Rozrywka.Blog

Kiedyś czekałem na ten serial. Siedziałem jak na szpilkach, a ręce drżały mi przed wciśnięciem przycisku play. Dzisiaj Suits to serial zagubiony. Czy nowy sezon zmienia ten obraz?

Jakiś czas temu Kuba przyznał się, że jest fanem Nieprzygotowanych. Wcale mu się nie dziwię, bo sam oglądam ten serial z olbrzymią przyjemnością. To jest typowa produkcja z kategorii „guilty pleasure”, którą warto znać.

A nawet jeżeli lubimy podróżować i chętnie sami wybralibyśmy się na wycieczkę, to czasem wolimy usiąść na kanapie z pilotem w ręku, albo z laptopem na kolanach i zobaczyć jak ktoś inny spełnia marzenia. Być może po to, by przekonać się, że wyprawa na koniec świata tylko z plecakiem jest możliwa.

Escobar tu, Escobar tam. Książki, filmy, seriale. Trochę tego było. O Escobarze opowiadali wszyscy. Jego syn i współpracownicy. Brakowało tylko relacji jego życia oczami kochanki.

„Feud: Bette and Joan” to nowy serial, który w tym roku zadebiutował na telewizyjnym ekranie. Już w ten czwartek w telewizji FOX Polska o godzinie 22:00 obejrzymy finał produkcji Ryana Murphy’ego. W rolach głównych występują Susan Sarandon i Jessica Lange. Co serialowa Joan Crawford ma do opowiedzenia o swojej roli w produkcji i samym Hollywood?

Gdyby ktoś w 2007 roku powiedział mi, że za 10 lat wśród najgorętszych premier filmowych znajdą się takie odgrzewane kotlety jak Jurassic Park czy Bladerunner, to może bym uwierzył, ale… odgrzewanie tego samego dania w przypadku seriali?

Związany, zgwałcony, zamordowany. Wstrząsająca historia morderstwa oparta na autentycznych wydarzeniach z 1995 roku. To mogła być jedna z lepszych powieści kryminalnych. Czy nią jest?

Przy okazji premiery Pięknej i Bestii na światło dzienne wyszła kolejna zapowiedź Transformers: Ostatni Rycerz. Znów będziemy mieli do czynienia z autobotami, tylko tym razem w trochę innym wydaniu. Wrogiem numer jeden naszych mechanicznym ulubieńców będą ludzie.

The Good Fight to prawdopodobnie najlepsze, co spotkało mnie po zakończeniu Suits. To też prawdopodobnie jeden z lepszych seriali, jaki obejrzę w tym roku.

Suits (W garniturach) się skończył i niestety nie mam tu na myśli tego, że ledwie kilka dni temu obejrzeliśmy ostatni odcinek szóstego sezonu. Skończyła się pewna epoka, w której serial ten był jedną z najlepszych telewizyjnych produkcji.

Joanna Krupa to z całą pewnością bardzo sympatyczny i dobry człowiek. Jako osoba kochająca zwierzęta postanowiła zostać twarzą programu „Misja pies”. Czy słusznie?

Suits wraca po kilkumiesięcznej przerwie i wreszcie mamy gratkę dla fanów serialu. Nastąpił moment, na który liczyli i na który czekali wszyscy. Harvey i Donna. Sami. Razem. W łóżku…

Gdybym napisał, że płakałem, gdy kończył się ostatni odcinek The Good Wife to pewnie bym skłamał, ale faktem jest, że serial ten należał do moich ulubionych. Dlatego też z nieskrywaną przyjemnością przyjąłem informacje o spin-offie pod tytułem The Good Fight.

Mimo, że stacje telewizyjne i platformy streamingowe licytują się na liczbę seriali, które możemy oglądać, ja odczuwam pewien niedosyt. Brakuje mi produkcji które wbijałyby w fotel tak, jak to miało miejsce jeszcze 2-3 lata temu. Mimo to, wraz z nowym rokiem przychodzi czas oczekiwania na kolejne produkcje. Jakie? Poniżej lista seriali, na które czekam w 2017 roku.

Gdy Batman v Superman – Świt Sprawiedliwości okazał się komercyjną porażką, twórcy i – z pewnością – wielu fanów liczyło na to, że Legion Samobójców odkręci karuzelę nieszczęść związanych z niskimi wpływami filmów spod znaku DC. Czy tak faktycznie się stało?

Mało który aktor budzi tyle emocji, co Idris Elba. Gdy podejmuje się zagrania w kolejnej roli, jego losy śledzą fani z całego świata. Skąd aż tak duża popularność aktora, który przecież – nomen omen – nie zagrał w żadnej wybitnej produkcji?

O ile pierwszy sezon „Mr. Robot” był momentami doskonały, o tyle pierwsze dwa odcinki drugiego sezonu ogląda się z trudem. Obserwowanie Elliota, gdy ten próbuje wrócić do normalności przez zachowanie codziennej rutyny jest na swój sposób nudne. Nawet mimo tego że z tyłu głowy siedzi myśl – a co, jeżeli wszystko co robi, to tak naprawdę kolejne halucynacje?

Jeżeli nie oglądaliście jeszcze najlepszego serialu z prawnikami w rolach głównych, to najwyższa pora nadrobić pięć poprzednich sezonów. Jeżeli jesteście na bieżąco, to mam dla was dobrą wiadomość. Jutro na ekrany wraca „Suits”.

Od jakiegoś czasu nie przepadam za produkcjami HBO, ale po seansie pierwszego odcinka „The Night Of” z wypiekami na twarzy będę czekał na kolejny nowy epizod.

Gdy inni już czekają na premierę kolejnego sezonu „Gry o Tron”, ja z utęsknieniem wypatruję premiery „Raya Donovana”. Serial po roku przerwy wraca z nowym sezonem. Wreszcie! Bo wnioskując po otwarciu, możemy spodziewać się kontynuacji serii równie mocniej, co 3 poprzednie sezony.

Serial „Gra o tron” to nie tylko intrygi, spiski i zabójstwa, ale również zapierające dech w piersiach widoki oraz fantastyczne budowle. Jak w przypadku każdej twórczości, tak i tutaj efekt końcowy jaki widzimy, jest rezultatem inspiracji i wpływów innych dzieł.

Kryształowa szklanka, oszklony biurowiec, przestronny gabinet. W jego centralnym miejscu stoją dwie skórzane kanapy, a na nich siedzi dwóch dżentelmenów, z których każdy trzyma w dłoni złoty trunek. Scena ta pojawia się w niejednym filmie czy serialu. Budzi zazdrość, ale jest też oznaką klasy i wysokiej jakości życia.

Z tego miejsca chcę najmocniej przeprosić stację BBC za to, że zwątpiłem. Dotychczas każdy ich serial oglądałem z zainteresowaniem, niestety „The Night Manager” początkowo nie spełnił moich oczekiwań. Teraz już wiem, że poddałem się za wcześnie i muszę odszczekać wszystkie moje słowa.

Na początku zeszłego roku pisaliśmy, że „How To Get Away With Murder” to prawdziwa jazda bez trzymanki. I wiecie co? Drugi sezon – mimo że poprowadzony w innej konwencji, mimo że zmieniły się role bohaterów – absolutnie potwierdza tę tezę. 

Gdy po raz pierwszy zobaczyłem zapowiedź „The Night Manager” serce zaczęło bić szybciej. Jako absolutny fan produkcji spod szyldu BBC liczyłem na to, że będę mógł wciągnąć się w kolejny, prawdziwie wybitny serial, który notabene powstał na podstawie książki „Nocny recepcjonista” popularnego autora powieści szpiegowskich, Johna le Carré. Niestety, po obejrzeniu pierwszego odcinka „The Night Manager” mogę stwierdzić, że produkcja nie dorasta do pięt takim tytułom jak „Utopia”, „Luther” czy „Sherlock”.

El Dupa

Płyta rozpoczyna się kawałkiem nagranym z jedną drugą zespołu Muchy – mocnym Chciałbym Umrzeć Zagłaskany Na Śmierć (Seksualna Czekolada II), którego tekst niektórzy odbierają jako swoiste bragga Afrojaxa. Znając jednak pierwszą część Seksualnej Czekolady oczywiste jest, że piosenka porusza temat komercyjnej sceny hip-hopowej – tekst, niestety sporo lżejszy niż ten z „jedynki”, mocno broni swojego stanowiska i myślę, że wybija się na tle reszty płyty.

„Maria Awaria” zawiodła zapewne wielu telewizyjnych czy radiowych dziennikarzy – tylko parę utworów nadaje się do puszczania na antenie mediów, co nie przeszkadza jednak w marketingu – opinie na temat kontrowersyjnych, dosłownych tekstów aż zachęcają, by chociaż sprawdzić co bulwersuje tylu odbiorców. Przy pierwszym przesłuchaniu przekaz wydaje się być komiczny – dopiero po dokładniejszym zagłębieniu się w niego dostrzegamy tę mistyczność ukrytą w tekstach nazywanych przez niektórych „przemyśleniami godnymi licealistki”. Ona sama nie poczułaby się urażona takimi określeniami – tłumaczy, że nawet grafomania jest na swój sposób genialna. Ludzie naturalną ciekawością chcą sprawdzić co kryje się za „Hujawiakiem” – nie znajdują tam żadnych perwersji ani wulgaryzmów (poza odpowiednio użytymi „fuckami”), jedynie subtelny, erotyczny opis stylu życia podmiotu lirycznego. Artystka w „Hedonii” nazywa ciało „domem duszy” lub opisuje swoje fantazje na temat spędzenia miesiąca z właścicielem czułego wzroku, olbrzymiego wzrostu i cudnej urody napletka, czyli z menelem Mietkiem w „Miłości w systemie dolby surround” (w roli melorecytatora wystąpił tu Edek, wieloletni partner Marii). W tej piosence padają również słowa, które oddają stosunek poetki do życia: „Nie umiem żyć w mono, wybieram stereo / a w ogóle lubię life w dolby surround”. W singlowym zaś „Rosole” nasza Marysia śpiewa o tym, że lubi być kurą domową, że dobrze jest nie myśleć o niczym – i zdołaj słuchaczu nadążyć za taką kobietą… Oczywiście, występują na płycie treści, których nie sposób nie osądzić o tandetność, jak np. „Hej, hej, hej, tyś mój klej / superglue, I love you” (które w połączeniu ze zwrotkami brzmią jak nieudana parafraza „Polepionego” Fisza) lub „Poliż mnie, I’m polish” w „Hujawiaku”, reszta jednak balansuje na granicy tandety i błyskotliwości – okazuje się że te dwa pojęcia nieźle dają się połączyć.