Filmy

"Nareszcie!" - tym oto słowem, jako fan komiksów wytwórni Marvel, mogę podsumować film Iron Man, którego reżyserii podjął się Jon Favreau. Wreszcie przyszedł ten moment, w którym jestem zadowolony z przeniesienia na wielki ekran super bohatera ze stajni prawdopodobnie najpopularniejszego wydawcy obrazkowych powieści. Pierwszoligowa akcja, bardzo "ludzki" bohater, świetne efekty specjalne oraz idealnie dobrana muzyka sprawiają, że jest to jeden z najlepszych filmów na podstawie komiksu.

Manga często pojawiała się w Japonii jako dodatek do tamtejszych gier, natomiast gorzej było z anime. Jako że połowa z czytelników pewnie nie rozróżnia tych dwu, służę wyjaśnieniem. Te pierwsze, manga, to coś w rodzaju komiksu - ale z dalekiego wschodu; zwykle czyta się je od prawej do lewej. Rysowane jest to w nietypowy, azjatycki sposób - wielkie oczy i tym podobne. Anime to z kolei manga, tylko że w telewizji, jako animacja. Wracając do sedna sprawy, Devil May Cry anime powstało na podstawie gry tuż po wydaniu mangi, co jest czymś niespotykanym - nie potrafię przypomnieć sobie wielu japońskich filmów animowanych na podstawie gier.

Iran. Kraj - zależnie od mapy - leżący na Bliskim Wschodzie lub na kontynencie Australia. Irańczycy to fanatyczni muzułmanie, którzy wybrali oszalałego prezydenta, by ten poprowadził ich naród ku zniszczeniu Izraela i Stanów Zjednoczonych. I przy okazji zaopatrzył państwo w broń jądrową.

Każdy facet potrzebuje od czasu do czasu trochę adrenaliny. Można to osiągnąć na różne sposoby. Sam ostatnio pohasałem sobie po wapiennych skałkach i słowo daję, że gdyby nogi choć raz mnie zawiodły, zabawa skończyłaby się smutnym pogrzebem. Oczywiście to i tak bardzo lajtowy sposób na dawkę emocji. Spragnieni wrażeń nowocześni ludzie wymyślają coraz to nowe sporty ekstremalne, które fajnie się ogląda, ale - uwierzcie mi - nie są zbyt korzystne dla ludzkiego ciała.

Ekranizacji chyba najpopularniejszego komiksu ze stajni wydawnictwa Marvel, Spider-Mana, podjął się w 2002 roku Sam Raimi. Kolejna część ukazała się po dwóch latach. Oba filmy stały się ekonomicznymi sukcesami, przyciągając olbrzymie rzesze ludzi do kin. Kicz czy sztuka? Porażka czy dokładnie to, co chciano osiągnąć? Jak ma się to do pierwowzoru?

Człowiek-pająk po raz trzeci szturmuje wielkie kinowe sale. Poprzednie filmy to przede wszystkim miażdżący sukces komercyjny, zapewne nie inaczej będzie również i tym razem. Ciekawym jest jednak, że trzecia (prawdopodobnie ostatnia) część jest podobno najlepszą z całej trylogii. Podobno.

Drogi czytelniku! Na pewno w Twoim życiu jest wiele powodów do radości. Przykładem może być dostanie się do dobrej szkoły, otaczanie się dużą grupką przyjaciół, osiąganie sukcesów zawodowych, czy też progres uczenia się kolejnych nowych chwytów na dopiero co zakupionej gitarze elektrycznej. Mimo to, zdarzają się sytuacje, które dzieją się mimowolnie i nic na nie poradzić nie można. Jedne mogą doprowadzić do ogólnego smutku, inne zaś do złości. Niektórzy nie wyładowują agresji, tylko trzymają ja w sobie wewnątrz, kiedy po raz kolejny usłyszą od babci w autobusie opinie na temat dzisiejszej młodzieży. Niejeden z Was myśli sobie wtedy, co by starszej kobiecie powiedział lub zrobił, wymyślając sobie swoje własne, nieistniejące alter ego.

Pierwsza część filmu X-Men trafiła na ekrany polskich kin pod koniec 2000 roku. Była to bardzo dobra ekranizacja komiksowej serii o tym samym tytule, przedstawiająca przygody mutantów. Film obfitował w wiele efektownych scen, ale i fabuła stała na naprawdę wysokim poziomie. Dzięki temu produkcja zyskała wiele znaczących nagród oraz zainkasowała ogromną sumkę pieniędzy, na tyle dużą, że postanowiono zrobić druga część. Jej kontynuacja powstała w 2003 roku i okazała się według mnie jeszcze lepsza niż poprzedniczka. Jeszcze bardziej efektowna i jeszcze bardziej ciekawa. Postanowiono więc wziąć się za "trójkę", lecz reżyserem nie miał być już Bryan Singer, tylko Brett Ratner. I tak w połowie tegoż roku ujrzeliśmy na dużych ekranach część trzecią sławnych X-Menów.

Postać Hellboya narodziła się w głowie Mike'a Mignoli już w 1991 roku. Wtedy to twórca komiksu sam nie wiedział, co dokładnie chce stworzyć - eksperymentował on przez najbliższe parę lat, a Hellboy z każdym dniem różnił się od pierwotnego pomysłu coraz bardziej. Na początku miał być to zwykły człowiek z nadprzyrodzonymi mocami, potem ekipa bardzo specyficznych bohaterów, w końcu skończyło się jednak na wersji, którą przyjdzie nam oglądać dzisiaj: na kartach komiksu, w kinie, a nawet na ekranie monitora.

Chociaż każdy inny, wszystkich coś łączyło. Poza lateksowymi kostiumami superbohaterowie posiadali jeszcze jedną wspólną cechę - zawsze gdzieś obok nich kręciła się piękna kobieta, najczęściej zakochana po uszy tak samo w męskim osobniku, jak i jego nocnym alter-ego, skupionym na łapaniu bandziorów i pozowaniu do fleszy.

Does a good horror movie exist? This is a touchy subject, because cult horror films were mainly condemned by the critics and praised by pure fans of the genre. So, generally if something's beaten down by the pros, it might be liked by the public and vice versa. Bringing up this subject, in times of Hollywood remakes is quite important, because one can easily compare the original with the new version and fully appreciate the Asian cinematography. One of the movies that didn't got a chance of being remade is APT. directed by Byeong-ki Ahn, the creator of Nightmare and Phone.

Wbrew pozorom trochę filmów (niekoniecznie animowanych) z Człowiekiem-Nietoperzem w roli głównej powstało. W wielu z nich kostiumy mimowolnie kojarzyły się z panami chodzącymi do monopłciowych klubów nocnych i nic więcej sobą nie reprezentowały. Później za temat wziął się Burton, potem Schumacher, a parę lat temu - Christopher Nolan. Każdy z nich nakręcił po dwa filmy z latającym ssakiem w roli głównej i każdy zrobił to inaczej. Komu wyszło najlepiej?

Jak będzie wyglądał świat kilkaset lat po katastrofie ekologicznej? Temat ten już tyle razy pojawiał się w grach/filmach/literaturze, że wizję tę zna każde dziecko - Ziemia stanie się wyjałowioną, pustynną planetą, na której przetrwają tylko najsilniejsi. Podobnie ma się sprawa w nowej produkcji Disney Pixar - Wall.E.

Ostatnio nastała moda na filmy wykorzystujące muzykę legendarnych zespołów. Przykładem takiego trendu jest okupująca nasze kina Mamma mia. Warto także zwrócić uwagę na ukazujący się na DVD Across the Universe.

Cedric Klapisch to jednak wyjątkowy artysta. Mimo iż w Polsce jest głównie znany dzięki dwóm częściom Smaków życia, to już nawet dzięki tym produkcjom można odkryć zamiłowanie reżysera nie tylko względem uroku metropolii, ale przede wszystkim do refleksji nad codziennym życiem, które niekoniecznie musi być nudne i szare. Te komedie analizowały przede wszystkim relacje międzykulturowe i próbowały odkryć tajemnicę optymistycznego i lekkodusznego spojrzenia na świat. W swoim najnowszym filmie, Niebo nad Paryżem, twórca w dalszym ciągu prezentuje podobną tematykę, zmieniając nieco ton obrazu.

Na ten film czekało miliony widzów. Już w trakcie realizacji mówiło się o jego wyjątkowości szczególnie, że mroczna wizja Nolana zapoczątkowana w Batman: Początek była wprowadzeniem do kryminalnej sagi z nietoperzem w tle. W dodatku, nieszczęsna śmierć Heatha Ledgera zareklamowała obraz, czyniąc go kultowym parę miesięcy zanim oficjalnie zawitał do kinowych sal. Wszystko niestety wskazuje, że ta przedpremierowa propaganda była falstartem producentów. Zamiast dzieła sztuki otrzymaliśmy produkcję zaledwie dobrą.

"Ślepiec biegający nocą w czerwonym, lateksowym kostiumie z różkami na głowie, a na dodatek myśli, że budzi grozę. I gra go Ben Affleck". - właściwie tym krótkim tekstem mógłbym wypełnić całą recenzję. Postać komiksowego Daredevila nie jest wspaniale ciekawa, jednak jego historia zdobyła dużą popularność - sprawdzony schemat pokrzywdzonego w dzieciństwie człowieka, który stracił rodziców i teraz walczy z niesprawiedliwością. Bruce Wayne mnie jednak bardziej przekonał.

Gier na podstawie filmów nie brakuje, ale co z tego, jak większość to nic nie warte gnioty. Dobre tytuły dla dojrzalszych graczy można policzyć na palcach jednej ręki, zaś jeśli chodzi o produkty dla młodocianych, to dla nich tworzone są masowo - przy prawie że każdej premierze filmu animowanego. Czasem produkcji wychodzi więcej niż jedna. Tylko czy naprawdę są takie, które nie żerują na rodzicach dzieci wybuchających płaczem, jeśli nie dostaną wszystkiego, co związane jest z ich ulubionym filmem?

Rob Cohen to specjalista od efekciarskich filmów akcji. Ten, kto oglądał "xXx" i "Szybkich i wściekłych" wie o co chodzi. Ten sam reżyser zabrał się za trzecią "Mumię" i od razu wprowadził rewolucję. Jednak czy te zmiany wyszły filmowi na dobre? Polemizowałbym.

Gdy pojawił się pierwszy Hellboy to nikt nie myślał, że zrodzi się z tego cała trylogia. Del Toro myślał co prawda o wykreowaniu kolejnych ekranizacji, ale po finansowej porażce trudno było przekonać producentów do nakręcenia kolejnych obrazów. Lecz Labirynt fauna oczarował wszystkich. Okazało się, że meksykański reżyser nie jest tylko specem od efektów specjalnych, ale potrafi również zachwycić atrakcyjnym i przerażającym wyimaginowanym światem. Dlatego, w połączeniu z okrucieństwem wojny, film jest niecodzienną baśnią dla dorosłych. W przypadku Złotej armii to właśnie wyobraźnia i talent del Tora grają pierwsze skrzypce i właśnie dzięki temu wytwórnia dała autorowi zielone światło na zrealizowanie projektu.