Muzyka

Jeśli zapytać przypadkowe osoby na ulicy, z czym kojarzy się im kolor pomarańczowy, odpowiedzi będę różnorakie. Jedni odpowiedzą, że kojarzy im się z jesienią, spadającymi liśćmi, które właśnie taki kolor mają. Drudzy zaś powiedzą, że z owocem. Jeszcze inni, że tak nazywana jest reprezentacja Holandii. Na całe szczęście jest dość spora liczba osób, które bez wahania stwierdzą, że kolor pomarańczowy kojarzy im się tylko z jednym - jesienną trasą Kultu. Już od kilku lat właśnie tak nazywana jest trasa koncertowa, podczas której zespół odwiedza największe polskie miasta, dając fanom niezapomniane wrażenia. W tym roku nie było i nie mogło być inaczej. Kult już po raz kolejny odwiedził m.in. Łódź, a mnie na tym koncercie nie mogło zabraknąć.

Buldog to nowy projekt Piotra Wieteski, obecnego menadżera Kultu, a wcześniej basisty tegoż zespołu i Kazika Staszewskiego, którego chyba nie trzeba przedstawiać. Buldog wydał w tamtym roku swoją debiutancką płytę, o jakże dużo mówiącej nazwie "Płyta". Krążek ten, został ciepło przyjęty przez fanów, wielu z nich mówiło nawet, że tak brzmiał by dzisiaj Kult, gdyby nie wiele przeróżnych perypetii, jakie spotkały ów zespół podczas swojej historii. Buldog zaczął koncertować, wystąpił podczas tegorocznego festiwalu w Jarocinie, a latem formacja ogłosiła wrześniową trasę koncertową po Polsce. I tak, 13 września bieżącego roku, Buldog w składzie Piotr Wieteska (gitara basowa), Kazik Staszewski (wokal), Wojciech Jabłoński (gitara), Adam Swędera (perkusja), Janusz Zdunek (trąbka), Tomasz Glazik (saksofon), DJ George i Syn Stanisława (klawisze) rozpoczął pierwszą w historii Buldoga trasę koncertową !

20 Maj 2007 roku był dla miasta Płocka wieczorem magicznym, był to bowiem dzień finału Juwenaliów Płockich, obchodzonych nieprzerwanie od 1968r. Zespoły, jakie wystąpiły podczas koncertu to: Euforia, Orange the Juice oraz KULT. Chciałbym się tutaj skupić głównie przy zespole Kazika Staszewskiego, który jest jedną z najbarwniejszych postaci Polskiej muzyki.

Miesiąc temu mogliście na łamach Playbacku przeczytać recenzję kompilacji Black Sabbath: The Dio Years, która to (kompilacja, nie recenzja rzecz jasna) podsumowywała 3 albumy studyjne Ronniego Jamesa Dio i członków brytyjskiej grupy Black Sabbath w składzie: Tony Iommi (gitara), Geezer Butler (bas) oraz Billy Ward (perkusja; po nagraniu albumu Heaven and Hell zastąpił go Vinny Appice). W tekście pojawiła się również informacja, że grupa wyruszyła w trasę koncertową i już w czerwcu zawita do Polski. Konkretniej zaś - 19 czerwca do Warszawy, natomiast dzień później pojawi się w katowickim Spodku*.

Zdarzyło się tak, że wielu słuchaczy zaczęło różnie interpretować słowo "nu-metal" i wywołało to ogromną burzę. W niektórych kręgach, ten gatunek jest w całości odrzucany i wyśmiewany, natomiast inni są gotowi "zginać" za swoje przekonania, co do wyjątkowości gatunku. I tak właśnie trwa odwieczna walka między fanami autentycznego metalu, a tego "oszukanego" (gdyż nu-metal został tak nazwany nie raz). Oto po jednej stronie zwolennicy "growlów", energicznej perkusji, ostrych gitarowych riffów, a po drugiej wielbiciele fuzji metalu z rapem/hip-hopem. Takie były początki...

Blue Café jest zespołem, który średnio mi zapadł w pamięć. Produkowali przeciętne albumy, sprzedające się jednak w ogromnej ilości egzemplarzy. Sukces przyniósł im, charakterystyczny głos Tatiany Okupnik. Najbardziej znane ich kawałki to niedoszły hymn eurowizyjny "You May Be In Love", "Do Nieba, Do Piekła", czy "Kochamy Siebie". Po drugiej próbie dostania się na Eurowizję, weszli do finałów z "Love Song" i ich wykonanie, w tym oczywiście sam charakterystyczny głos wokalistki, nie zachwyciło nikogo i przeszli bez echa. Widać było, że pomysły Tatiany były blokowane i kobieta nie spełniała się na scenie.

Książę Ciemności powrócił! I wbrew wszystkiemu pokazał, że choć najlepsze lata ma już za sobą, wciąż potrafi przygotować dobrą, naprawdę przebojową płytę. Pomimo że głośne Black Rain nijak nie przystaje do No More Tears czy Blizzard of Ozz (do których Ozzy porównywał album jeszcze kilka miesięcy temu), zaś frazes 'kwintesencja Osbourne'a" umieszczany w prasówkach wydaje się niezbyt wyszukanym żartem - Czarny Deszcz może się podobać.

Co by nie mówić o praojcach heavy-metalu, brytyjskiej grupie Black Sabbath - tworzona przez nich muzyka bardzo zmieniała się na przestrzeni lat wraz z każdym, kolejnym wokalistą, który zasilał szeregi grupy. Black Sabbath w latach 70 to histeryczny wokal Ozzy'ego Osbourne'a, nisko grająca gitara i ponure, psychodeliczne kompozycje. Po roku 79., gdy zespół rozstał się z samozwańczym Księciem Ciemności, a do grupy dołączył dotychczasowy frontman założonej przez Ritchiego Blackmoore'a Rainbow - Ronnie James Dio zespół nie był już taki sam. Jak mówił Tony Iommi - gitarzysta, główny autor muzyki i tekstów - warunki wokalne Włocha zasadniczo różnią się od możliwości Ozzmana, co wymusiło na nim modyfikację metod pracy i przyzwyczajeń. I to naprawdę słychać!

Każdy kto miał okazję chociaż raz posłuchać jakiejkolwiek płyty Björk, jest w stanie stwierdzić, że ta kobieta jest wyjątkowa. Na kolejnych albumach pokazywała zawsze nowe, inne oblicze muzyczne. Delektowała się awangardowym brzmieniem, tworząc melodie trudne do zapamiętania po pierwszym przesłuchaniu i całość ubierała w elektroniczne dźwięki, sygnalizujące odpowiedni klimat repertuaru. Ostatnie lata artystki były wyjątkowo płodne. W 2004 roku krążek "Medulla" stał się rewelacją, gdyż do zaprezentowanych tam utworów wykorzystano tylko siłę głosu, a dwa lata później "Drawing Restrain 9" było ścieżką dźwiękową do filmu o tym samym tytule. Nagle w marcu, pojawiła się informacja, iż na początku maja w sklepach muzycznych pojawi się najnowsze dzieło Björk - "Volta".

Jeszcze cztery dni. Fani Mansona rozpoczęli wielkie odliczanie już dość dawno temu, a każdy dzień przybliżał ich do tego dnia - dnia 4 czerwca. Jaki będzie szósty album króla? Wszyscy, którzy dotąd mieli zaszczyt usłyszeć kawałki z płyty mówili, że z pewnością będzie to hit na miarę najsławniejszych przebojów Mansona. Pozostaje czekać. Jeszcze cztery dni.

W Szczecinie, roku pańskiego 1996, powstało Pogodno. Początkowo mało znane, niedawno wydało już siódmy krążek i wreszcie wybiło się ponad ramki alternatywne. Dziś każdy miłośnik muzyki alternatywnej (chociaż niektóry uważają ich za kapelę rockową, którego ma elementy) powinien znać Pogodno. Mimo wszystko nic o nim nie wiesz? Warto zacząć od przesłuchania tego właśnie albumu…

Czyli o tym jak postanowiłem odświeżyć pewien zabytek...

Kojarzycie tę panią? Jak nie można. Została w końcu okrzyknięta największym komercyjnym odkryciem ostatnich lat. Odkąd w 2002 roku zadebiutowała utworem "Complicated" i krążkiem "Let Go" zdobyła ogromną rzeszę fanów, którzy ześwirowali na jej punkcie. Wybierając kolejne kawałki promujące pierwszy album, stawiała na ukazaniu się w różnorakim świetle. Raz akustycznie, raz rockowo, a innym razem punkowo. Dawało to jednak wrażenie, że artystka szuka ciągle swojego własnego stylu.

Odkąd kształtuję swoje poglądy muzyczne, trwam w dziwnej teorii. Zgodnie z nią, kiedy zaczyna słuchać się jakiegoś zespołu, najpierw w ucho wpada tylko kilka kawałków, których słucha się non-stop.

Wielbiciele progresywnego rocka oczekiwali aż ten pamiętny dzień nadejdzie. W końcu się doczekaliśmy. Nie, nie jest to najnowszy album formacji Dream Theater (premiera w czerwcu), ani informacja o reaktywacji Pink Floydów. Jedną z najciekawszych premier kwietnia, z listy zespołów, które nie afiszują się specjalnie w telewizji, doszła wreszcie do skutku. A jej okładka, tak samo tajemnicza jak jej zawartość. Widzimy na niej połowę twarzy najprawdopodobniej chłopca, pokrytej wszędzie niebieskawą barwą w różnych odcieniach.

Tak to jest, kiedy oczekiwania się zbyt duże, a umiejętności jeszcze nie te. Po genialnym Whatever People Say I Am, That's What I'm Not wszyscy - od fanów po krytyków - oczekiwali czegoś wielkiego. Ambitnego i świetnego, jednym słowem czegoś lepszego od pierwszego albumu, który i tak był niemalże idealny. Nie wyszło…

W zeszłym numerze zinu Playback, mieliście okazję przeczytać recenzję płyty z zapisu koncertu "unplugged" zespołu KoRn. Mnie osobiście ta koncepcja nie zachwyciła, tak jak się tego spodziewałem. Mimo to, każde wydawnictwo z tego cyklu zawsze było reklamowane z odpowiednim rozmachem i wysoką klasą. Słowa krytyków tym samym nie były mocno brane pod uwagę, gdyż fani występujących wykonawców zawsze uważali tego typu wystąpienia za wyjątkowe wydarzenie.

Wszystko zaczęło się o godzinie 14.00 18 marca* pod krakowskim Empikiem, kiedy ochroniarze poczęli rozganiać zbierający się stopniowo tłum. A może jednak początki miały miejsce wcześniej? Może wszystko zaczęło się w orwellowskim roku 1984, kiedy w piśmie "Imagine" zostało opublikowane opowiadanie "Featherquest", a może w 1998, kiedy światło dzienne ujrzał pierwszy zeszyt komiksowej serii "Sandman"? A może już w 1960, gdy w angielskim miasteczku Portchester pewna matka powiła syna?

Stojąc przed regałem z płytami w krakowskim Empiku zastanawiałem się, co by tu dołożyć do mojej kolekcji. W cenach promocyjnych dostępne były takie "hity" jak Tokio Hotel, Nightwish czy The Rasmus. Jednak moją uwagę przykuł album z prostą okładką, która przedstawia wyluzowanego gościa dzierżącego Strata Number One... Wykonawcą nagrań na płycie jest Stevie Ray Vaughan z zespołem Double Trouble, a krążek, adekwatnie do zawartości, nosi nazwę Blues At Sunrise.

Po raz kolejny ratujemy świata za pomocą muzyki. Wielu już tego próbowało. Jednym to wychodzi lepiej, innym ciut gorzej...