Filmy

Rob Cohen to specjalista od efekciarskich filmów akcji. Ten, kto oglądał "xXx" i "Szybkich i wściekłych" wie o co chodzi. Ten sam reżyser zabrał się za trzecią "Mumię" i od razu wprowadził rewolucję. Jednak czy te zmiany wyszły filmowi na dobre? Polemizowałbym.

Gdy pojawił się pierwszy Hellboy to nikt nie myślał, że zrodzi się z tego cała trylogia. Del Toro myślał co prawda o wykreowaniu kolejnych ekranizacji, ale po finansowej porażce trudno było przekonać producentów do nakręcenia kolejnych obrazów. Lecz Labirynt fauna oczarował wszystkich. Okazało się, że meksykański reżyser nie jest tylko specem od efektów specjalnych, ale potrafi również zachwycić atrakcyjnym i przerażającym wyimaginowanym światem. Dlatego, w połączeniu z okrucieństwem wojny, film jest niecodzienną baśnią dla dorosłych. W przypadku Złotej armii to właśnie wyobraźnia i talent del Tora grają pierwsze skrzypce i właśnie dzięki temu wytwórnia dała autorowi zielone światło na zrealizowanie projektu.

Czas mija nieubłaganie, także dla seriali telewizyjnych. Rok w rok widujemy coraz to nowsze produkcje na szklanym ekranie. Piętno czasu odcisnęło się również na "Get Smart" parodii przygód Jamesa Bonda z 1965 roku. Co jednak gdyby przenieść akcję takiego serialu, notabene całkiem niezłego, w dzisiejsze czasy?

Zeszłego roku, pod koniec października, wydawca Carisma Entertainment postanowił zaprezentować polskiej publiczności serię Mistrzowie horroru, która nie pojawiła się w rodzimych sieciach kablowych. Każdy reżyser zrealizował w niej blisko godzinny projekt ekranizujący pomysł lub opowiadanie przedstawicieli gatunku grozy. Pod koniec mają w kioskach pojawił się ostatni odcinek pierwszej serii. Czy tytuł tej antologii nie jest przesadzony? Ten artykuł ma na celu zaprezentować krótką recenzję każdego z epizodów oraz wysunąć ogólne wnioski co do poziomu pierwszego sezonu.

Któż z fanów "kina orientalnego" nie zna takich filmów jak: "Dom latających sztyletów", "Przyczajony tygrys, ukryty smok" czy "Klasztor Shaolin"? Te produkcje stanowią kanon gatunku, który - prócz miłośników dalekowschodniej, starożytnej kultury - gromadzi przed ekranami także entuzjastów kina akcji.

Stany Zjednoczone odwiedził już Borat z Kazachstanu, który drwił z amerykańskich zachowań, chcąc również spełnić swoje marzenie i ożenić się z Pamelą Anderson. Ta mocna i kontrowersyjna satyra zyskała aprobatę krytyków, pomimo swojej dosłownej i wulgarnej formy. Teraz przyjechał Zohan, izraelski komandos walczący przede wszystkim z terrorystami i Pakistańczykami. Czy stanie się kolejną kultową postacią hollywoodzkiej kinematografii?

Prędzej czy później musiało do tego dojść. Timur Bekmambetow, reżyser epickich ekranizacji prozy Siergieja Łukanienki, pragnie uzbierać fundusze na kolejne swoje produkcje poprzez realizację hollywoodzkiego filmu. I pomimo iż Straż nocna i Straż dzienna reprezentowały nurt mrocznego fantasy, to Wanted - Ścigani jest również przykładem bujnej fantazji scenarzystów. Takiej bajki jeszcze nie widzieliście.

Po premierze 40-letniego prawiczka, Judd Apatow został trochę nad wyrost nazwany królem współczesnej amerykańskiej komedii. Nie do końca potrafiłem zrozumieć fenomen tego filmu, gdyż nieudacznictwo głównego bohatera nie wydawało się zbyt wiarygodne. W końcu to był komik Steve Carrel, następca, a zarazem rywal Jima Carry'ego. Dopiero gdy nadeszła Wpadka urok tego typu humoru można było docenić. Mimo przeróżnych gagów i trywialnych hasełek, wszystko było naturalne i nieskazitelnie normalne jak w zwykłym życiu. Pod opieką Judda wyrosło również parę innych talentów, jak Jonah Hill czy Seth Rogen. Lecz na horyzoncie pojawił się Jason Segel (znany głównie z serialu Jak poznałem waszą matkę), który pod czujnym okiem producenta napisał scenariusz oraz zagrał główną rolę w Chłopaki też płaczą będącego idealnym przykładem szkoły Apatowa.

Guillermo del Toro znalazł się w Hollywood i najwyraźniej jest mu tam dobrze. Mimo iż rozpoczął spełnianie swojego amerykańskiego snu od kręcenia filmów bardzo słabych (Mutant oraz Blade II), to producenci nadal wierzyli w jego świetność. W końcu Kręgosłup diabła oraz Cronos stały się kultowymi obrazami kinematografii meksykańskiej. Zanim doszło do realizacji Labiryntu fauna - będącego punktem zwrotnym w karierze del Tora - to zekranizował on komiks Mike'a Mignoli pt. Hellboy.

Eddie Murphy ma jeden poważny problem - nie wie, kiedy powiedzieć "dość". Po zaskakującej nominacji do Oscara za rolę w Dreamgirls można było się spodziewać, że zajmie się poważniejszymi rolami na tle zbliżającej się aktorskiej emerytury. Jednakże "malinkowy" Norbit udowodnił, że komik nadal chce tworzyć idiotyczne komedie dla konkretnej grupy społecznej. Najnowszy projekt, w którym wziął udział, należy w pewnym stopniu do tego gatunku, gdyż jest typowym kinem familijnym na niedzielne popołudnia.

Zaznaczam, że poniższa recenzja będzie wyjątkowo subiektywna. Jestem ogromnym wielbicielem dzieł zarówno filmowych, jak i książkowych Woodiego Allena. Każdy jego obraz, nawet jeśli jest przykładem spadku formy reżysera, stanowi ciekawą analizę wielu tematów. Fakt, poszczególne motywy powtarzają się w wielu jego filmach, ale to cały urok allenowskich produkcji. Dlatego czytając recenzje "Snu Kasandry" w rodzimych czasopismach specjalistycznych odrobinę się zląkłem, szczególnie, że większość tych opinii wskazywała właśnie ten film jako jeden ze słabszych obrazów nowojorskiego reżysera. Na szczęście ja tego nie odczułem.

Można go kochać lub nienawidzić, ale nigdy nie przejdzie się koło niego obojętnie. Woody Allen zapisał się w historii kinematografii nie tylko jako cynik, pesymista czy zrzęda, ale również jako baczny obserwator ludzkich zachowań, szczególnie kultury amerykańskiej. Będąc człowiek sędziwego wieku zdołał nam już pokazać wiele spojrzeń na zmieniający się świat, wynajmując do swoich filmów coraz to lepszych bądź bardziej sławnych aktorów. Odkąd jednak opuścił Stany Zjednoczone wena twórcza działa jeszcze mocniej. Po znakomicie przyjętym "Wszystko Gra", przyszła pora na drugi projekt Allena na brytyjskiej ziemi. Jego tytuł to "Scoop - Gorący Temat".

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Pierwszorzędny nowojorski satyryk, znany również jako Woody Allen, zabawiał Amerykanów w sposób przeróżny. W swoich komediach spogląda jednak głównie przez pryzmat krzywego zwierciadła na populację intelektualistów w Stanach Zjednoczonych oraz krytykuje ludzi za zbyt błahe podejście do niektórych aspektów życia. Specjalizuje się we własnych wizjach Nowego Jorku, gdzie kręcił swoje wersje amerykańskich gatunków filmowych. Jednym z nich jest konwencja komedii kryminalnej. Mogliśmy ją zobaczyć w "Tajemnicy Morderstwa na Manhattanie", "Drobnych Cwaniaczkach" czy niedawno wydanym "Scoopie". Postanowiłem jednak swoją uwagę skupić na dość niesłusznie niedocenionym obrazie - "Klątwa Skorpiona".

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Woody'ego Allena albo kochasz, albo... a nie, to już było. No więc - znowu pojawia się typowo allenowski bohater i znowu kombinuje. Brzmi znajomo? No właśnie, dlatego Allena albo kochasz, albo... cholera, ten frazes ciśnie się na usta przy każdej próbie zrecenzowania czegokolwiek, co wyszło spod jego ręki. Bo jak tu nie kochać lub nienawidzić go za kolejny obraz nazbyt ambitnego fajtłapy, ponownie genialnie zagranego przez samego reżysera i scenarzystę?

Fascynacji kinem artystycznym Allen nie ukrywa. Otwarcie mówi o swoim uwielbieniu do śp. Ingmara Bergmana składając mu hołd w takich produkcjach jak Wrzesień, Wnętrza czy Seks nocy letniej. Bezpośrednio czerpie też inspirację wprost od Felliniego w Alicji z Mią Farrow. To jednak nie koniec. Cienie we mgle, wydane w 1992 roku, to dowód na to, że reżyser zachwyca się ekspresjonistycznym kinem niemieckim.

Drobiazgowość to słowo idealnie pasujące do twórczości Woody'ego Allena. Wszystkie jego filmy (a przynajmniej te, które dane mi było widzieć) są dopięte na ostatni guzik we wszystkich aspektach. I jak tu uwierzyć, że w przypadku tego dzieła również jest ono zgrane perfekcyjnie, ale tak jakby... lepiej?

Alicja w krainie czarów na haju - tak w skrócie można podsumować eksperymentalny projekt Woody'ego Allena z 1990 roku. Reżyser za źródło inspiracji wziął Giulettę i duchy Felliniego, przystosowując to dzieło do nowojorskich realiów i tworząc tym samym komedię, którą można odczytać na dwa sposoby.

Uwielbiam karty - brydż, poker, black jack. A jeszcze bardziej lubię oglądać rozgrywki turniejowe w TV bądź też filmy, w których na pierwszy plan wchodzą gry stolikowe. Nie raz widziałem sceny gry w karty w westernach czy zarabianie na hazardzistach w doskonałej Rodzinie Soprano, a Mavericka znam niemalże na pamięć. Ostatnio miałem także okazję widzieć Deal, jeden z nowszych filmów ze stareńkim Burtem Reynoldsem. W tej recenzji natomiast skupimy się na najnowszym dziele Roberta Luketica (twórcy komedii romantycznych, m.in. Legalna blondynka i Sposób na teściową).