliczam) i mogą powspominać „O jak to fajnie było, szkoda że już nie grają…”. Ci, którzy nie znają klimatu z pidżamowych koncertów wybiorą chyba jednak nagrania studyjne. Teraz Grabażowi lepiej jednak idzie wykonywanie utworów „Strachów” („Strachy na Lachy” – zespół, który z Pidżamy wziął trzech muzyków, w tym założyciela).

Nie ma wiele takich filmów jak Pojedynek. Współczesne kino jest nastawione bardziej na masowego widza, oczekującego jedynie potężnej dawki adrenaliny. Dlatego bardzo cieszy mnie, że są jeszcze ludzie, którzy tworzą coś bardziej ambitnego niż kolejne odsłony Piły, czy innego Hostela. To dowód na to, iż na tym świecie istnieje jeszcze zagrożony wyginięciem gatunek widza spragnionego inteligentnej rozrywki.

Stworzenie tak niesamowitego materiału nie mogło się zakończyć inaczej, jak tylko występem na Woodstocku. Wcześniej zespół pojawił się na tym festiwalu dwukrotnie. Został nagrodzony Złotym Bączkiem (nagroda publiczności Przystanku Woodstock) po odegraniu repertuaru głównie z niesamowicie głębokiego „Powstania Warszawskiego”. Ta kwitnąca popularność po prostu nie mogła zniknąć bez echa na rynku wydawniczym. Firma Złoty Melon (zajmująca się wyłącznie dystrybucją materiałów z wspomnianej już imprezy) postanowiła zarejestrowany materiał ze Spiętym i resztą z roku 2008 upakować na jednym krążku, wzbogacić masą dodatków i wypuścić na rynek. Bardzo trafna decyzja.

Tak czy inaczej – Kathy Reichs napisała powieść mającą wiele wspólnego ze wspomnianymi wyżej formami. Należy ona do gatunku medycyny sądowej, a główną bohaterką Nagich kości jest doktor Temperance Brennan – antropolog sądowy. Ma ona, a to ci niespodzianka, nie lada twardy orzech do zgryzienia. Pewnego dnia jej pies (a właściwie jej męża, ale to skomplikowana historia) podczas imprezy „ogródkowej” odkopuje z pobliskiej działki plastikową torbę z kośćmi. Wydarzenie to zbiega się w czasie z innymi, nie mniej tajemniczymi – wcześniej pani doktor bada szczątki noworodka odnalezione w piecyku, by później wziąć udział w śledztwie dotyczącym rozbitej awionetki. Oczywiście, wszystkie są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Tylko w jaki sposób? I tu do akcji wkracza niezrównana w temacie doktor Brennan.

„Tajemna historia Moskwy” to przedstawicielka popularnego ostatnio gatunku urban fantasy, jednak w porównaniu do Neila Gaimana, którego powieści były raczej humorystyczną, momentami prześmiewczą karykaturą opisywanych tematów, tutaj mamy do czynienia z dojrzalszą i poważniejszą lekturą, co jednak w tym przypadku wychodzi zdecydowanie na dobre.

Sylwestrowo-noworoczny manifest współczesnych singli. Film producentów Przed wschodem słońca oraz Przed zachodem słońca przypomina te dwie rewelacyjne produkcje pod prawie każdym względem. Spacer po czarno-białym Los Angeles w przeddzień Nowego Roku staje się okazją do poznania miłości swojego życia oraz kameralnego spędzenia ostatniego dnia starego roku. Historia, która na samym początku do romantycznych nie należy, stopniowo przemienia się w autentyczny głos młodego pokolenia poszukującego prawdziwego i normalnego sensu życia na granicy trzydziestki. Szerzej o filmie możecie przeczytać w tym numerze. Film znalazł się w pierwszej dziesiątce za nieprzejednany humor, naturalizm i uromantycznienie skorumpowanego moralnie Los Angeles.

Jakkolwiek prosto i sztampowo brzmi ta historia, jest ona dowodem na to, że pozory mylą. Prosta – może tak, bo nie wplątuje nas w świat skomplikowanych intryg znanych z hollywoodzkich komedii romantycznych i jest tak naprawdę relacją ze zwykłego spaceru między Wilsonem a Vivian. Sztampowa nie jest natomiast pod żadnym względem. Można nawet nazwać film komedią antyromantyczną, gdyż realia, w jakich poznajemy bohaterów, nie pasują do pięknej baśniowej krainy sztucznych hedonistycznych ideałów. Wilsona poznajemy, gdy zostaje przyłapany przez współlokatorów na masturbacji, a Vivian gdy ma na sobie ciemne okulary, jest okrążona antydepresantami i przeklina, zbywając każdego napotkanego chłopaka. Nawet początek znajomości głównych bohaterów nie przewiduje, że znajdą między sobą specyficzną więź. A mimo wszystko, magia nocy sylwestrowej zdziała cuda.

Aby móc dokonać tej prezentacji, Beata Hyczko postanowiła umieścić bohaterów na wystawnym przyjęciu ogrodowym wyprawianym przez rodzinę z wyższych sfer z okazji Pierwszej Komunii ich wnuka Jakuba. Wszystko dopięte jest na ostatni guzik. Na gości czeka syto zastawiony stół oraz mnóstwo atrakcji, którymi głowa rodziny, Henryk Makowiecki, chce się pochwalić, w szczególności przy jego odwiecznym rywalu – Antonim Witkowskim. Cała zabawa zostanie jednak wkrótce zburzona przez zachowanie ojca Kubusia. Robert ponownie wchodzi w alkoholowy głód i upija się do nieprzytomności, co wywołuje reakcję łańcuchową wśród reszty członków rodzinnych. Co więcej, na przyjęcie niespodziewanie przybywa katechetka Kuby…

Głównymi bohaterami są Turk i Rooster, którzy już od ponad 30 lat służą w nowojorskiej policji. Jako detektywi badali niejedną sprawę i spotkali na swojej drodze przeróżne szumowiny świata przestępczego. Są o krok od emerytury i muszą rozwiązać ostatnie, najtrudniejsze zadanie w swoim życiu. Po ulicy grasuje morderca zabijający z zimną krwią recydywistów, którym udało się uciec przed wymiarem sprawiedliwości. Po doborze ofiar oraz perfekcyjności strzałów zostanie wysunięte przypuszczenie, że podejrzanym jest policjant. Od tej pory nie można ufać nikomu.

Uwaga! Tekst zawiera fragmenty zdradzające treść filmu.

Historia opowiada o Robercie Fishmanie, pseudonim „Fish”. W latach młodości Fish był perkusistą w hardrockowym zespole, Wezuwiuszu. Na skutek podłości marketingowego świata, Robert zostaje wyrzucony z grupy. Następnie widzimy bohatera w wieku czterdziestu lat, próbującego wciąż znaleźć sobie pracę, jednak bezskutecznie. Za każdym razem, gdy słyszy nazwę swojego byłego składu – który w międzyczasie osiągnął światowy sukces – wpada w szał. Fish nie szuka jednak nowego zespołu, nie grał na perkusji od opuszczenia Wezuwiusza. Niespodziewanie otrzymuje propozycję zagrania jednego koncertu z garażową grupą jego siostrzeńca, grającą emo/punk rocka. Jak się łatwo domyśleć, zespół zaczyna podążać w kierunku wielkich pieniędzy i olbrzymiej popularności, a to głównie za sprawą charyzmatycznego i nieokrzesanego Fisha.

Akcja rozgrywa się w Starożytnych Atenach. Schizokrates jest autorem sztuki Niewolnik, w której główną rolę gra Kretynik, jeden z najlepszych ateńskich aktorów. Jest jednak jeden poważny problem. Dzieło Schizokratesa nie ma zakończenia, a Kretynik nie ma zamiaru grać w przedstawieniu bez efektownej sceny finałowej. W trakcie burzy mózgów bohaterowie odkrywają przerażającą prawdę. Okazuje się, że sami są częścią sztuki napisanej przez kogoś innego.

Teksty Silnej Grupy pod Wezwaniem na pewno nie trafią do każdego. Zespół ten obracał się na granicy humoru, absurdu, a może i nawet kiczu. Jeżeli ktoś oczekiwał po tej płycie tekstów, do jakich przyzwyczaił nas Staszewski czy to na swoich autorskich płytach, czy coverach (Weits i Weill), raczej się szybko od niej odbije. Nie każdego śmieszy historia rolnika, który zamiast wziąć się do roboty, buduje za stodołą kryty basen. Oczywiście w tym całym absurdzie chodzi o to, aby czasami wyśmiać niektóre nasze cechy, ale nie każdemu takie klimaty muszą odpowiadać. Do mnie akurat liryka trafiła.

„Eagle Eye” to ta pierwsza kategoria. Po obejrzeniu zwiastuna, odkrywającego prawie całą fabułę i przedstawiającego prawie wszystkie sceny akcji, zapragnąłem zobaczyć ten film. Troszkę przystopowałem, gdy zobaczyłem, kto jest reżyserem. D.J. Caruso – idealny reżyser-hamburger (określenie zaczerpnięte z „Ogrodu Luizy” Macieja Wojtyszki) – to człowiek, który nigdy nie nakręcił, nie nakręci, ani nawet nie przejawi chęci nakręcenia filmu ambitniejszego niż opisywany tu „Eagle Eye”. To człowiek, który lubi swoją robotę i robi ją dobrze, po czym bierze kasę i wraca do żony. Hollywoodzki rzemieślnik.

Film opowiada historię Dale’a Dentona (Seth Rogen), dostawcy wezwań sądowych. Jego praca jest niewdzięczna, więc wymaga odpowiedniego równoważnika – bohater praktycznie non stop jest pod wpływem lekkich narkotyków, zwanych w kręgach młodzieżowych „trawą”, więc świat wydaje mu się mniej skomplikowany i wymagający, niż jest w rzeczywistości. Dale ma też dziewczynę uczęszczającą do liceum, której rodzice zamierzają go poznać. Wszystko układałoby się idealnie, gdyby nie jedna wizyta u dealera Saula (James Franco). Ten częstuje Dale’a „Ananasowym Ekspresem”, zupełną nowością na rynku. Chwilę później bohater staje się świadkiem morderstwa oraz człowiekiem, którego trzeba uciszyć. Z workami pełnymi Ananasowego Ekspresu Dale i Saul rozpoczynają ucieczkę przed ludźmi dybiącymi na ich życie.

„Polacy nie gęsi i swoich pisarzy mają” – powiedzielibyśmy, parafrazując słowa Mikołaja Reja. Wydawnictwo Red Horse od jakiegoś czasu promuje autorów, którzy stawiają pierwsze kroki w powieściopisarstwie. Dzięki temu mieliśmy do czynienia z antologią horrorów – zbiorami opowiadań napisanych przez debiutantów.

Akcja powieści Słońce we krwi pióra Rafała Dębskiego rozgrywa się w małym, fikcyjnym, afrykańskim kraju – Ghanezi. Państwo zostało ogarnięte wojenną pożogą. Toczy się zażarta walka pomiędzy dwoma ugrupowaniami – Frontem Wyzwolenia a Porozumieniem Ludowym. Obie frakcje chcą rządzić na terytorium kraiku. Oczywiście taka sytuacja jest idealna dla handlarzy bronią, gdyż korzystając z okoliczności, mogą dorobić się fortuny na sprzedaży militariów.

A na komediach Ben Stiller to się zna. Nawet jeśli ktoś odmówi mu zdolności aktorskich i reżyserskich, nie można powiedzieć, że jest niedoświadczony. Najczęściej filmy, w których macza palce, to gwarancja lekkiej i niezbyt wydumanej rozrywki. Podobnie jest też i z Jajami w tropikach, choć tu poruszana jest nieco inna tematyka niż w poprzednich produkcjach firmowanych nazwiskiem Stillera.

Fabuła przedstawia przyszłość, w której szaleńczo wzrasta bezrobocie, społeczeństwo się buntuje i wzbudza zamieszki. Więzienia stały się prywatnymi instytucjami i oferują widzom brutalne reality-show. To Death Race, gdzie więźniowie ścigają się opancerzonymi i uzbrojonymi potworami szos, eliminując siebie nawzajem. Zwycięzca 5 wyścigów wygrywa wolność. Show jest oglądany przez setki widzów na żywo. Ulubieńcem publiczności jest Frankenstein, brzydki jak noc, dlatego nigdy nie pokazuje się bez maski. Problem w tym, że Franki umiera, co może poważnie odbić się na oglądalności.