Muzyka

Legenda glammetalu, twórcy jednego z najlepszych albumów lat 80, a zarazem... grupa zwyczajnie zabawnych gości, podchodzących do muzyki z wyczuwalnym przymrużeniem oka. Twisted Sister, bo o nich mowa, to zespół powstały w roku 73, na którego wczesną twórczość piętno odcisnęli Motorhead (z wokalistą tegoż, Lemmym Kilmisterem, zresztą ruszyli niegdyś w trasę) czy brytyjskie Judas Priest i Black Sabbath. Za moment powstania grupy przyjmuje się dołączenie gitarzysty Jay Jaya Frencha do mało znanego zespołu Silverstone.

Wywiad z Mieszkiem

Zdarzyło Ci się kiedyś, Drogi Czytelniku, słuchając pewnej piosenki, słyszeć w jej tekście absurdalne i często śmieszne słowa? Czy te teksty brzmiały w naszym rodzimym języku, pomimo iż ta piękna kobieta wykonywająca utwór była stuprocentową Brytyjką, Hiszpanką, czy (nie daj Boże) Japonką i żadne ze słów owej piosenki nie stało nawet obok języka polskiego? Jeśli tak, to wiedz, że nie jesteś jedyny. Powiem więcej - ostatnio coraz bardziej modne jest wynajdywanie coraz dziwniejszych "alternatywnych wersji" tekstów. Postaram się w tym artykule odpowiedzieć na pytanie "Po co to komu?".

Jaki jest najlepszy sposób, aby poznać lepiej swojego ulubionego artystę tudzież ulubiony zespół? Odpowiedź okazuje się prosta - wybrać się na jego koncert. Ale co, jeśli akurat nie mamy możliwości zobaczyć, jak nasi ulubieńcy prezentują się na żywo? Tutaj pomocną dłoń wyciąga sam zespół, produkując specjalne DVD koncertowe. Dzięki temu, fani mogą choć trochę poczuć klimat jaki panuje na koncertach i poznać zespół od tej drugiej strony. Trzeba przyznać, że na rynku jest mnóstwo takich wydawnictw, nie tylko zagranicznych zespołów, ale także naszych polskich. W tym małym kąciku będę starał się przedstawić te najciekawsze pozycje i zachęcić was do zakupu. UWAGA - większość przedstawionych tutaj dzieł, to wybór tylko i wyłącznie mój! Przy wyborze materiału kieruję się własnym gustem muzycznym! No to zaczynamy - na pierwszy ogień idą polskie zespoły!

W zestawieniu tym krótko, szybko i z ignoranckim zadęciem postaram się przedstawić 15 momentów roku 2007, które z mojego punktu widzenia warte są przypomnienia. Będzie to tekst chaotyczny oraz pozbawiony ładu i składu, tak jak lubię. Czym bowiem jest popkultura, jeśli nie wielkim maglem pełnym różnorodnego śmiecia zmieszanego z kilkoma perełkami?

Ostrzegam od razu, będzie subiektywnie. Może nawet kontrowersyjnie, ale to mój kawałek playbackowego poletka i będę w nim uprawiał co sobie tylko zażyczę. W każdym razie proszę nie nastawiać się na żadne profesjonalne muzyczne podsumowanie 2007.

Jeśli zapytać przypadkowe osoby na ulicy, z czym kojarzy się im kolor pomarańczowy, odpowiedzi będę różnorakie. Jedni odpowiedzą, że kojarzy im się z jesienią, spadającymi liśćmi, które właśnie taki kolor mają. Drudzy zaś powiedzą, że z owocem. Jeszcze inni, że tak nazywana jest reprezentacja Holandii. Na całe szczęście jest dość spora liczba osób, które bez wahania stwierdzą, że kolor pomarańczowy kojarzy im się tylko z jednym - jesienną trasą Kultu. Już od kilku lat właśnie tak nazywana jest trasa koncertowa, podczas której zespół odwiedza największe polskie miasta, dając fanom niezapomniane wrażenia. W tym roku nie było i nie mogło być inaczej. Kult już po raz kolejny odwiedził m.in. Łódź, a mnie na tym koncercie nie mogło zabraknąć.

Buldog to nowy projekt Piotra Wieteski, obecnego menadżera Kultu, a wcześniej basisty tegoż zespołu i Kazika Staszewskiego, którego chyba nie trzeba przedstawiać. Buldog wydał w tamtym roku swoją debiutancką płytę, o jakże dużo mówiącej nazwie "Płyta". Krążek ten, został ciepło przyjęty przez fanów, wielu z nich mówiło nawet, że tak brzmiał by dzisiaj Kult, gdyby nie wiele przeróżnych perypetii, jakie spotkały ów zespół podczas swojej historii. Buldog zaczął koncertować, wystąpił podczas tegorocznego festiwalu w Jarocinie, a latem formacja ogłosiła wrześniową trasę koncertową po Polsce. I tak, 13 września bieżącego roku, Buldog w składzie Piotr Wieteska (gitara basowa), Kazik Staszewski (wokal), Wojciech Jabłoński (gitara), Adam Swędera (perkusja), Janusz Zdunek (trąbka), Tomasz Glazik (saksofon), DJ George i Syn Stanisława (klawisze) rozpoczął pierwszą w historii Buldoga trasę koncertową !

Album "Minutes to Midnight" zespołu Linkin Park wywołał ogromne rozczarowanie wśród fanów, którzy spodziewali się kontynuacji znanej fuzji metalu z hip-hopem. Nowy materiał zespołu, pełen popowych melodii i komercyjnych aranżacji, odbiega od wcześniejszych dokonań, co budzi spore kontrowersje. Zamiast mocy i energii, otrzymujemy piosenki, które brzmią jak przysłowiowy "sztampowy pop".

Debiutancki album Tatiany Okupnik, "On My Own", miał być powrotem do jej muzycznych korzeni, łącząc funk i soul, ale niestety nie spełnia oczekiwań. Choć wokalistka zapowiadała zróżnicowany materiał, krążek nie wnosi nic nowego, a zamiast świeżości, słuchacze otrzymują wtórny, nużący repertuar. Pomimo obecności wielu znanych gości i wysokiej jakości aranżacji, "On My Own" pozostaje albumem, który szybko zostanie zapomniany.

Ozzy Osbourne powrócił z "Black Rain", albumem, który mimo że nie dorównuje klasykom z lat 80., to jest pełen energii i nowoczesnych brzmień. Wydany po sześciu latach od poprzedniego krążka, "Black Rain" udowadnia, że Ozzy nadal potrafi przygotować przebojową płytę, choć z odmiennym stylem niż kiedyś. Zaskakuje świeżością, zwłaszcza w takich utworach jak "Silver" czy "Black Rain", pokazując, że Książę Ciemności wciąż ma wiele do zaoferowania.

Black Sabbath powraca z albumem "The Dio Years", który zbiera najlepsze utwory z okresu współpracy z Ronnie'm Jamesem Dio oraz trzy nowe kompozycje. Choć nie brakuje kontrowersji związanych z wyborem kawałków, "The Dio Years" to prawdziwa gratka zarówno dla fanów klasyki, jak i dla tych, którzy chcą usłyszeć, jak brzmi Black Sabbath w nowym, ale ciągle świeżym wydaniu. Nowe utwory, takie jak "The Devil Cried", potwierdzają, że formacja Heaven & Hell nadal ma coś do zaoferowania.

Björk powraca z albumem "Volta", który łączy elektronikę, eksperymentalne brzmienia i odrobinę hip-hopu. Pomimo współpracy z Timbalandem, artystka zachowuje charakterystyczny dla siebie styl, tworząc album pełen różnorodności i świeżych pomysłów. "Volta" to krok ku prostszej melodii, który jednak nie rezygnuje z alternatywnych, niekomercyjnych nut.

Premiera szóstego albumu Marilyn Mansona, "Eat Me, Drink Me", zbliża się wielkimi krokami. Artysta zapowiada, że album będzie bardziej emocjonalny, mniej kontrowersyjny i nawiąże do gitarowego brzmienia. Czekając na premierę, fani zastanawiają się, czy nowa płyta Mansona powtórzy sukces jego największych hitów.

Pogodno, długo pozostawało zespołem niszowym. Jednak ich siódmy album, "Opherafolia", udowodnił, że potrafią wyjść poza ramy alternatywy i dotrzeć do szerszego grona słuchaczy. Czy warto sięgnąć po ten krążek?

W czasach, gdy Korn eksperymentował z lżejszymi brzmieniami, album "Follow the Leader" przypomina o ich mrocznych, nu-metalowych korzeniach. Wydana w 1998 roku płyta to prawdziwa perła w dyskografii zespołu, pełna ciężkich riffów i charakterystycznej energii. Przyjrzyjmy się bliżej tej kultowej produkcji.

Po trzyletniej przerwie Avril Lavigne wraca z albumem "The Best Damn Thing", zapowiadając muzyczną dojrzałość i nowy styl. Z pomocą znanych producentów i muzyków, kanadyjska gwiazda próbuje odnaleźć nowe brzmienie. Czy jednak rzeczywiście udało się jej spełnić oczekiwania fanów i krytyków?

"Złodzieje zapalniczek" to album, od którego wielu fanów zaczynało swoją przygodę z Pidżamą Porno. Reedycja wydana w 2007 roku przynosi kilka zmian w brzmieniu i wykonaniu, zachowując jednak klimat oryginału. Czy nowe nagrania mają szansę zachwycić także młodsze pokolenie słuchaczy?

Fani progresywnego rocka długo czekali na premierę nowego albumu Porcupine Tree. "Fear of a Blank Planet" to konceptualna podróż przez mroczne rejony współczesnego świata, gdzie dominuje technologia i komercja. Czy powrót do bardziej psychodelicznego brzmienia spełnił oczekiwania po kontrowersyjnie przyjętym "Deadwing"?

Po wielkim sukcesie debiutanckiego albumu Arctic Monkeys oczekiwania były ogromne. "Favourite Worst Nightmare" przynosi jednak zmianę stylu – szybciej, głośniej, ale niekoniecznie lepiej. Czy druga płyta Brytyjczyków sprostała presji sukcesu?